Max Klinger

Max Klinger (ur. 18 lutego 1857 w Lipsku; zm. 4 lipca 1920 w Großjena) – niemiecki malarz, rzeźbiarz i grafik. Jego prace zaliczane są do symbolizmu. (wyznanie ewangelickie)

Max Klinger
Max Klinger na fotografii Nicola Perscheida, 1915.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Heinrich Louis Klinger (1818–96), mydlarz.
  • Matka: Auguste Friederike Eleonore Klinger z domu Richter (1820–1904) z Lipska.
  • Brat: Konrad Heinrich (1853–1945), profesor chemiii w Bonn i Królewcu.
  • Ożenił się: w 1919 z Gertrud Bock (1893–1932).
  • Dzieci: córka Desirée (ur. 1900 w Paryżu) z towarzyszką życia Elsą Asenijeff z domu Packeny (1868–1941).

Życiorys

Max Klinger uczęszczał w latach 1863–1867 do Bürgerschule w Lipsku, a w niedzielę uczył się rysunku w Zeichenschule Brauer. Następnie kształcił się w szkole realnej (1867–1873). W kwietniu 1874 rozpoczął studia u malarza Karla Gussowa (1843–1907) w Arcyksiążęcej Badeńskiej Szkole Sztuki (Großherzoglich Badische Kunstschule) w Karlsruhe. W tym czasie był znany w Karlsruhe także jako pianista. Studia kontynuował od 1875 do 1876 w Królewskiej Akademii Sztuki w Berlinie nadal u Karla Gussowa, którego powołał tam w 1876 Anton von Werner (1843–1915). W tym czasie wzorem stał się dla Maxa Klingera Adolph von Menzel (1815–1905). W 1877 odbył służbę wojskową w regimencie piechoty.

W 1878 zaprezentował pierwszy raz swoje obrazy na wystawie Królewskiej Akademii Sztuki w Berlinie. Do tego momentu powstało ok. 100 rysunków wykonanych przeważnie piórem i tuszem. Od kwietnia 1879 żył w Brukseli, gdzie był uczniem malarza historycznego Emile Wautera (1846–1933). Zajmował się w tym czasie grafiką i akwatintą. W 1881 założył własne atelier w Berlinie. Tutaj zaprzyjaźnił się z szwajcarskim malarzem Karlem Staufferem-Bernem (1857–1891), z którym poróżnił się w 1889 z powodu pewnego procesu. W 1883 otrzymał pierwsze wielkie zlecenie od Juliusa Albersa na dekoracje w westybule w jego willi w Steglitz koło Berlina. Wyjazd do Paryża w lecie 1883 poświęcił na studiowanie dzieł Francisco Goi (1746–1828) w Luwrze. Wzorem stał się dla niego Pierre Puvis de Chavannes (1824–1898).

W 1886 stworzył gipsowy model pomnika Ludwiga van Beethovena (1770–1827). Końcem lipca opuścił Paryż i wyjechał do Włoch. Po powrocie do Berlina w marcu 1887 poznał szwajcarskiego malarza Arnolda Böcklina (1827–1901). Od września przebywał w Lipsku.

Od lutego 1888 Max Klinger podróżował do Rzymu, w 1889 do Brukseli i ponownie do Włoch (Neapol, Paestum i Pompeje), gdzie przebywał także w następnym roku. W 1891 zatrzymał się w Monachium, gdzie poznał Franza von Stucka (1863–1928) i wybrano go na członka tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1893 osiadł w Lipsku, gdzie stworzył marmurową rzeźbę Nowa Salome. W następnym roku został członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. W kolejnych latach odbył podróże do Grecji, Włoch, Paryża, Londynu, Holandii i Bonn. W 1895 wybudował atelier w Lipsku, gdzie powstało marmurowe popiersie Kasandry. W 1897 został profesorem w Akademii Sztuk Pięknych w Lipsku i członkiem „Secesji Wiedeńskiej”. W 1899 podróżował w Pireneje i do Grecji w poszukiwaniu marmuru do wykonywanych zleceń. W 1901 wykonał popiersie Ferenca Liszta (1811–1886), a w następnym roku ukończył rzeźbę Beethovena, którą rozpoczął w 1895.

W 1903 Max Klinger kupił winnicę w Großjena koło Naumburga. Odbył podróż do Włoch, aby tam kupić marmur, w 1907 do Paryża i Hiszpanii. W 1909 zlecił budowę domu w Großjena.

19 października 1919 Max Klineger doznał udaru mózgu, w wyniku czego zmarł 4 lipca 1920 w dom w Großjena.

Literatura

  • Ferdinand Avenarius: Max Klingers Griffelkunst. Berlin 1895.
  • Paul Kühn: Max Klinger. Leipzig 1907.
  • Max Schmid-Burgk: Klinger. Bielefeld i Leipzig 1913.
  • Ferdinand Avenarius: Max Klinger als Poet. München 1917.
  • Eva-Suzanne Bayer-Klötzer: Klinger, Max w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 12, Duncker & Humblot, Berlin 1980, ISBN 3-428-00193-1, s. 90–94 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała