Friedrich Leo

Friedrich Leo (ur. 10 lipca 1851 w Regenwalde (obecnie Resko na Pomorzu); zm. 15 stycznia 1914 w Getyndze) - niemiecki filolog klasyczny. (wyznania ewangelickiego)

Leo Friedrich
Friedrich Leo.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia ↑

Ojciec Ludwig (1814 - po 1885, wyz. mojżeszowego, od 1843 ewangelickiego), doktor medycyny, lekarz w Resko, od 1854 w Bonn, syn kupca z Królewca, Joela Levina (później nazywał się Julius Leo) i Henriette Spitzer; matka Bertha (1819-87), córka kupca Salomona Rosenheima z Królewca i Rosy Simon; - ożenił się ok. 1881/83 z Cécile z domu Hensel (1858-1928), wnuczką malarza Wilhelma Hensela i kompozytorki Fanny Hensel (ur. jako Fanny Mendelssohn-Bartholdy), prawnuczką filozofa Mosesa Mendelssohna; miał 2 synów i córkę.

Życiorys ↑

Friedrich Leo studiował filologię klasyczną w Getyndze (1868-71), gdzie był członkiem korporacji studenckiej »Burschenschaft Brunsviga« i w Bonn (od 1871-73), które w tym okresie dzięki Franzowi Büchelerowi i Hermannowi Usenerowi stało się centrum filologii klasycznej w Niemczech. W czasie studiów miał półroczną przerwę ze względu na udział w wojnie francusko-pruskiej w 1870/71. W Bonn poznał Friedricha von Duhna i Hansa Delbrücka. Po promocji w 1873 r. odbył podróż do Włoch. W Berlinie zdał egzamin państwowy i w latach 1874/75 odbył praktykę dla kandydatów na nauczycieli. Po kolejnej podróży do Włoch i Grecji w latach 1875/76 habilitował się w 1877 r. w Bonn. Już w czasie pobytu w Berlinie, dzięki pośrednictwu Ulricha von Wilamowitz-Moellendorffa nawiązał kontakt z Theodorem Mommsenem i z ramienia »Monumenta Germaniae Historica« objął w 1881 r. edycję pism Wenancjusza Fortunata (właśc. Venantius Fortunatus), która do dzisiaj jest podstawowym wydaniem krytycznym prac tego autora. W tym samym roku został profesorem nadzwyczajnym w Kilonii, w 1883 r. profesorem zwyczajnym w Rostoku i w 1888 r. w Strasburgu. Od 1889 r. aż do śmierci kierował katedrą języka łacińskiego na uniwersytecie w Getyndze. Od 1893 r. był członkiem »Getyńskiej Akademii Nauk«, a od 1897 r. jej sekretarzem. W roku akademickim 1903/04 był rektorem uniwersytetu w Getyndze.

Od 1883 r. Leo zainteresował się rzymską komedią, a zwłaszcza twórczością Titusa Macciusa Plautusa (Plauta). W 1885 r. wydał pierwszy tom zaplanowanego wydania zbiorowego pism Plautusa. Jednak zrezygnował z tego projektu i zaczął pracę od nowa. W 1895 r. opublikował największe swoje dzieło »Plautinische Forschungen« i pierwszy zeszyt nowego wydania dzieł Plautusa. Oprócz tego zajmował się biografią w antyku.

Brał także udział w przedsięwzięciu interdyscyplinarnym »Septuaginta-Unternehmen« powstałym z inicjatywy Alfreda Rahlfsa i Rudolfa Smenda.

Dzieła (wybór) ↑

  • Quaestiones Aristophaneae. 1873.
  • L. Annaei Senecae Tragoediae. 2 tomy, 1878/79.
  • Zu Augusteischen Dichtern. 1881.
  • Monumenta Germaniae Historica ... ; Tomus 4,1 ; Venanti Honori Clementiani Fortunati presbyteri Italici Opera poetica. 1881.
  • Publius Ovidius' Werke. 2 tomy, 1883.
  • Plautinische Forschungen. 1895.
  • Die griechisch-römische Biographie nach ihrer literarischen Form. 1901.
  • Der Saturnische Vers. 1905.
  • Geschichte der römischen Literatur. Tom 1 Die archaische Literatur. 1913.
  • Ausgewählte kleine Schriften. 2 tomy, 1960.

Literatura ↑

  • Ulrich Schindel: Leo, Friedrich. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 14, Duncker & Humblot, Berlin 1985, ISBN 3-428-00195-8, s. 241.

Linki ↑

Autor: Roman Penkała