Wilhelm Leibl
Wilhelm Leibl (ur. 23 października 1844 w Kolonii; zm. 4 grudnia 1900 w Würzburgu) – niemiecki malarz i portrecista, wybitny przedstawiciel realizmu i „czysto malarskiego stylu” w Niemczech. Jego obrazy z terenów wiejskich Górnej Bawarii nie mają nic z sielanki, lecz charakteryzują się nieskazitelnym przedstawieniem ludzi. Bogate w detale malarstwo Leibla zbliżał się od 1890 roku do impresjonizmu, ale zawsze zachowywał zamkniętą fizyczność swoich postaci. Leibl zawsze skupiał się na przedstawieniu człowieka, co ujął w myśli: „Maluję człowieka takim, jaki jest, dusza i tak tam jest”. (wyznanie katolickie)
 |
| Wilhelm Leibl w wieku 18 lat. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
- Ojciec : Karl (1784–1870), nauczyciel muzyki w Monachium, od 1826 kapelmistrz w katedrze w Kolonii, kompozytor.
- Matka : Maria Gertrud z domu Lemper (1806–80) z Kolonii.
- Stan cywilny : kawaler.
Życiorys
Wilhelm Leibl uczył się od 1854 do 1860 w Friedrich-Wilhelm-Gymnasium. W tym czasie zaczął już rysować, a jego pierwszymi modelami byli koledzy, rodzice, rodzeństwo i nauczyciele. Od 1861 uczył się malarstwa w Kolonii u Hermanna Beckera (1817–1885). W 1864 wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Hermann Anschütz (1802–1880), Arthur von Ramberg (1819–1875) i od 1868 Carl Theodor von Piloty (1826–1886). Duży wpływ wywarła na niego twórczość francuskiego malarza Gustave'a Courbet'a (1819–1877), z którym się przyjaźnił.
 |
| Gertrud Leibl, 1879. Źródło: Wikimedia Commons |
Przełomowy stał się dla niego rok 1869, kiedy zaprezentował na wystawie w Monachium portret ciężarnej żony monachijskiego architekta Lorenza Gedona. Od listopada 1869 do wybuchu wojny niemiecko-francuskiej w 1870 przebywał w Paryżu. Również tam portret Miny Gedon wzbudził podziw.
Między 1871 a 1873 zebrał się wokół niego krąg artystów, do którego należał m.in. Carl Schuch (1846–1903). W 1873 Wilhelm Leibl wycofał się z monachijskiego życia artystycznego, chociaż atelier w Monachium posiadał do 1886, w którym odwiedzał go Max Liebermann (1847–1935). W następnych latach Wilhelm Leibl przebywał w: Graßlfing (1873–74), Unterschondorf am Ammersee (1875–77), Berbling (1878–1881), Aibling (1881–92) i Kutterling (1892–1900). W tym czasie w jego malarstwie pojawiły się motywy z życia wiejskiego i polowań.
W 1892 został profesorem. W 1895 otrzymał złoty medal na wystawie w Berlinie. W ostatnich latach życia miał trudności z oddychaniem. W 1900 udał się do kliniki do Würzburga, gdzie zmarł.
Obrazy (wybór)
- Głowa niewidomego mężczyzny, 1867–69, Lenbachhaus, Monachium.
- Mina Gedon, 1868/69, Nowa Pinakoteka, Monachium.
- Młoda Paryżanka, 1869, Wallraf-Richartz-Museum, Kolonia.
- Śpiący sabaudzki chłopiec, 1869, Ermitaż, Sankt Petersburg.
- Stara Paryżanka, 1869–70, Wallraf-Richartz-Museum, Kolonia.
- Burmistrz Klein, 1871, Gemäldegalerie, Berlin.
- Kobieta z Dachau z Dzieckiem, 1874–75, Stara Galeria Narodowa, Berlin.
- Malarz Carl Schuch, 1876, Nowa Pinakoteka, Monachium.
- Wiejski polityk, 1877, kolekcja Oskara Reinharta, Winterthur.
- Trzy kobiety w kościele, 1878-1882, Hamburger Kunsthalle, Hamburg.
- Głowa dziewczyny, 1879, Stara Galeria Narodowa, Berlin.
- Kłusownicy, 1882-1886, Stara Galeria Narodowa, Berlin.
- W izbie chłopskiej, 1890, Nowa Pinakoteka, Monachium.
- Czytelnicy gazet, 1891, Muzeum Folkwang, Essen.
- Leibl i Sperl na polowaniu na kuropatwy, 1892-1895, Nowa Pinakoteka, Monachium.
- Prządka, 1892, Museum der bildenden Künste, Lipsk.
- Dziewczyna przy piecu, 1895, Wallraf-Richartz-Museum, Kolonia.
- W kuchni, 1898, Wallraf-Richartz-Museum, Kolonia.
- Dziewczyna przy oknie: Babette Jordan, 1899, Wallraf-Richartz-Museum, Kolonia.
Literatura
- Emil Waldmann: Wilhelm Leibl. Verlag von E. A. Seemann, Leipzig 1921.
- Eberhard Ruhmer: Leibl, Wilhelm w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 14, Duncker & Humblot, Berlin 1985, ISBN 3-428-00195-8, s. 119–121 (online).
Linki
- Obrazy, grafiki i rysunki Wilhelma Leibla w zeno.org.