Carl Heinrich Becker

Carl Heinrich Becker (ur. 12 kwietnia 1876 w Amsterdamie; zm. 10 lutego 1933 w Berlinie) – niemiecki orientalista, reformator niemieckiego szkolnictwa wyższego i pruski minister kultury. Uważany jest za współzałożyciela nowoczesnej orientalistyki i jednocześnie jednego z wybitniejszych nauczycieli akademickich Republiki Weimarskiej. (wyznanie ewangelickie)

Bundesarchiv Bild 146-2005-0165, Carl Heinrich Becker
Carl Heinrich Becker.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Carl (1821–97), bankier i konsul;
  • Matka: Julie (1839–1917), córka kupca Conrada Heinricha Schöffera (1815–78) i Susanny Dorothei Hofmann (1818–93) z Frankfurtu nad Menem;
  • Ożenił się: 14 marca 1905 z Hedwig Schmid, córką bankiera Paula von Schmid-Augsburga;
  • Dzieci: 3.

Życiorys

Carl Heinrich Becker studiował od 1895 r. arabistykę i religioznawstwo na uniwersytetach w Lozannie, Heidelbergu i Berlinie, gdzie w 1889 r. doktoryzował się. W latach 1900–02 podróżował po Hiszpanii, Egipcie, Sudanie, Grecji i Turcji. W 1902 r. habilitował się z zakresu filologii semickiej na uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie początkowo pracował jako Privatdozent, a w 1906 r. awansował na profesora nadzwyczajnego. Od 1908 r. był profesorem historii i kultury Orientu w Hamburskim Instytucie Kolonialnym (Hamburgisches Kolonialinstitut), od 1913 r. profesorem zwyczajnym filologii orientalnej na uniwersytecie w Bonn i od 1916 r. profesorem na uniwersytecie w Berlinie. W tym samym roku został referentem w pruskim Ministerstwie Kultury, w 1919 r. sekretarzem stanu, w 1921 r. ministrem kultury, jesienią 1921 r. ponownie sekretarzem stanu i w 1925 r. ponownie odjął stanowisko pruskiego ministra kultury, które piastował do 1930 roku.

W 1910 r. Carl Heinrich Becker założył czasopismo „Der Islam: Journal of the History and Culture of the Middle East”, które później wydawali Hellmut Ritter (1892–1971) i Bertold Spuler (1911–1990). Obecnym redaktorem jest profesor Stefan Heidemann (ur. 1961).

Reforma szkolnictwa wyższego

Na początku Republiki Weimarskiej Carl Heinrich Becker opublikował pismo Gedanken zur Hochschulreform (Myśli o reformie szkół wyższych), które stało się punktem wyjścia szerokiej dyskusji o reformie szkolnictwa wyższego. Jego program obejmował 7 punktów: stworzenie jednolitej klasy planowych profesorów, poprawienie położenia Privatdozentów, dopuszczenie do samorządu uniwersyteckiego osób nieordynowanych, integrowanie studiujących w strukturach uniwersyteckich, wprowadzenie granicy wieku dla starszych nauczycieli akademickich, reformę praktyk kolegialnych, zobiektywizowanie postępowania habilitacyjnego.

W celu lepszego kształcenia nauczycieli Becker kierował od 1925 r. zakładaniem Akademii Pedagogicznych w Bonn, Elblągu i Kilonii. Jego reformom przyświecała idea „humanizacji” coraz bardziej wyspecjalizowanych studiów poprzez naukę socjologii, historii współczesnej i nauk politycznych oraz popieranych przez niego studiów zagranicznych. Studia zagraniczne służyć też miały lepszemu poznaniu innych kultur, aby w przyszłości uniknąć konfliktów. Razem z Walterem Simonsem (1861–1937), Friedrichem Naumannem (1860–1919), Friedrichem Meinecke (1862–1954), Maxem Weberem (1864–1920), Hugo Preußem (1860–1925), Gertrud Bäumer (1873–1954) i innymi założył w 1920 r. Niemiecką Wyższą Szkołę Nauk Politycznych (Die Deutsche Hochschule für Politik, DHfP), której celem było przeciwstawienie się siłom antydemokratycznym i wychowanie w duchu liberalnym.

Dzieła (wybór)

  • Beiträge zur Geschichte Ägyptens unter dem Islam. Trübner, Straßburg, 1902/03.
  • Christliche Polemik und islamische Dogmenbildung. Zeitschrift für Assyriologie und Vorderasiatische Archäologie 26 (1912), s. 175–195.
  • Gedanken zur Hochschulreform. Quelle & Meyer, Leipzig 1919.
  • Kulturpolitische Aufgaben des Reiches. Quelle & Meyer, Leipzig 1919.
  • Islamstudien. Vom Werden und Wesen der islamischen Welt. 2 tomy. Quelle und Meyer, Leipzig 1924/1932.
  • Vom Wesen der deutschen Universität. Quelle und Meyer, Leipzig 1925.
  • Die Pädagogische Akademie im Aufbau unseres nationalen Bildungswesens. Quelle & Meyer, Leipzig 1926.
  • Der Islam. W: Ägypten und der Sudan. Handbuch für Reisende, Karl Baedeker, Leipzig 1928, s. LXXXIII-CI.
  • Das Problem der Bildung in der Kulturkrise der Gegenwart. Quelle & Meyer, Leipzig 1930.

Literatura

  • Adolf Grimme: „Becker, Carl Heinrich” w: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 1, Duncker & Humblot, Berlin 1953, ISBN 3-428-00182-6, s. 711 (online).
  • Sabine Mangold: Becker, Carl Heinrich w: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 25, Bautz, Nordhausen 2005, ISBN 3-88309-332-7, sp. 42–46.
  • Erich Wende: C. H. Becker. Mensch und Politiker. Ein biographischer Beitrag zur Kulturgeschichte der Weimarer Republik. DVA, Stuttgart 1959.

Linki

Autor: Roman Penkała