Walter Friedrich Otto

Walter Friedrich Gustav Hermann Otto (przeważnie Walter F. Otto; ur. 22 czerwca 1874 Hechingen, Hohenzollernsche Lande; zm. 23 września 1958 w Tybindze) – niemiecki filolog klasyczny, znany przede wszystkim dzięki pracom poświęconym znaczeniu i oddziaływaniu religii i mitologii greckiej. (wyznanie ewangelickie)

Walter Friedrich Otto
Walter Friedrich Otto.

Genealogia

Ojciec Hermann Ernst, aptekarz w Hechingen; matka Elisabeth Becker z Beuren; – ożenił się 1) z malarką Margarete Floerke, 2) z aktorką Kete Parsenow (1880–1960); dzieci córka z pierwszego małżeństwa Eva (1905–94).

Życiorys

Walter Friedrich Otto wyrastał w Stuttgarcie, gdzie zdał maturę w Gimnazjum im. Eberharda-Ludwiga (niem. Eberhard-Ludwigs-Gymnasium). Następnie studiował teologię w Tybindze (1892/93), ale zmienił kierunek studiów na filologię klasyczną (1893/94). Oprócz Otto Crusiusa (1857–1918), który go później wspierał w Monachium, jego nauczycielami byli tam Wilhelm Schmid (1859–1951) i Ludwig Schwabe (1835–1908). W latach 1894–97 studia kontynuował w Bonn u Hermanna Usener (1834–1905), Georga Loeschcke (1852–1915), Heinricha Nissena (1839–1912) i Franza Büchelera (1837–1908). W 1897 r. promował się w Bonn dysertacją o tworzeniu łacińskich nazwisk Nomina propria latina oriunda a participiis perfecti i zdał egzamin państwowy dla nauczycieli szkół wyższych.



W następnym roku Walter Friedrich Otto był asystentem w przygotowaniu Thesaurus Linguae Latinae (ThLL) i z tego powodu przeniósł się w 1898 r. do Monachium, gdzie powstał główny instytutu ThLL. Do 1911 r. pracował jako redaktor i autor w Onomasticum Latinum. Po habilitacji w 1905 r. u Otto Crusiusa pracą pt. Juno prowadził od 1907 r. wykłady jako Privatdozent i w 1910 r. mianowany został na profesora nadzwyczajnego na uniwersytecie w Monachium.

Dzięki pierwszej żonie nawiązał kontakt z monachijskim życiem kulturalnym. Spotykał się m.in z Leo Frobeniusem (1873–1938), Ludwigiem Klagesem (1872–1956), Maxem Schelerem (1874–1928) i Karlem Wolfskehlem (1869–1948). Walter Friedrich Otto w swoich wykładach na uniwersytecie nie ograniczał się tylko do filologii łacińskiej, lecz także poruszał tematy z religioznawstwa i greckich misteriów. Po okresach pracy jako profesor nadzwyczajny na uniwersytetach w Wiedniu (1911–13) i Bazylei (1913) został profesorem zwyczajnym filologii łacińskiej na nowo powstałym uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem, gdzie pracował od 1914 do 1934 roku. Jego uczniowie prowadzili badania dotyczące religii greckiej i rzymskiej, a wyniki opublikowali w Frankfurter Studien zur Religion und Kultur der Antike. Wśród nich był m.in. Franz Altheim (1898–1976).

Otto utrzymywał kontakty z wieloma artystami i uczonymi m.in. Ernstem Kantorowiczem (1895–1963), Hermanem Lommelem (1885–1968), Theodorem W. Adorno (1903–1969) i Karlem Reinhardtem (1886–1958).

W 1934 r. przez profesora prawa Adalberta Oehlera (1860–1943) i jednocześnie krewnego Fryderyka Nietzschego (1844–1900) rozpoczął współpracę z Nietzsche-Archiv w Weimarze, gdzie był członkiem komisji naukowej w latach 1933–45 i brał aktywny udział w wydaniu pism zebranych tego filozofa. Po dojściu nacjonalistów do władzy został w 1934 r. przeniesiony do Królewca, jako następca zwolnionego z powodów rasistowskich Paula Maasa (1880–1964). W 1944 r. uciekł z Królewca, przy czym stracił swoją bibliotekę i manuskrypty. Końcem 1945 r. wykładał początkowo jako profesor gościnny filologii greckiej w Monachium, w 1946 r. w Getyndze i od jesieni 1946 r. w Tybindze, jako zastępca Friedricha Focke (1890–1970), który po wojnie podczas denazyfikacji został pozbawiony prawa nauczania. W 1955 r. Walter Friedrich Otto przeszedł na emeryturę.

Dzieła (wybór)

  • Nomina Latina orivnda a participiis perfecti : particvla prima. 1897.
  • Der Geist der Antike und die christliche Welt. 1923.
  • Die altgriechische Gottesidee. 1926.
  • Die Götter Griechenlands : das Bild des Göttlichen im Spiegel des griechischen Geistes. 1929.
  • Der europäische Geist und die Weisheit des Ostens : Gedanken über das Erbe Homers. 1931.
  • Dionysos. Mythos und Kultus. 1933.
  • Die Götter Griechenlands : das Bild des Göttlichen im Spiegel des griechischen Geistes. 1934.
  • Der griechische Göttermythos bei Goethe und Hölderlin 1939.
  • Der Dichter und die alten Götter. 1942.
  • Das Vorbild der Griechen. 1949.
  • Gesetz, Urbild und Mythos. 1951.
  • Die Musen und der göttliche Ursprung des Singens und Sagens. 1954.
  • Die Gestalt und das Sein. Gesammelte Abhandlungen über den Mythos und seine Bedeutung für die Menschheit. 1955.

Literatura

  • Hubert Cancik: „Otto, Walter Friedrich” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 19, Duncker & Humblot, Berlin 1999, s. 713.
  • Michael Fuchs: Walter F. Otto w Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 25, Bautz, Nordhausen 2005, ISBN 3-88309-332-7, sp. 1018–1020.

Linki

Autor: Roman Penkała