Gustav Klimt

Gustav Klimt (ur. 14 lipca 1862 roku w Baumgarten, dziś w Penzing, 14 dzielnicy Wiednia, zm. 6 lutego 1918 w Wiedniu) – austriacki malarz i grafik. Jeden z założycieli Secesji Wiedeńskiej i jej pierwszy prezydent.

Obrazy Gustava Klimta przedstawiają często emanujące erotyzmem postacie kobiece jako wyraz ludzkich związków życiowych i uczuć takich jak nadzieja, miłość i śmierć. Z tego też powodu stał się bardzo poszukiwanym portrecistą kobiet w Wiedniu.

Twórczość Klimta podzielić można na kilka okresów: historyzm (1879–80), inspiracja antykiem (1886–1891, monumentalne prace w Burgtheater i Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu), impresjonizm (Schubert przy fortepianie (1896), Młoda kobieta w fotelu (1896), Portret damy (1897), Dama (kobieta) przy kominku (1897/98), Dama (kobieta) w fotelu (1897/98) oraz portret Sonji Knip (1898)) i od 1897 r. secesja. Od połowy lat 90-tych XIX wieku użył w kilku obrazach złotego tła, co ukazyje wpływ sztuki japońskiej (japonizm). Zastosowanie złota w obrazach jest charakterystyczne dla Gustava Klimta.

Thomas Mann

Paul Thomas Mann (pol. Tomasz Mann; ur. 6 czerwca 1875 w Lubece; zm. 12 sierpnia 1955 w Zurychu) – niemiecki prozaik i eseista, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1929), uznawany za jednego z najwybitniejszych nowelistów XX wieku. Po wydanej w 1901 pierwszej powieści Buddenbrookowie napisał kolejne nowele i opowiadania takie jak Tonio Kröger (1903), Tristan (1903) i Śmierć w Wenecji (1911). W powieści Czarodziejska góra (1924) kontynuował tradycję europejskiej powieści o formowaniu (Bildungsroman). Sceptyczno-ironiczny dystans autora do postaci jest też znamienną cechą kolejnych noweli m.in. Mario i czarodziej (1930), trylogii Józef i jego bracia ( 1933–1943) oraz powieści Doktor Faustus (1947).

Thomas Mann początkowo zajmował stanowisko sceptyczne wobec zachodniej demokracji, ale na początku lat dwudziestych XX w. stał się przekonanym zwolennikiem i obrońcą Republiki Weimarskiej. Podczas rządów nacjonalistycznych emigrował w 1933 r. do Szwajcarii, a w 1938 do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie w 1944 r. przyjął obywatelstwo amerykańskie. Kiedy w Stanach Zjednoczonych zaczęła się kampania antykomunistyczna i oskarżono go o popieranie komunizmu, opuścił w 1952 r. Amerykę i zamieszkał w Szwajcarii.(wyznanie ewangelickie)

Auguste Renoir

Pierre-Auguste Renoir (ur. 25 lutego 1841 w Limoges, Limousin; zm. 3 grudnia 1919 w Cagnes-sur-Mer, Côte d’Azur) – francuski malarz, najwybitniejszy przedstawiciel impresjonizmu. W latach 80-tych XIX wieku ewoluował w kierunku realizmu. Malował akty, portrety, pejzaże, martwą naturę, obrazy marynistyczne i sceny rodzajowe. Był także pastelistą, sztycharzem, litografem, rzeźbiarzem i rysownikiem. Podczas około sześćdziesięciu lat namalował prawie cztery tysiące obrazy.

Richard Wagner

Wilhelm Richard Wagner (pol. Ryszard Wagner; ur. 22 maja 1813 w Lipsku; zm. 13 lutego 1883 w Wenecji) – niemiecki kompozytor, dramaturg, poeta, pisarz, reżyser teatralny i dyrygent. Zmienił zdolność wyrazu muzyki romantycznej i podstawy praktyczne opery przez to, że akcję dramatyczną tworzył jako syntezę sztuki i pod tym kątem pisał libretta, muzykę i didaskalia (wskazówki autora dla wystawiających jego sztuki). Zorganizował Festiwal Wagnerowski w Bayreuth, gdzie przedstawiane są wyłącznie jego dzieła. Jego innowacje w harmonice wpłynęły na rozwój muzyki nowoczesnej.

Opublikowane pismo Das Judenthum in der Musik spowodowało, że zaliczono go do obsesyjnych orędowników antysemityzmu. (wyznanie ewangelickie)

Max Weber

Max Weber, właściwie Maximilian Carl Emil Weber (ur. 21 kwietnia 1864 w Erfurcie, zm. 14 czerwca 1920 w Monachium) – niemiecki socjolog, historyk, ekonomista, prawnik, religioznawca i teoretyk polityki. Uważany jest za jednego z klasyków socjologii, jak również kulturoznawstwa i nauk społecznych. Stworzone przez niego teorie i pojęcia miały wielki wpływ na socjologię gospodarczą, religii, polityki i prawa. Z jego nazwiskiem łączona jest teza „protestantyzm – kapitalizm”, zasada „wolności oceny” oraz odróżnienie „etyki poglądów” od „etyki odpowiedzialności”.

Max Weber jest obok Ferdinanda Tönniesa i Georga Simmela jednym z trzech założycieli niemieckiej socjologii. Uważany jest za twórcę socjologii władzy i obok Émile'a Durkheima za założyciela socjologii religii. Obok Karola Marksa zalicza się do wybitnych klasyków socjologii gospodarki. Przyczynił się także do rozwoju innych dziedzin socjologi takich jak: socjologia prawa, organizacji i muzyki. Oprócz materiałowych analiz historycznych wniósł znaczący wkład do metodologii i teorii współczesnej historii.

Do jego najbardziej znanych i rozpowszechnionych prac należą rozprawy z lat 1904 i 1905 z zakresu socjologii wydane pt. Etyka protestancka a duch kapitalizmu (Die protestantische Ethik und der 'Geist' des Kapitalismus) i wydane pośmiertnie przez jego żonę Mariannę Weber pismo Gospodarka i społeczeństwo (Wirtschaft und Gesellschaft, 1921/22). (wyznanie ewangelickie)