Moritz Heinrich Romberg

Moritz Heinrich Romberg (ur. 11 listopada 1795 w Meiningen; zm. 16 czerwca 1873 w Berlinie) – niemiecki lekarz neurolog. (wyznanie mojżeszowe, później ewangelickie)

Życiorys

Moritz Heinrich Romberg urodził się 11 listopada 1795 w Meiningen jako syn kupca. W Berlinie uczęszczał do ewangelickiego Gymnasium Zum Grauen Kloster i po maturze w 1812 r. rozpoczął studia medyczne na tamtejszym nowo założonym uniwersytecie, gdzie jego nauczycielami byli Karl Asmund Rudolphi (1771–1832), Christoph Wilhelm Hufeland (1762–1836), Karl Ferdinand von Graefe (1787-1840) i Ernst Horn (1774–1848). Chociaż Johann Christian Reil (1759–1813) zmarł już rok po rozpoczęciu przez Romberga studiów, to jego teza o witalności wywarła silny wpływ na młodego studenta. Po uzyskaniu tytułu doktora w 1817 r. dzięki dysertacji pt. De Rachitide congenita kontynuował naukę w Wiedniu u internisty Johanna Petera Franka (1745–1821), który podobnie jak Hufeland kładł duży nacisk na profilaktykę i higienę.

Po powrocie do Berlina rozpoczął praktykę lekarską jako lekarz ubogich. W 1818/19 przeprowadzał regularnie w Charité sekcje u chorych z symptomami neurologicznymi. Do 1820 r. opublikował już osiem prac naukowych. W 1830 r. habilitował się pracą pt. Commentationes quaedam de cerebri haemorrhagia. Jako Privatdozent prowadził od 1830 r. wykłady o patologii i terapii, a od 1834 r. o medycynie klinicznej, w których wykorzystywał doświadczenia z pracy z chorymi. W tym czasie kształcił także lekarzy wojskowych. W 1831 i 1837 r. kierował lazaretem dla chorych na cholerę. W 1938 r. został profesorem nadzwyczajnym, od 1840 r. kierował polikliniką uniwersytecką i w 1845 r. awansował na profesora zwyczajnego patologii i terapii. W 1864 r. przeszedł na emeryturę, a w 1865 r. przekazał kierownictwo polikliniką Wilhelmowi Griesingerowi (1817–68).

Podręcznik Moritza Heinricha Romberga Lehrbuch der Nerven-Krankheiten des Menschen (tom 1 wyd. w 1840, tom 2 wyd. w 1846) był pierwszym systematycznym przedstawieniem neurologii i przez dziesiątki lat uważany był za wzorcowy. Czytał francuską i angielską literaturę fachową i przetłumaczył na język niemiecki ważniejsze prace angielskiego neurologa Charles'a Bella (1774–1842). Odrzucał koncepcję „magnetyzmu zwierzęcego” Franza Antona Mesmera (1734–1815) i jego zwolennika Justinusa Kernera (1786–1862). Stworzył „próbę Romberga”, która do dzisiaj jest stosowana w badaniach neurologicznych. Z jego nazwiskiem związane też są zespół Parry’ego-Romberga i objaw Howshipa-Romberga. Wprowadził także placebo w chorobach hipochondrycznych.

Dzieła (wybór)

  • De rachitide congenita. 1817.
  • Commentationes quaedem de cerebri haemorrhagia. 1830.
  • Bemerkungen über die asiatische Cholera. 1832.
  • Bell's physiologische und pathologische Untersuchungen des Nervensystems. 1832.
  • Bericht über die Choleraepidemia des Jahres 1837. 1837.
  • Lehrbuch der Nervenkrankheiten des Menschen. 1840-1846.
  • Neuralgiae nervi quinti specimen. 1840.
  • De paralysi respiratoria. 1845.
  • Klinische Ergebnisse. 1846.
  • Klinische Wahrbehmungen und Beobachtungen. 1851.

Literatura

  • Julius Pagel: Romberg, Moritz Heinrich w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 29, Duncker & Humblot, Leipzig 1889, s. 115.
  • Jürgen Peiffer: Romberg, Moritz Heinrich w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 22, Duncker & Humblot, Berlin 2005, ISBN 3-428-11203-2, s. 21. (online).

Linki

Autor: Roman Penkała