Valentin Weigel

Valentin Weigel (także Weichel, Haynensis; ur. 7 sierpnia 1533 roku w Naundorf wówczas przedmieścia Großenhain, zm. 10 czerwca 1588 roku w Zschopau) - niemiecki pisarz mistyczno-teozoficzny. (wyznania ewangelickiego)

Valentin Weigel
Valentin Weigel.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec b.d.; matka b.d.; - ożenił się w 1565 roku z Kathariną Poch; spośród dzieci znani są dwaj synowie Joachim i Nathanael.

Życiorys

Dzięki wstawiennictwu rajcy Georga von Komerstadta, Valentin Weigel uczęszczał w latach 1549-1554 jako stypendysta do szkoły książęcej St. Afra w Miśni, gdzie jego nauczycielem był Georg Fabricius. W lecie 1554 roku rozpoczął studia teologiczne w Lipsku, przy czym najpierw studiował filozofię, matematykę i nauki przyrodnicze. Również tutaj został przyjęty w grono stypendystów co nie ograniczało się wyłącznie do środków finansowych, ale musiał wykonywać pod nadzorem profesorów dodatkowe ćwiczenia. W 1558 roku został bakałarzem, a w semestrze zimowym magistrem. 1 listopada 1564 roku immatrykulował na uniwersytet w Wittenberdze. W Wittenberdze jednocześnie studiował i uczył. 16 listopada 1567 roku odbyła się jego ordynacja i został pastorem w Zschopau, gdzie administrował aż do śmierci. Cieszył się dużym zaufaniem u władz, zwłaszcza z powodu zarządzania i rozdzielania środków dla ubogich oraz administrowania majątkiem kościelnym. Parafianie darzyli go wielkim szacunkiem o czym może świadczyć ufundowany przez nich posąg, który znajduje się w kościele.
Valentin Weigel ukrywał przez całe życie swoje mistyczne poglądy, które były zbliżone do poglądów Sebastiana Francka i Jakoba Böhme. Wprawdzie pojawiały się podejrzenia co do jego prawowierności o czym świadczy zachowany list z 1572 roku do superintendenta Chemnitz, w którym broni swoje postępowanie w trakcie nauczania. Dopiero 20 lat po jego śmierci ukazały się jego pisma wydane przez jego następcę na urzędzie Benedikta Biedermanna i jego synów Joachima i Nathanaela. W 1626 roku jego książki zostały publicznie spalone.
Valentin Weigel zwalczał wrogich dla ludu możnowładców i kaznodziei. Powoływał się przede wszystkim na Mistrza Eckharta i Johannesa Taulera. Thomasa Müntzera, Andreasa Bodensteina (Andreas Karlstadt), Kaspara Schwenckfelda i anabaptystów z Münster uważał za swoich współwyznawców. Jego idee nawiązujące do neoplatonizmu i niemieckiej mistyki stały się częścią składową niemieckiego ruchu kacerzy i oddziaływały na poetów takich jak Angelusa Silesiusa i Daniel von Czepko und Reigersfeld.

Dzieła (wybór)

  • Unterrichts-Predigt: Wie man christlich trauern und täglich solle im Herrn sterben, 1576.
  • Der güldene Griff, alle Ding ohne Irrtum zu erkennen. Krusicke, Halle 1613.
  • Ein nützliches Traktätlein vom Ort der Welt, 1613.
  • Libellus disputatorus, 1618.
  • Zwei schöne Büchlein, 1618.
  • Tractatus de opere mirabili, 1619.

Literatura

  • Georg Müller: "Weigel, Valentin", w: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 41, Duncker & Humblot, Leipzig 1896, s. 472–476 (online).

Linki

  • Artykuł "Valentin Weigel und Jacob Boehme" na stronie anthroweb.info.(online, dostęp 2.12.2014)