Erich Brandenburg

Arnold Otto Erich Brandenburg (ur. 31 lipca 1868 r. w Stralsundzie; zm. 22 stycznia 1946 r. w Lipsku) - niemiecki historyk i genealog. (wyznania luterańskiego)

Erich Brandenburg. Źródło: Kulturportal West-Ost

Genealogia 

Ojciec Otto Brandenburg (1834-98), asesor sądowy i nadburmistrz Stralsundu, syn Arnolda (1783-1870), syndyka miejskiego i lokalnego historyka (napisał m.in. „Geschichte des Magistrats der Stadt Stralsund«, 1837, pol. Historia magistratu miasta Stralsund) i Johanny Friederike Biel; matka Hildegard, córka pastora i radcy szkolnego Friedricha Furchau i Christiane von Käthen; - ożenił się w 1903 r. z Johanną Schumacher z bremeńskiego rodu senatorów; miał 3 dzieci.

Życiorys 

Erich Brandenburg studiował od 1886 r. prawo w Lipsku, Heidelbergu, Getyndze i od 1888 r. historię w Berlinie. Pod wpływem Reinholda Kosera (1852-1914) i Maxa Lenza (1850-1932) doktoryzował się w 1890 r. dysertacją »König Sigmund und Kurfürst Friedrich I. von Brandenburg«. Po habilitacji w Lipsku w 1894 r. pracą »Die Gefangennahme Herzog Heinrichs von Braunschweig durch den Schmalkaldischen Bund«, której recenzentami byli Karl Lamprecht (1856-1915) i Erich Marcks (1861-1938), rozpoczął karierę akademicką na tamtejszym uniwersytecie jako privatdozent historii nowożytnej na wydziale filozoficznym. W latach 1899-1903 był profesorem nadzwyczajnym i w latach 1904-1935 profesorem zwyczajnym historii nowożytnej jako następca Marcksa. W semestrach zimowych pełnił funkcję dziekana wydziału (1917/1918) i rektora uniwersytetu (1919/1920). Z okazji 450 rocznicy urodzin Marcina Lutra (1483-1546) Wydział Teologiczny Uniwersytetu Lipskiego nadał mu w 1933 r. tytuł doktora teologii za badania poświęcone Reformacji (»Luther, Kursachsen und Magdeburg in den Jahren 1541 und 1542« (1877), »Martin Luther's Anschauung von Staate und der Gesellschaft« (1901), »Erforscher der Reformation und neueren Geschichte« i »Meister der historischen Darstellung«). Po przejściu na emeryturę w 1935 r. powierzono mu zarządzanie katedrą jeszcze do lutego 1938 roku.

Historyczne badania Ericha Brandenburga skupiały się na okresie Reformacji, czego efektem było m.in. wydanie korespondencji bardzo kontrowersyjnego księcia Maurycego Wettyna (1521-1553) (»Politische Korrespondenz des Herzogs und Kurfürsten Moritz von Sachsen«, 2 tomy 1900-1904) oraz niedokończonej jego biografii »Moritz von Sachsen« (1898). W późniejszym czasie zajmował się historią XIX wieczną, czasami Otto von Bismarcka (1815-1898) i historią powstania niemieckiej Rzeszy, którą obejmują dwa jego główne dzieła »Geschichte der Reichsgründung« (1916) i »Von Bismarck zum Weltkrieg« (1924).

Raczej niezwykłe dla historyka są prace genealogiczne, którym się poświęcał od 1934 roku. Pojawiły się z tego cyklu »Die Ahnentafel Friedrichs des Großen« (1934), »Die Nachkommen Karls des Großen 1.-14. Generation« (1935), »Die Ahnentafel der Kaiserin Maria Theresia« (1937), »Die Ahnen Augusts des Starken 1.-13. Generation« (1938), »Die Ahnen Karl Augusts von Sachsen-Weimar« (1943).

Dzieła (wybór) 

Literatura 

Linki