Eduard Behm

Eduard Behm (ur. 8 kwietnia 1862 w Szczecinie (wówczas niem. Stettin); zm. 6 lutego 1946 w Bad Harzburgu) – niemiecki pianista i kompozytor. Jego uczniem był Paul Dessau (1894–1979).

Życiorys

Eduard Behm uczęszczał do gimnazjum w Szczecinie i uczył się gry na fortepianie u Karla Adolfa Lorenza (1837–1923) i Roberta Seidela. Po zdaniu matury wstąpił do Konserwatorium Lipskiego, gdzie był uczniem Carla Reinecke (1824–1910) i Oscara Paula (1836–1898). Następnie naukę kontynuował w Hochschule der Künste w Berlinie u Friedricha Kiela (1821–1885). Przez kilka miesięcy pobierał lekcje u Johannesa Brahmsa (1833–1897) w Wiedniu. Po dwuletnim pobycie w rodzinnym mieście (jako recenzent i dyrygent) i w Erfurcie (jako nauczyciel w Akademie der Tonkunst) był do 1901 r. dyrektorem w Schwantzerschersches Konservatorium w Berlinie, a później także nauczycielem. W 1917 r. został nominowany na profesora.

Behm otrzymał za symfonię nagrodę Mendelssohn-Preis i za koncert fortepianowy Bösendorfer-Preis. Eduard Behm napisał trzy sonaty skrzypcowe, jeden koncert skrzypcowy, trio fortepianowe, kwintet klarnetowy i sekstet smyczkowy oraz kilka pieśni na chór męski, jak również opery Der Schelm von Bergen (1899), Marienkind (1902) i Das Gelöbnis (1914).

Eduard Behm zmarł w domu opieki dla kompozytorów prowadzonym przez fundację Versorgungsstiftung der deutschen Komponisten w Bad Harzburgu.

Literatura

  • Alfred Einstein: Hugo Riemanns Musiklexikon 11 wydanie, 2 tomy. Berlin 1929.
  • Wilibald Gurlitt: Riemann-Musiklexikon. 4 tomy. Mainz 1959.

Linki

Autor: Roman Penkała