Andreas Heusler

Andreas Heusler (ur. 10 sierpnia 1865 w Bazylei; zm. 28 lutego 1940 w Arlesheim koło Bazylei) - szwajcarski germański i skandynawski mediewista. (wyznanie ewangelicko-reformowane)

Andreas Heusler.

Genealogia ↑

Ojciec Andreas (1834-1921), prawnik, profesor w Bazylei; matka Adele z domu Sarasin (1841-78); - ożenił się w 1893 (separacja od 1901, rozwód w 1922) ze śpiewaczką Auguste z domu Hohenschild (1851-1938).

Życiorys i twórczość ↑

Andreas Heusler studiował germanistykę w Bazylei, Fryburgu Bryzgowijskim i Berlinie. Słuchał wykładów Heinricha von Treitschke, Otto Behaghela, Hermanna Paula i Jacoba Burckhardta. W 1888 r. doktoryzował się we Fryburgu Bryzgowijskim dysertacją o dialekcie w Bazylei »Der alemannische Consonantismus in der Mundart von Baselstadt« i w 1890 r. habilitował się w Berlinie, gdzie został Privatdozentem, w 1894 r. profesorem nadzwyczajnym skandynawistyki, a w 1913 r. profesorem zwyczajnym germanistyki. W 1920 r. przyjął powołanie na profesora do Bazylei, gdzie pracował do emerytury, do 1936 roku. Powrót do Szwajcarii związany był z przyczynami osobistymi i politycznymi.

Pierwsze prace Heuslera dotyczące dialektu szwajcarskiego mają dzisiaj tylko historyczne znaczenie, ale wówczas znajdowały się w opozycji do normatywności młodogramatycznej szkoły, ponieważ podkreślały moment historyczności języka przez przyjęcie i opracowanie wszystkich źródeł w ich historycznej kolejności, co wykraczało poza ramy pojmowania językowego »młodogramatyków« (Junggrammatiker). Uznanie zyskał jako autor »Deutsche Versgeschichte« (3 tomy, 1925-29), gdzie wiersze podzielił nie według stopy (metryki), lecz tendencji muzycznej, według taktów, przy czym poszczególnej sylabie przydzielał różne długości z odpowiadającą wartością nutową.

Największym zainteresowaniem Heuslera cieszyła się literatura staroislandzka i staroskandynawska. Zajmowanie się nią nie ograniczało się nigdy tylko do literaturoznawstwa. Jego prace o staroskandynawskiej literaturze sięgały od wprowadzenia do staroislandzkiego języka, od prac dotyczących historii kultury, prawa i religii po edycje i tłumaczenia (»Die Altgermanische Dichtung«, 1923). Oprócz ważnych sag takich jak: »Brennu Njáls saga« i »Hænsna-Þóris saga« Andreas Heusler przetłumaczył z języka staroislandzkiego także książkę prawniczą »Grágás«, przyczyniając się w ten sposób do wydania literatury islandzkiej w języku niemieckim. Heusler w przeciwieństwie do kilku skłaniających się ku nacjonalizmowi germanistów (np. Hansa Naumanna (1886-1951)) nie hołdował kultowi germańskiemu: »Podziw homo nordicus nie odgrywał żadnej roli w moim wyborze zawodu«.

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑