Magnus Agricola

Magnus Agricola (ur. ok. 1556 r. w Holzheim (koło Neu-Ulm); zm. 28 lub 29 września 1605 r. w Neuburgu an der Donau) - niemiecki teolog luterański. Brał udział w 1601 r. w rozmowach religijnych w Ratyzbonie.

Genealogia

Agricola ożenił się 10 stycznia 1586 r. z Anną Maria Motz; miał syna.

Życiorys

Magnus Agricola spędził dzieciństwo w pobliżu Ulm. Był bratankiem magistra i humanisty Petera Agricoli (1525-1585), któremu zawdzięczał swoją naukową edukację.

Jego dziadek Magnus Agricola był karczmarzem i sędzią w Holzheim i byłym studentem uniwersytetu w Ingolstadt. Mieszkał w Rzymie u kardynała, ponieważ chciał początkowo wstąpić do benedyktyńskiego klasztoru Elchingen. Walczył we Włoszech w latach 1494-1497 pod dowództwem króla Francji Karola VIII Walezjusza (1470-1498). Po powrocie do Niemiec zaczął studiować pisma Marcina Lutra (1483-1546).

Magnus Agricola studiował od 1566 r. w Gymnasium Illustre w Lauingen, gdzie jego wujek był rektorem. Dzięki rekomendacji wuja uzyskał wsparcie finansowe księcia Filipa Ludwika Wittelsbacha (1547-1614) co pozwoliło mu w 1576 r. podjąć studia na uniwersytecie w Tybindze. W 1577 r. otrzymał tytuł bakalaureata, a w 1578 został magistrem. Studia kontynuował do 1582 roku.

Od 1582 do 1583 r. był diakonem w kościele Sankt Peter w Neuburgu, od 1583 do 1599 pastorem w kościele Frauenkirche w Neuburg, od 1599 do 1603 diakonem dworskim w Neuburgu i od 1603 aż do śmierci proboszczem i superintendentem.

Agricola jako teolog księcia Neuburgu brał udział w rozmowach religijnych prowadzonych między luteranami a kalwinistami w Neuburgu w 1593 r. i w rozmowach między luteranami i katolikami w 1601 r. w Ratyzbonie.

Agricola jest autorem kilku pism. Najbardziej znane z nich to »Von der Katholischen Christlichen Lehre Augsburgischer Konfession, und dem Unkatholischen Heydensüchtigen Papstum« (1599).

Magnus Agricola zmarł w nocy z 28 na 29 września 1605 r. w Neuburgu na udar mózgu.

Dzieła (wybór)

  • Von der Catholischen Christlichen Lehre Augspurgischer Confession, Vnd dem Vncatholischen Heydensüchtigen Pabstumb : Wider die Päbstische bezüchtigung/ Das durch die Freystellung Augspurgischer Confession ein Vncatholische/ newe/ ärgerliche Confusion/ in der Christlichen Kirchen geduldet ... werde. 1599.
  • Gründlicher Beweis/ das es nicht war sey/ Das durch die Augspurgische Confession zu widereinführung eines Barbarischen Heydenthum[m]s ursach geben werde. Und Gegensatz/ Das zu solcher einführung viel mehr das widerwertige Papstumb ursach und anleytung gebe : Wider Das Päpstische und diß Jahr abermal getruckte Buch von der Autonomia, darinn der Christlichen Lehre Augspurgischer Confession gedachtes Heydenthum[m] zugemessen wirdt. 1602.

Literatura

Autor: Roman Penkała