Heinrich Keil

Theodor Heinrich Gottfried Keil (ur. 25 maja 1822 r. w Gressowie koło Wismar; zm. 27 sierpnia 1894 w Friedrichroda (Turyngia)) - niemiecki filolog klasyczny i nauczyciel akademicki. (wyznania ewangelickiego)

Theodor Heinrich Gottfried Keil
Theodor Heinrich Gottfried Keil.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Johann Gottfried Heinrich Zacharias Keil (1785-1846), pastor w Gressowie; matka Albertine Marie Kindler (1797-1848); - ożenił się w Halle (Saale) w 1855 r. z Louise (1834-1914), córką filologa Friedricha Augusta Ecksteina (1810-1885); dzieci 6 synów i 2 córki.

Życiorys

Heinrich Keil uczęszczał od 1837 r. do gimnazjum w Getyndze, od 1839 r. studiował przez dwa semestry filologię klasyczną na tamtejszym uniwersytecie. Później kontynuował studia u profesora filologii Friedricha Ritschla (1806-1876) w Bonn, gdzie w 1843 r. doktoryzował się dysertacją »Observationes criticae in Propertium« o rzymskim poecie Propercjuszu ( 50 p.n.e. - pomiędzy 15 - 2 p.n.e.). W tym samym roku złożył egzamin dla nauczycieli. Jesienią 1843 r. rozpoczął roczną próbę w szkole realnej Königliche Realschule w Berlinie. W latach 1844-1846 prowadził badania rękopisów w różnych włoskich bibliotekach. Od 1847 r. uczył w Pädagogium w placówce Franckesche Stiftungen w Halle (Saale) założonej przez Augusta Hermanna Francke (1663-1727). W 1848 r. habilitował się na uniwersytecie w Halle. W 1855 r. został nauczycielem w gimnazjum Friedrichswerdersches Gymnasium w Berlinie i uczył również na tamtejszym uniwersytecie jako privatdozent. W 1859 r. objął katedrę filologii klasycznej w Erlangen, w 1869 r. został profesorem w Halle jako następca emerytowanego profesora Theodora Bergka (1812-1881) i pracował tam aż do emerytury.

Heinrich Keil był od 1877 r. członkiem korespondencyjnym Rosyjskiej Akademii Nauk w Sankt Petersburgu i od 1882 r. Berlińskiej Akademii Nauk w Berlinie.

Heinrich Keil w swojej działalności naukowej kładł główny nacisk na badanie starożytnej gramatyki łacińskiej, którą opublikował w siedmiotomowym dziele »Grammatici Latini« (1855-80), jak również na edycję pism Marka Porcjusza Katona ( 234 p.n.e.- 149 p.n.e., Marcus Porcius Cato), Marka Terencjusza Warrona (116 p.n.e.-27 p.n.e.) i Gaiusa Pliniusa Caeciliusa Secundusa (ok. 61-113, Pliniusz Młodszy). Interesował się także wczesnym humanizmem. W dziedzinie grecystyki prowadził wydania starych scholionów (uwagi typu filologicznego i historycznego zachowane na marginesach greckich i łacińskich rękopisów), dotyczących Argonautica hellenistycznego poety Apolloniosa z Rodos (zm. po 246 p.n.e.) i edycję objaśnień do dzieła »Theriaka« greckiego poety i lekarza Nikandera.

Dzieła (wybór)

  • Observationes criticae in Propertium. 1843.
  • Analecta grammatica. 1848.
  • Observationes criticae in Catonis et Varronis de re rustica libros. 1849.
  • Grammatici latini. 7 tomów, 1856-80.
  • Plinii Secundi Epistolae. 1870, z indeksem Theodora Mommsena .
  • Henrici Keilii De Petri de Crescentiis ruralium commodorum libris commentatio. 1885.

Literatura

  • Peter Wirth: "Keil, Heinrich", w: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 11, Duncker & Humblot, Berlin 1977, ISBN 3-428-00192-3, s. 404 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała