Wilhelm Meyer

Wilhelm Meyer, zwany „Wilhelm Meyer aus Speyer“ (ur. 1 kwietnia 1845 w Spirze (niem. Speyer); zm. 9 marca 1917 w Getyndze) – niemiecki filolog klasyczny, bibliotekarz i profesor na uniwersytecie w Getyndze uważany za jednego z założycieli średniowiecznej filologii łacińskiej w Niemczech. (wyznanie ewangelickie)

Wilhelm Meyer
Wilhelm Meyer.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Johann Georg (1797–1878), mistrz tokarski z Heidelsheim koło Bruchsal;
  • Matka: Gertrud z d. Sillib (1799–1873);
  • Żona: 1) od 1879 Pauline Riefstahl (zm. 1885), 2) od 1886 N. N. (zm. 1896), córka pisarza Eduarda Hobeina (1817–82);
  • Dzieci: syn z pierwszego małżeństwa Rudolf Meyer Riefstahl (1880–1936), filolog klasyczny i mediewista.

Życiorys i twórczość

Po ukończeniu w 1863 roku gimnazjum w Spirze Wilhelm Meyer studiował filologię klasyczną na uniwersytecie w Würzburgu. Po dwóch semestrach przeniósł się do Monachium, gdzie do 1867 roku był uczniem Karla Halma. Po krótkim okresie działalności jako nauczyciel pomocniczy w Monachium i Bayreuth został w 1872 roku współpracownikiem Halma przy katalogowaniu rękopisów Bawarskiej Biblioteki Państwowej (Bayerische Staatsbibliothek, BSB) w Monachium. Dzięki otrzymanemu stypendium odwiedził w latach 1873–75 biblioteki włoskie. W 1875 roku  otrzymał stałą, ale skromną posadę w bibliotece monachijskiej. Nie przyjął powołania do biblioteki uniwersyteckiej w Greifswaldzie (1876), ani profesury na uniwersytecie w Kilonii (1885). W tym czasie odegrał decydującą rolę w skatalogowaniu monachijskiej kolekcji rękopisów z tamtego okresu i opublikował liczne prace z zakresu literatury starożytnej i średniowiecznej oparte na swoich znaleziskach we Włoszech i Monachium.

Za namową Ulricha von Wilamowitza-Moellendorffa przyjął w 1886 roku powołanie na katedrę filologii klasycznej w Getyndze. W 1889 roku zwolniono go z obowiązku nauczania, aby mógł skupić się nad katalogiem rękopisów w Prusach. Efektem tej pięcioletniej pracy były dwa tomy, które obejmowały częściowo stan posiadania biblioteki w Getyndze. Ministerstwo jednak było niezadowolone z przebiegu prac i Wilhelm Meyer został zwolniony z powierzonego mu zadania.

W 1895 roku podjął ponownie działalność pedagogiczną, ale zajmował się odtąd wyłącznie tematami średniowiecznej łaciny i paleografii. Wilhelm Meyer zyskał znaczenie dzięki publikacjom, które szybko uczyniły go znanym w kręgach filologicznych. Dla średniowiecznej łaciny najważniejsze i nadal aktualne są jego ujęte w trzech tomach rozprawy Gesammelte Abhandlungen zur mittellateinischen Rhythmik (Zebrane rozprawy o średniowiecznej rytmice łacińskiej, 1905–1936). W zakresie tekstów klasycznych trwałe znaczenie mają prace Wilhelma Meyera dotyczące znanego twórcy aforyzmów Publiliusza Syrusa, mówcy Aureliusza Symmachusa i poety Blossiusa Aemiliusa Dracontiusa. W 1876 roku opublikował też list Filipa Melanchtona do Joachima Camerariusa (1500–1574), w którym jego autor wypowiedział się na temat ślubu Marcina Lutra.

Pisma (wybór)

  • Q. Aurelii Symmachi relationes, 1872.
  • Ueber Calderons Sibylle des Orients, 1879.
  • Die urbinatische Sammlung von Spruchversen des Menander Euripides und Anderer, 1880.
  • Anfang und Ursprung der lateinischen und griechischen rythmischen Dichtung, 1885.
  • Zur Geschichte des griechischen und des lateinischen Hexameters, 1885.
  • Planctus I, II, III, IV, V, VI, 1890.
  • Die athenische Spruchrede des Menander und Philistion, 1891.
  • Die rythmische lateinische Prosa, 1893.
  • Das erste Gedicht der Carmina Burana, 1908.

Literatura

Linki

  • Pisma Wilhelma Meyera i o nim w Deutsche Digitale Bibliothek (online).

Ten artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Autor: Roman Penkała