Kuno Fischer

Ernst Kuno Berthold Fischer (ur. 23 lipca 1824 roku w Sandewalde bei Guhrau (obecnie Sądowel część wsi Lechitów koło Góry); zm. 5 lipca 1907 roku w Heidelbergu) – niemiecki filozof i historyk filozofii. (wyznania ewangelickiego)

Kuno Fischer
Kuno Fischer.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Karl Theodor (1787-1878), generalny superintendent; matka Charlotte von Corvin-Wiersbitzky(1798-1826); - ożenił się 1) w Heidelbergu w 1852 roku z Marią Lemire (1824-1882), 2) w Heidelbergu w 1884 roku z Christiane Louise Kirchhoff (1832–1903); miał syna i 2 córki z pierwszego małżeństwa.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu Kuno Fischer studiował od 1844 roku filozofię, filologię i teologię w Lipsku i Halle. W 1847 roku ukończył studia po obronie pracy o Platonie De Platonico Parmenide i podjął pracę jako guwerner w Pforzheim. W 1850 roku habilitował się w Heidelbergu i pracował tam jako privatdozent. Z powodu posądzenia o panteizm cofnięto mu w 1853 roku prawo nauczania (venia legendi). W 1852 roku opublikował pierwszy tom 11 tomowego dzieła Geschichte der neueren Philosophie, które później odsunęło w cień pracę Johanna Eduarda Erdmanna (1805-1892). W latach 1855-1871 pracował jako profesor filozofii na uniwersytecie w Jenie. Tutaj kontynuował swoje obszerne dzieło Geschichte der neueren Philosophie (11 tomów 1852-1901), które pojmuje historię filozofii w oparciu o Hegla jako dialektyczny proces rozwoju. W latach 1872-1906 pracował na uniwersytecie w Heidelbergu.

Znaczenie

Jego zasługa leży w zakresie historii filozofii i stworzeniu pewnej nowej szkoły filozofowania. Udało mu się w bezprzykładny sposób przedstawić przebieg rozwoju myśli filozoficznej, przy czym zajmował się od podstaw każdym poszczególnym systemem. Głównie jego działaniu jako pisarza i wykładowcy zyskała niemiecka filozofia przywrócenie jej wartości i uznanie jako dziedziny zawodowej. Fischer reprezentuje umiarkowany kierunek heglowski w filozofii, ale widać u niego też wpływy Immanuela Kanta, zwłaszcza w drugim opracowaniu Logik und Metaphysik (1865).

Kuno Fischer zyskał miano historyka literatury dzięki prowadzonym wykładom i publikacjom na temat m.in. Goethego i Lessinga.

Jego uczniami byli Wilhelm Dilthey i Wilhelm Windelband.

Dzieła (wybór)

  • Diotima. Die Idee des Schönen - philosophische Briefe. 1849.
  • Geschichte der neueren Philosophie. 11 tomów 1852-1901.
  • System der Logik und Metaphysik. 1852.
  • G. W. Leibniz und seine Schule. 1855.
  • Schiller als Philosoph. Vortrag gehalten in der Rose zu Jena am 10. März 1858. 1858.
  • Goethe’s Faust. Ueber die Entstehung und Composition des Gedichts. 1877.
  • Lessing als Reformator der deutschen Literatur. 1881.
  • Über G. E. Lessing. Theil 3. Lessings Emilia Galotti. 1890.
  • Der Philosoph des Pessimismus. Ein Charakterproblem. 1897.
  • Goethes Satanologie im Faust. 1902.

Literatura

  • Martin A. König: Kritischer Realismus und Systemtheorie. BoD – Books on Demand, 2000.
  • Edith Selow: „Fischer, Kuno”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 5, Duncker & Humblot, Berlin 1961, ISBN 3-428-00186-9, s. 199.
Autor: Roman Penkała