Georges Rouquier

Georges Rouquier (ur. 23 czerwca 1909 w Lunel-Viel (departament Hérault), zm. 19 grudnia 1989 w Paryżu) – francuski reżyser i aktor.

Georges Rouquier w 1984 roku. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Ojciec : Albert Joseph Rouquier (1882-1915);
• Matka: Gabrielle Altier (ur. 1886);
• Żona: 1) od 19 kwietnia 1930 Jeanne (Janine) Marie Anne Baron, 2) Maria Signorini;
• Dzieci: z pierwszego małżeństwa synowie: Albert Rouquier (1928-?) i Georges Rouquier (1928-?) ;

Biografia

Georges Rouquier pochodził z niezamożnej rodziny. Jego matka prowadziła sklep spożywczy, a ojciec razem z wujkami mleczarnię. Ojciec zginął w lutym 1915 roku pod Verdun. Już jako siedmiolatek pomagał wujkowi przy winobraniu w Lunel. W 1917 roku Georges Rouquier uczęszczał do szkoły z internatem w dzielnicy Aubes w Lunel. Po pewnym czasie Georges i matka wyjechali do Saint Ouen z partnerem matki Lagriffe'em, o którym zachował złe wspomnienia, bo był pijakiem. W wieku 16 lat został linotypistą w paryskim dzienniku Paris-Soir. W Paryżu mieszkał u karykaturzysty i ilustratora Albert'a Dubout'a.

W tym czasie bardzo popularne stało się kino. Jako miłośnik sztuki dziesiątej muzy kupił starą kamerę i jesienią 1929 roku nakręcił u wujka w Lunel pierwszy krótkometrażowy film Vendanges (Winobranie). Film trwał 15 minut, ale taśma zaginęła. Dopiero w 1942 roku uśmiechnęło się do niego szczęście, gdy spotkał producenta wytwórni Les Films Etienne Lallier. Dzięki niemu wyreżyserował filmy krótkometrażowe o pracy rzemieślników Le Tonnelier (1943, Bednarz) i Le Charron (1943, Kołodziej).

Georges Rouquier stał się znany po realizacji filmu długometrażowego Farrebique ou Les Quatre Saisons (1946), w którym ukazał życie codzienne tradycyjnej rodziny chłopskiej na przestrzeni jednego roku. Film realizował przez cztery pory roku na farmie w Goutrens, gdzie urodził się jego ojciec, i gdzie sam spędził szczęśliwe dzieciństwo. Scenariusz do niego Rouquier napisał już na początku 1944 roku. Natychmiastowe kręcenie filmu było niemożliwe, ponieważ na farmie nie było jeszcze prądu. Film realizował od listopada 1944 roku do listopada 1945 roku. Montaż filmu odbył się w grudniu 1945 roku. W 1946 roku, choć obraz ten nie został włączony do oficjalnej selekcji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes, zdobył jednak Nagroda FIPRESCI przyznawaną przez Międzynarodową Federację Krytyków Filmowych oraz nagrodę kinematograficzną Grand prix du cinéma français przyznawaną przez Société d'encouragement à l'art et à l'industrie i nominowany był w 1949 roku do nagrody Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych w kategorii filmów dokumentalnych. Na ekrany kinowe trafił w 1947 roku i okazał się wielkim sukcesem reżysera. Obraz ten pokazuje świat nie istniejący już dziś. Do problemu chłopstwa reżyser wrócił trzydzieści siedem lat później w filmie długometrażowym Biquefarre (1983), pokazując na przykładzie swojej rodziny, kuzynów, którzy byli we wcześniejszym filmie, problemy rolników lat osiemdziesiątych. Zarejestrował w nim rewolucyjne zmiany, które zaszły nie tylko w rolnictwie, ale także w życiu społecznym i gospodarczym. Rouquier, wielbiciel wielkiego amerykańskiego dokumentalisty Roberta Flaherty'ego, podczas zdjęć nie próbuje tworzyć dramatu. Zamiast tego pracuje z nieprofesjonalnymi aktorami, członkami swojej rodziny, którzy są rolnikami i odgrywają zainscenizowane sekwencje odpowiadające wydarzeniom z ich własnego życia. Biquefarre, który zawiera krótkie fragmenty z pierwszego filmu, wyróżniono Nagrodą Specjalną Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1983 roku.

W 1947 roku ukazał w czterdziestominutowym filmie L'Œuvre scientifique de Pasteur samotną walkę prekursora mikrobiologii Louis'a Pasteura z ówczesnym światem naukowym. Po tym obrazie Rouquier zrealizował kilka filmów krótkometrażowych: Le sel de la terre (Sól ziemi, 1951), Malgover (1953), Lourdes et ses miracles (1954), Arthur Honegger (1955).

Georges Rouquier był także aktorem i wystąpił między innymi w filmach: Mandrin, bandit gentilhomme (1965), Jeff (1969, z Alainen Delonem), Beau Masque (1972), Le Secret des Flamands de Robert Valey (1972), L'Amour nu (1981).

Georges Rouquier zmarł 19 grudnia 1989 w Paryżu. Jego grób znajduje się na paryskim Cmentarzu Montparnasse.

Filmografia

Filmy krótkometrażowe

• 1929 : Vendanges
• 1942 : le Tonnelier (film o pracy bednarza; zobacz w Internet Archive
• 1943 : Le Charron
• 1943 : La part de l'Enfant
• 1943 : L'Économie des Métaux
• 1947 : L'Œuvre scientifique de Pasteur (we współpracy z Jeanem Painlevé)
• 1949 : Le Chaudronnier
• 1951 : Le Sel de la terre (film o krainie Camargue, przedstawiający korzyści płynące z planu Jeana Monneta)
• 1951 : Opération du Spondylogisthésis et Arthroplastie de la hanche (pierwszy film kolorowy reżysera)
• 1952 : Un jour comme les autres (dokument o zapobieganiu wypadkom przy pracy)
• 1952 : Le Lycée sur la colline (film o szkolnictwie państwowym)
• 1953 : Malgovert – film o budowie tamy na rzece Isère w miejscowości Tignes
• 1954 : Lourdes et ses miracles (asystent Jacques Demy)
• 1955 : La Bête noire (na temat samochodu Frégate marki Renault)
• 1955 : Arthur Honegger (asystent Jacques Demy)
• 1958 : Une Belle Peur (film o zapobieganiu wypadkom przy pracy)
• 1959 : Le Notaire de Trois-Pistoles (film o mieście w prowincji Quebec w Kanadzie)
• 1960 : Le Bouclier (film o profilaktyce i bezpieczeństwie)
• 1963 : Sire le Roy n'a plus rien dit
• 1976 : Le Maréchal Ferrant (film ukazuje pracę kowala; odznaczony Cezarem za najlepszy film dokumentalny w 1977; zobacz w Internet Archive

Filmy fabularne

• 1946 : Farrebique ou Les Quatre Saisons, zobacz w Internet Archive
• 1954 : Sang et Lumières (według powieści Josepha Peyré Sang et Lumières; asystenci : Marcel Camus i Jacques Deray)
• 1957 : S.O.S. Noronha (film przygodowy; asystenci : Jacques Demy, Ruy Guerra i Bernard Toublanc-Michel)
• 1983 : Biquefarre

Literatura

• Dominique Auzel : Georges Rouquier Cinéaste Poète & Paysan, éditions du Rouergue, 1993
• Dictionnaire du cinéma français, 1987

Linki

• Jean Lebrun : Georges Rouquier, artisan-cinéaste w France Inter, 3 marzec 2016, online