Josef Römer

Josef "Beppo" Römer (ur. 5 marca 1892 w Monachium; zm. 25 września 1944 w Brandenburg an der Havel) – niemiecki prawnik, komunista, członek niemieckiego ruchu oporu w okresie reżimu nazistowskiego.

Życiorys

Römer rozpoczął w 1911 r. karierę wojskową jako podchorąży. Podczas I wojny światowej został kapitanem. Początkiem 1919 r. odszedł z armii. W 1919 r. działał jako jeden z przywódców Freikorps Oberland, należącego do paramilitarnych oddziałów Schwarze Reichswehr, walczącego przeciw powstałej w tymże roku Bawarskiej Republice Rad (niem. Bayerische Räterepublik lub też Münchner Räterepublik) oraz w 1920 r. walczył przeciw rewolucjonistom w Zagłębiu Rury. Brał także udział w III powstaniu śląskim podczas szturmowania Góry Świętej Anny (niem. Annaberg).

Od 1919 r. studiował prawo i nauki polityczne w Monachium. W 1922 r. został doktorem prawa i rozpoczął pracę jako prawnik w Hugo-Stinnes-Konzern w Dortmundzie. W latach 1923–24 był doradcą niemiecko-tureckiego towarzystwa handlowego w Turcji. Od 1925 do 1927 był szefem grupy roboczej niemieckiego przemysłu krajowego Arbeitsgemeinschaft der deutschen Landindustrien i od 1927 do 1932 syndykiem Landkultur AG w Berlinie.

W latach 20-tych Römer publikował artkuły polityczne i gospodarcze w konserwatywnym czasopiśmie Die Neue Front i zbliżył się do Komunistycznej Partii Niemiec (niem. Kommunistische Partei Deutschlands, KPD) oraz był wydawcą i redaktorem miesięcznika Der Aufbruch, wokół którego zbierali się lewicowi intelektualiści.
Po przejęciu władzy przez nazistów został aresztowany i od początku lutego 1933 do maja 1933 przebywał w berlińskim więzieniu KZ Columbia-Haus.

Już w 1934 r. Römer m.in. razem z Nikolausem Christophem von Halemem (1905–1944) planował zamach na Adolfa Hitlera (1889–1945). Jednak już w czerwcu 1934 r. został ponownie aresztowany i do 1939 r. przebywał w obozie koncentracyjnym w Dachau. Po zwolnieniu z obozu koncentracyjnego był w latach 1940–41 prywatnym sekretarzem w majątku w Glienicke.

Wiosną 1940 r. krąg ruchu oporu skupiony wokół Römer nawiązał kontakt z Johnem Siegem (1903–1942) i Robertem Uhrigem (1903–1944), który uchodził ok. 1940 r. za przywódcę komunistycznego ruchu oporu w Berlinie. Uhrig dzięki Römerowi uzyskał kontakt z monachijską grupą Hartwimmer-Olschewski-Gruppe.

Römer powierzył Uhrigowi wydawanie nielegalnego czasopisma Informationsdienst, które ukazywało się w 1941 r. prawie co miesiąc. Pismo rozpowszechniane było w Niemczech, za granicą, a nawet wśród żołnierzy na froncie. Celem tej grupy było stworzenie państwa socjalistycznego po obaleniu dyktatury Hitlera.
Początkiem 1942 r. gestapo odkryło krąg Römera. 19 czerwca 1944 r. Trybunał Ludowy (niem. Volksgerichtshof skazał Josefa Römera, Willy Sachsego (1896–1944), Arthura Sodtke (1901–1944), Roberta Uhriga i Fritza Riedela (1908–1944) na karę śmierci. 25 września 1944 r. Römer został zgilotynowany w więzieniu Zuchthaus Brandenburg.

Literatura

  • Oswald Bindrich, Susanne Römer: Beppo Römer – Ein Leben zwischen Revolution und Nation. Edition Hentrich, Berlin 1991.
  • Gert Rosiejka: Die Rote Kapelle. „Landesverrat“ als antifaschistischer Widerstand. Ergebnisse-Verlag, Hamburg 1986.

Linki

Autor: Roman Penkała