Theodor Hildebrandt

Theodor Hildebrandt (ur. 2 lipca 1804 w Szczecinie (wówczas niem. Stettin); zm. 29 września 1874 w Düsseldorfie) – niemiecki malarz i przedstawiciel malarskiej szkoły düsseldorfskiej. Jego uczniem był Arnold Böcklin (1827–1901). (wyznanie ewangelickie)

Theodor Hildebrandt
Theodor Hildebrandt.
Źródło: Wikimedia Commons

Życiorys

W 1820 Theodor Hildebrandt rozpoczął naukę malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie u Johanna Gottfrieda Niedlicha (1766–1837), a od 1823 kontynuował ją u Friedricha Wilhelma von Schadowa (1788–1862). Po powołaniu Schadowa do Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie podążył tam za nim razem z Juliusem Hübnerem (1806–1882), Carlem Friedrichem Lessingiem (1808–1880), Karlem Ferdinandem Sohnem (1805–1867) i innymi uczniami. Po ukończeniu studiów został w 1832 nauczycielem pomocniczym w Akademii, a w 1836 profesorem. W 1854 zachorował psychicznie i odtąd pracował tylko sporadycznie. Od 1866 do 1869 kierował klasą mistrzowską. W ostatnich latach życia dolegliwości się nasiliły i przestał malować.

W 1829 razem z Schadowem, a później sam przebywał w Belgii i Holandii. W 1830 pojechał do Włoch, gdzie studiował dzieła starych mistrzów. Później był też w Paryżu. Wzorem dla jego własnej twórczości była szkoła holenderska. Reprezentował kierunek realistyczny, z wiernym oddaniem natury. Cecha ta wyróżnia również jego męskie portrety książąt i innych znanych osobistości. Jego kompozycje mają przeważnie rysy liryczo-romantyczne i ograniczają się do przedstawienia spokojnego stanu natury.

Sławę Theodor Hildebrandt zawdzięczał obrazom, w których przedstawił sceny z tragedii Williama Szekspira (1564–1616). Do tego cyklu obrazów należą: Romeo i Julia (Romeo und Julia 1827), Synowie Edwarda (Die Söhne Eduards, 1836), Otello i Desdemona (Othello und Desdemona,1847 i 1848), Król Lear żałujący z powodu Kordelii (König Lear, um Kordelia trauernd, 1826). Również inspirowały go pisma Johanna Wolfganga von Goethego (1749–1832) i Friedrich von Schiller (1759–1805), czego wyrazem są obrazy Faust w piekle (Faust in der Höhle) i Zbój (Der Räuber, 1829). Namalował też romantyczne sceny rodzajowe, m.in. Wojownik i jego dziecko (Der Krieger und sein Kind, 1832) i Chory rajca (Der kranke Rathsherr, 1833). Jako malarz związany był z rozwojem malarskiej szkoły düsseldorfskiej, do której rozkwitu się przyczynił.

Oprócz malarstwa zajmował się entomologią, a jego kolekcja znajdowała uznanie wśród fachowców. Ponadto interesował się muzyką i literaturą.

Theodor Hildebrandt zmarł 29 września 1874 w Düsseldorfie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu Golzheimer Friedhof.

Literatura

  • Moritz Blanckarts: „Hildebrandt, Theodor” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 12, Duncker & Humblot, Leipzig 1880, s. 405.

Linki

Autor: Roman Penkała