Adolf von Hildebrand

Adolf Hildebrand, od 1903 Ritter von Hildebrand (ur. 6 października 1847 w Marburgu; zm. 18 stycznia 1921 w Monachium) – niemiecki rzeźbiarz i medalier. (wyznanie ewangelickie)

Adolf von Hildebrand (autor: Hans von Marées ok. 1868). Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Ojciec : Bruno (1812–1878), ekonom;
• Matka : Clementine z domu Guttentag (1817–79);
• Ożenił się : we Florencji w 1877 roku z rozwiedzioną Irene Koppen (1846–1921), córką przemysłowca Gustava Schäuffelena w Heilbronnie i Auguste Syffer;
• Dzieci : 2 synów (jeden adoptowany) i 5 córek.

Życiorys i twórczość

Pomnik Bismarcka w Bremie. Źródło: Wikimedia Commons

Po okresie gimnazjalnym w Bernie i Jenie (od 1861) i rocznej pracy jako modelarz Adolf von Hildebrand uczęszczał w latach 1864–66 do Królewskiej Szkoły Rzemiosła Artystycznego w Norymberdze kierowanej przez Augusta von Krelinga (1819–1876). W okresach letnich często przebywał w Monachium, gdzie w 1866 roku poznał rzeźbiarza Caspara Zumbuscha (1830–1915), którego uczniem był od 1866 do 1867 roku. W atelier Zumbuscha poznał w 1866 roku teoretyka sztuki Konrada Fiedlera (1841–1895) i malarza Hansa von Maréesa (1837–1887). W 1867 roku podróżował do Werony, Florencji i Rzymu. W 1869 roku razem z Fiedlerem i Marées wyjechał do Berlina, gdzie przez krótki czas pracował w atelier Rudolfa Siemeringa (1835–1905).

Od 1872 roku żył we Włoszech. W 1873 roku, w roku pierwszej wystawy jego prac w Wiedniu, pomagał Maréesowi w malowaniu Stacji Zoologicznej w Neapolu. Od 1874 roku Adolf von Hildebrand mieszkał w klasztorze San Francesco di Paola koło Florencji. Dopiero w 1884 roku pojawił się ponownie w Niemczech, z okazji berlińskiej wystawy, dzięki której stał się sławny. W ogłoszonym konkursie w 1889 roku na pomnik cesarza Wilhelma I zdobył pierwsze miejsce, ale realizacja pracy spotkała się ze sprzeciwem cesarza Wilhelma II. Pierwsze wielkie zlecenie otrzymał w 1891 roku na fontannę Wittelsbachów w Monachium, którą ukończył w 1894 roku. Wykonanie tej pracy zapewniło mu powszechne uznanie i liczne zlecenia na pomniki, fontanny i popiersia. W latach 1898–1914 żył przemiennie we Florencji i Monachium, gdzie od 1897 roku posiadał dom według własnego projektu (Hildebrand-Haus).

Artystycznym wzorem w epoce wilhelmińskiej w Niemczech były antyczne rzeźby z brązu zgromadzone w muzeum w Neapolu, rzymskie fontanny i reliefy wczesnego renesansu florenckiego. W tej tradycji tworzył też Adolf von Hildebrand. W marmurze brązie, gipsie, glinie, terakocie i wosku wykonywał popiersia, posągi, reliefy, nagrobki, grobowce i fontanny. Swoje teoretyczne poglądy na temat rzeźbiarstwa przedstawił w książce Problem formy w sztuce wizualnej (Das Problem der Form in der Bildenden Kunst, 1893).

Dzieła (wybór)

Fontanna Wittelsbachów w Monachium. Źródło: Wikimedia Commons

• Filoktet, Nowa Pinakoteka w Monachium, 1886.
• Fontanna Bismarcka w Jenie, 1894.
• Fontanna Wittelsbachów w Monachium, 1895.
• Grobowiec Hansa von Bülowa w Hamburgu, 1896.
• Pomnik Brahmsa w Meiningen, 1899.
• Nagrobek Heinricha von Herzogenberga w Nordfriedhof (Wiesbaden), 1901.
• Fontanna Hubertusa w Monachium, 1907.
• Pomnik Schillera w Norymberdze, 1909.
• Pomnik Bismarcka w Bremie, 1910.
• Fontanna Zygfryda w Wormacji, 1913.
• Nagrobek księcia Karola Teodora Wittelsba w klasztorze Tegernsee, 1913.

Literatura

• Werner Mittlmeier: Hildebrand, Adolf Ritter von w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 119.

Linki

• Biografia i prace Adolf von Hildebrand w www.adolf-von-hildebrand.de