Heinrich Albertz

Heinrich Ernst Friedrich Albertz (ur. 22 stycznia 1915 r. we Wrocławiu (wówczas niem. Breslau); zm. 18 maja 1993 r. w Bremie) - niemiecki pastor ewangelicki i polityk SPD.

Heinrich Albertz (z lewej) i Heinrich Lübke, 1966. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Hugo Albertz, pastor i radca konsystorza; matka Elisabeth z domu Meinhof; brat przyrodni Martin Albertz (1883-1956), teolog; - ożenił się w 1939 r. z Ilse; miał 3 dzieci m.in. syna Rainera (ur. 1943), późniejszego profesora Starego Testamentu na uniwersytecie w Münster.

Życiorys

Heinrich Albertz urodził się 22 stycznia 1915 r. we Wrocławiu jako syn kaznodziei dworskiego i radcy konsystorza Hugo Albertza i jego drugiej żony Elisabeth z domu Meinhof. Po studiach teologicznych został członkiem Kościoła Wyznającego (niem. Bekennende Kirche).

W lecie 1945 r. przybył do Celle jako kierownik kościelnych i państwowych placówek opiekuńczych dla uchodźców. 10 stycznia 1946 r. został powołany przez brytyjski rząd wojskowy do pierwszej powojennej rady miasta Celle. W 1946 r. wstąpił do SPD. Udzielał się jako "pastor uchodźców" i troszczył się o integrację ludzi, którzy stracili swoją ojczyznę. Od 1949 do 1965 r. przewodniczył w Arbeiterwohlfahrt (AWO).

9 czerwca 1948 r. dolnosaksoński premier Hinrich Wilhelm Kopf (1893-1961) powołał Heinricha Albertza na ministra do spraw uchodźców (od 18 września 1950 r. minister do spraw wypędzonych, społecznych i zdrowia). W następnym rządzie Kopfa był od 1951 do 1955 r. dolnosaksońskim ministrem do spraw społecznych.

Po ustąpieniu z dolnosaksońskiego rządu krajowego został powołany przez rządzącego w Berlinie burmistrza Otto Suhra (1894-1957) na dyrektora senatu Berlina Zachodniego. W 1959 r. Willy Brandta (1913-1992) mianował go następcą Suhra jako szefa kancelarii senatu. W 1961 r. objął urząd senatora spraw wewnętrznych i w 1963 r. został dodatkowo burmistrzem.

Po wejściu Willy Brandta 1 grudnia 1966 r. jako ministra rządu do gabinetu Kurta Georga Kiesingera (1904-1988) został wybrany 14 grudnia 1966 r. na burmistrza Berlina.

Podczas wizyty 2 czerwca 1967 r. szacha Persji w Berlinie doszło do starcia policji z przeciwnikami szacha, podczas którego zastrzelono studenta Benno Ohnesorg. Heinrich Albertz wziął za to wydarzenie odpowiedzialność na siebie i 26 września 1967 r. ustąpił z urzędu. Jego następcą jako burmistrz został Klaus Schütz.

W 1970 r. Albertz złożył także mandat berlińskiego deputowanego.

Od 1970 do 1979 r. działał ponownie jako pastor w Berlinie-Zehlendorf. W 1975 r. pośredniczył w uwolnieniu porwanego polityka CDU Petera Lorenza (1922-1987). W latach 1970-1980 należał także do kręgu spikerów wiadomości ARD Das Wort zum Sonntag (Słowo na niedzielę).

Heinrich Albertz angażował się w ruch pokojowy w latach 80-tych. 10 października 1981 r. wspierał w Bonn demonstrację przeciw postanowieniu NATO o lokalizacji rakiet (Pershing II i BGM-109 Tomahawk) z głowicami atomowymi w Europie Zachodniej. 1 września 1983 r. wraz z ówczesnym nadburmistrzem Saarbrücken Oskarem Lafontaine, pisarzem Heinrichem Böllem (1917-1985) i kilkoma tysiącami demonstrantów zablokował dostęp do amerykańskiej bazy rakietowej w Mutlanger Heide (Badenia-Wirtembergia), gdzie miały stacjonować rakiety Pershing II. W 1988 r. Albertz został wyróżniony w Bremie nagrodą Kultur- und Friedenspreis der Villa Ichon.

Heinrich Albertz zmarł 18 maja 1993 r. w domu starców prowadzonym przez fundację Bremer Heimstiftung w Bremie.

Dzieła (wybór)

• Dagegen gelebt: von den Schwierigkeiten, ein politischer Christ zu sein, Gespräche mit Gerhard Rein. 1976.
• Am Ende des Weges: Nachdenken über das Alter. 1989.
• Blumen für Stukenbrock: Biographisches. 1989.
• Miserere nobis: eine politische Messe. 1989.
• Der Wind hat sich gedreht: Gedanken über uns Deutsche. 1993.

Literatura

• Peter Noss: Albertz, Heinrich Ernst Friedrich. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 18, Bautz, Herzberg 2001, ISBN 3-88309-086-7, s. 44-61.

Linki

• Biografia w: de. wikipedia.org.