Wilhelm Weber

Wilhelm Weber (ur. 28 grudnia 1882 w Heidelbergu, zm. 21 listopada 1948 w Berlinie) – niemiecki historyk. (wyznanie ewangelickie)

Życiorys

Po maturze w gimnazjum w Heidelbergu Wilhelm Weber studiował od 1901 roku filologię klasyczną i historię na uniwersytecie w Heidelbergu u Alfreda von Domaszewskiego, Friedricha von Duhna, Albrechta Dietericha i Franza Bolla. W 1906 roku zdał egzamin państwowy i uczył w gimnazjach w Heidelbergu i Rastatt. W 1907 doktoryzował się w Heidelbergu dysertacją pt. Die Adoption Kaiser Hadrians (Adopcja cesarza Hadriana). Na przełomie lat 1908/09, jako stypendysta Niemieckiego Instytutu Archeologicznego (Deutsches Archäologisches Institut), podróżował do Włoch, Grecji, Syrii, Palestyny, Egiptu i Hiszpanii. W 1911 udał się do Hiszpanii, później do Francji, Holandii, Belgii i ponownie do Włoch, na Bałkany i Azji Mniejszej. Po powrocie z podróży hiszpańskiej habilitował się w 1911 z zakresu historii starożytnej pracą zatytułowaną Zwei Untersuchungen zur Geschichte ägyptisch-griechischer Religion (Dwa badania dotyczące historii egipsko–greckiej religii). W 1912 roku powołano Webera na uniwersytet do Groningen (Holandia) jako profesora zwyczajnego historii starożytnej.

Od 1915 roku uczestniczył w I wojnie światowej w Kurlandii i Litwie. Po zainfekowaniu gruźlicą został zwolniony z dalszej służby wojskowej i od 1916 roku uczył jako profesor nadzwyczajny na uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem, od 1918 jako profesor zwyczajny w Tybindze, od 1925 w Halle i od 1931 w Berlinie. Odrzucił powołania na uniwersytet w Getyndze (1920) i Bonn (1928). W 1946 roku Weber przeszedł na emeryturę.

Weber był współzałożycielem i współwydawcą założonego w 1925 roku czasopisma Gnomon. W 1933 roku, razem z trzynastoma innymi redaktorami jak Ludwig Curtius i Werner Jaeger, został z niego zwolniony. W swojej pracy Weber często zastępował naukową analizę aktualnie zdeterminowanymi interpretacjami i potrzebami. Od 1917 roku angażował się jako mówca w Niemieckiej Partii Ojczyźnianej (Deutsche Vaterlandspartei). W mowach uniwersyteckich okazał się po 1918 roku zwolennikiem dawnej formy państwowej (wykład inauguracyjny Zur Geschichte der Monarchie [Na temat historii monarchii], 1919) i ujawnił tęsknotę za jednym nowym przywódcą. Weber bardziej niż inni historycy hołdował kultowi Hitlera. Jego biografia cesarza Augusta Princeps. Studien zur Geschichte des Augustus (Princeps. Badania nad historią Augusta, 1936) stała się wyrazem programu ideologicznego pana świata jako przynoszącego pokój i szczęście.

Dzieła (wybór)

  • Untersuchungen zur Geschichte des Kaisers Hadrianus. 1907.
  • Ein Hermestempel des Kaisers Marcus. 1910.
  • Die ägyptisch-griechischen Terrakotten. 1914.
  • Josephus und Vespasian. 1921.
  • Der Prophet und sein Gott. 1925.
  • Princeps. Studien zur Geschichte des Augustus. 1936.
  • Rom, Herrschertum und Reich im zweiten Jahrhundert. 1937.

Literatura