Julius Hübner
Rudolf Julius Benno Hübner (ur. 27 stycznia 1806 w Oleśnicy na Dolnym Śląsku; zm. 7 listopada 1882 w Loschwitz (współcześnie dzielnica Drezna)) – niemiecki malarz historyczny i poeta, który swoje wiersze wydał w latach 1871–76 w dwóch tomach zatytułowanych Helldunkel. (wyznanie ewangelickie)
 |
| Julius Hübner – autoportret, 1859. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
Ojciec Ernst August, dyrektor miejski; matka Christiane Raedler; – w 1829 r. ożenił się z Pauline Charlotte Bendemann, siostrą malarza Eduarda Bendemanna (1811–1889); dzieci Emma Hübner (1830–1844), Paul Hübner (1831–1833), Emil Hübner (1834–1901), Fanny Hübner (1835–1875), Hans Hübner (1837–1884, profesor chemii w Getyndze), Franz Hübner (1840–1891), Eduard Hübner (1842–1918, malarz), Martin Hübner (1846–1908, bankier).
Życiorys
Julius Hübner uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście. Po śmierci rodziców opuścił gimnazjum w Oleśnicy przed Wielkanocą 1821 i przez krótki czas uczył się malarstwa we Wrocławiu u malarza pejzażysty Augusta Siegerta (1786–1869). Mając zaledwie 15 lat udał się ze starszym bratem Augustem do Berlina i rozpoczął naukę w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych u Johanna Gottfrieda Schadowa (1764–1850). Tutaj poznał późniejszego malarza historycznego i profesora Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie Theodora Hildebrandta (1804–1874), z którym przyjaźnił się całe życie. Wkrótce został uczniem Friedricha Wilhelma Schadowa (1788–1862), za którym w 1826 r. podążył do Düsseldorfu, gdzie Schadow został profesorem w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W tym okresie pierwszego pobytu w Düsseldorfie stworzył jeden z najbardziej znanych swoich obrazów Der Fischerknabe und die Nixe (1828), który namalował na podstawie wiersza Johanna Wolfganga von Goethego (1749–1832), a który kupiony został przez króla Prus.
Od listopada 1829 do lata 1831 r. Julius Hübner przebywał razem z żoną w Rzymie, gdzie spotkał Ernsta Rietschela (1804–1861) i Felixa Mendelssohna-Bartholdy (1809–1847). W Rzymie namalował też drugi znany obraz Ruth und Naemi. W latach 1831 r. osiadł w Berlinie i od 1833 do 1837/38 mieszkał w Düsseldorfie, gdzie należał do klasy mistrzowskiej prowadzonej przez Schadowa. Od 1838 do 1839 żył ponownie w Berlinie, a jesienią tego samego roku powołany został jako profesor do Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, gdzie pozostał do końca życia. Po śmierci Juliusa Schnorra von Carolsfelda (1794–1872) był od 1871 r. dyrektorem Królewskiej Galerii Obrazów (obecnie Galeria Obrazów Starych Mistrzów i Galeria Nowych Mistrzów).
Tematy swoich obrazów czerpał z Nowego i Starego Testamentu, romantycznej i klasycznej poezji, a sporadycznie także z historii. Jako nauczyciel był bardzo tolerancyjny i nie narzucał swoim uczniom określonego kierunku malarstwa. Pośród jego uczniów byli m.in. malarz zwierząt Edmund Guido Hammer (1821–1898), Arthur von Ramberg (1819–1875), Julius Scholtz (1825–1893), Karl Gottlob Schönherr (1824–1906) i Paul Thumann (1834–1908).
Julius Hübner pochowany został na cmentarzu Trinitatisfriedhof, ale jego grób się nie zachował.
Obrazy (wybór)
- Der rasende Roland, 1828, Museum Kunstpalast w Düsseldorfie.
- Christus und die Evangelisten, 1835, kościół w Meseritz.
- Hiob und seine Freunde, Städelsches Kunstinstitut und Städtische Galerie we Frankfurcie nad Menem.
- Das Liebespaar des Hohenliedes.
- Jung Düsseldorf, 1839, portret grupowy z Carlem Friedrichem Lessingiem, Karlem Ferdinandem Sohnem i Theodorem Hildebrandtem.
- Christuskind auf Wolken, Galeria Narodowa w Berlinie.
- Felicitas und der Schlaf aus Tiecks „Octavianus“, Muzeum Narodowe we Wrocławiu.
- Die schöne Melusine, 1844.
- Auferstehung, 1845, kościól St.-Marien, Dommitzsch.
Literatura
- Hermann Arthur Lier: „Hübner, Julius” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 50, Duncker & Humblot, Leipzig 1905, s. 774–777.
Linki
- Strona poświęcona Juliusowi Hübnerowi, (dostęp 29.10.2017).
- Blog poświęcony Juliusowi Hübnerowi, (dostęp 29.10.2017).