Christian Friedrich Nasse

Christian Friedrich Nasse ( ur. 18 kwietnia 1778 w Bielefeld; zm. 18 kwietnia 1851 w Marburgu) – niemiecki internista i psychiatra.

Christian Friedrich Nasse
Christian Friedrich Nasse.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Johann Christian (1724–88), dr. med., lekarz okręgowy w Bielefeld, syn Justusa Hermanna, dr. med., lekarza w Bielefeld;
  • Matka: N. N. (zm. 1788);
  • Żona: od 1805 Henriette Weber (1788–1878) z Bielefeld;
  • Dzieci: 4 synowie, Hermann (1807–92), prof.chirurgi i patolog w Marburgu, Werner (1822–89), dr. med., dyrektor różnych placówek dla umysłowo chorych, psychiatra honorowy profesor w Bonn, Erwin, Berthold von Nasse (1831-1906, pruski szlachcic od 1905), dr. prawa i 3 córki m.in. Theodora (żona Ernsta Ranke, 1814–88, prof. teologii w Marburgu).

Biografia

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Bielefeld Christian Friedrich Nasse uczęszczał do szkół handlowych we Frankfurcie nad Menem, Offenbach i Hamburgu. W 1797 zdał maturę w Graues Kloster (Berlin), po czym studiował medycynę w Berlinie i Halle. W 1800 promował się dysertacją „De neuritide“. Od 1810 pracował jako lekarz ubogich w rodzinnym mieście. Podróże naukowe zaprowadziły go w 1814/15 do Getyngi, Drezna, Lipska i Weimaru. W 1815 powołano Nassego do Halle jako następcę jego nauczyciela Johanna Christiana Reila, a w 1819 został profesorem na uniwersytecie w Bonn. Klinika bońska składała się wówczas z „kliniki szpitalnej” i „polikliniki”. Dzięki wprowadzeniu nowoczesnych metod badania, takich jak osłuchiwanie, perkusja czy spirometria, przyczynił się do rozpowszechnienia fizjologicznego kierunku nowej medycyny.

Christian Friedrich Nasse uważany jest za pierwszego niemieckiego klinicystę, który wykonywał diagnostykę fizjologiczną przy łóżku chorego i wprowadził ją w prowadzonych wykładach. Nauczanie przy łóżku pacjenta, staranna obserwacja pacjentów oraz umiejętność reagowania na ich sytuację zostały wkrótce docenione jako „szkoła Nassego”. Konsekwencją tych diagnostycznych i terapeutycznych doświadczeń była książka „Handbuch der speciellen Therapie“ („Podręcznik specjalnej terapii”, 2 tomy, 1830/38). Według niego terapia powinna obejmować obok nauki leczenia także zapobieganie chorobom i opiekę nad pacjentami aż do śmierci. Poza tym Nasse poświęcał się publicznej opiece zdrowotnej, a w książce „Die Stellung der Aerzte im Staate“ („Pozycja lekarzy w państwie”, 1823) zajął stanowisko odnośnie współczesnych mu działań na rzecz reform. Oprócz fizjologicznych podstaw medycyny i rozszerzenia terapii na wszystkie obszary praktyki, Nasse dążył do stworzenia podstaw antropologii medycznej, którą nazwał „nauką o całym bycie i życiu człowieka”. W 1819 postulował utworzenie w Bonn „kliniki dla psychicznie chorych” z własnym „szpitalem psychiatrycznym”; dla studentów utworzył „Siegburger Hauspraktikum” (Siegburska praktyka domowa) w siegburskiej instytucji przejętej od Jacobiego w 1825 roku. W 1850 powołano do życia fundację „Nassestiftung“, której celem była opieka nad wdowami i sierotami po lekarzach.

Christian Friedrich Nasse wykształcił wielu wybitnych lekarzy. Do grona jego uczniów należał najwybitniejszy fizjolog XIX wieku Johannes Peter Müller.

Pisma (wybór)

  • Dissertatio De Neuritide – Specimen Inaugurale Medicum. Halle 1800.
  • Untersuchungen zur Lebensnaturlehre und Heilkunde. 1818.
  • Ueber das Verhältniß des Gehirns und Rückenmarks zur Belebung des übrigen Körpers. Halle 1818.
  • Leichenöffnungen – zur Diagnostik und pathologischen Anatomie. Bonn 1821.
  • Die Aufgabe der Anthropologie. 1823.
  • Von der Stellung der Aerzte im Staate. Leipzig 1823.
  • Ueber den Begriff und die Methode der Physiologie. Leipzig 1826.
  • Ueber die richterliche Frage an den Arzt zur Beurtheilung psychischer Zustände. Leipzig 1826.
  • Handbuch der speziellen Therapie. Leipzig 1830.
  • Versuch einer praktischen Eintheilung der Hautkrankheiten. 1834.
  • Anleitung zur Uebung angehender Aerzte in Krankheits-Beobachtung und Beurtheilung. 1834.
  • Die Isogenesis, ein Naturgesetz. Bonn 1844.
  • Die Behandlung der Gemüthskranken und Irren durch Nicht-Aerzte. Bonn 1844.
  • Aufruf zur thätigeren Sorgfalt für die Gesundheit der Fabrik-Arbeiter. Enke, Bonn 1845.
  • Zum Schutz der Handwerker in den Fabriken. Bonn 1846.
  • Verbrennung und Athmen, chemische Thätigkeit und organisches Leben. Bonn 1846.
  • Die Verhütung und Unterscheidung der Gemüths-Krankheiten. 1848.

Literatura

Autor: Roman Penkała