Martin Blumner

Martin Traugott Wilhelm Blumner (ur. 21 listopada 1827 w Fürstenberg/Havel; zm. 16 listopada 1901 w Berlinie) – niemiecki kompozytor, dyrygent i teoretyk muzyki. (wyznanie ewangelickie)

Martin Blumner. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Julius Rudolf (1795–1857), lekarz okręgowy w Fürstenbergu; matka Charlotte Sophie, córka generalnego superintendenta Jani w Stendal i Henriette Sadewasser; brat Sigismund (1826–1893), pianista działający w Berlinie, Anglii i Petersburgu; dwa razy żonaty.

Życiorys

Martin Blumner studiował od 1845 r. w Berlinie teologię i filozofię, potem matematykę i nauki przyrodnicze, a od 1847 r. całkowicie poświęcił się muzyce i studiował kontrapunkt i kompozycję u Siegfrieda Wilhelma Dehna (1799-1858) oraz śpiew u Elslera i Gustava Wilhelma Teschnera (1800–1883). W 1853 r. został wicedyrektorem, a w 1876 r. dyrektorem Berlińskiej Akademii Śpiewu (niem. Berliner Singakademie) i przez wiele lat dyrygował męskim chórem Zeltersche Liedertafel, założonym w 1809 r. przez Carla Friedricha Zeltera (1758-1832). W 1875 r. został członkiem Królewskiej Akademii Sztuki (niem. Königliche Akademie der Künste), w 1880 członkiem senatu, w 1885 przewodniczącym jej sekcji muzycznej, w 1891 wiceprezydentem i kierownikiem klasy mistrzowskiej kompozycji.

Znaczenie Martina Blumnera opiera się na jego pracy wychowawczej jako dyrygenta Berlińskiej Akademii Śpiewu. Kontynuował rozpoczętą przez poprzedników promocję dzieł Jana Sebastiana Bacha (1685–1750) i Georga Friedricha Händla (1685–1759), ale wystawiał też utwory nowych kompozytorów m.in. Friedricha Kiela (1821–1885 ), Alberta Beckera (1834–1899) i Johannesa Brahmsa (1833–1897). Jako kompozytor należał do konserwatywnych "akademików" berlińskich. Był pod silnym wpływem romantycznego ideału a cappella swojego poprzednika Eduarda Grella (1800–1886) i prawie wyłącznie komponował muzykę wokalną, która dzisiaj jest prawie zapomniana. Jego oratorium Der Fall Jerusalems (Upadek Jerozolimy) należy do nielicznych wartościowych dzieł tego gatunku w drugiej połowie XIX wieku. W 1900 r. był jednym z współzałożycieli towarzystwa publikującego dzieła Bacha, Neue Bachgesellschaft. W tym samym roku z powodów zdrowotnych zrezygnował ze stanowiska dyrektora Akademii Śpiewu. Jego następcą w Królewskiej Akademii Sztuki został Engelbert Humperdinck (1854–1921).

Literatura

• Adam Adrio: „Blumner, Martin” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 2, Duncker & Humblot, Berlin 1955, s. 336 (online).
• Friedrich Wilhelm Bautz: BLUMNER, Martin w Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 1, Bautz, Hamm 1975. s. 636.

Linki

• Prace Blumnera i o nim w Deutsche Digitale Bibliothek.
• Wykaz kompozycje Blumnera w Gemeinsamer Verbundkatalog (GVK) des Gemeinsamen Bibliotheksverbundes (GBV).