Rudolf Schadow

Rudolf Schadow, 1820. Źródło: Wikimedia Commons

Karl Zeno Rudolf (Ridolfo) Schadow (ur. 9 lipca 1786 w Rzymie; zm. 31 stycznia 1822 tamże) – niemiecki rzeźbiarz. (wyznanie ewangelickie, od 1814 katolickie)

Genealogia ↑

• Ojciec : Johann Gottfried (1764–1850), rzeźbiarz.
• Matka : Marianne Devidels.
• Brat : Friedrich Wilhelm von Schadow (1788–1862), malarz.

Życiorys ↑

Prządka, 1816, Wallraf-Richartz-Museum, Kolonia. Źródło: Wikimedia Commons

Rudolf Schadow uczył się początkowo razem z Carlem Friedrichem Wichmannem (1775–1836) w atelir ojca Johanna Gottfrieda Schadowa (1764–1850). W latach 1802–10 jego prace prezentowane były na wystawach w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. W 1810 razem z bratem Friedrichem Wilhelmem (1788–1862) wyjechał w 1810 do Rzymu, gdzie przybył 31 stycznia 1811, aby tam studiować dzieła dawnych mistrzów. Tutaj pracował w atelier Christiana Daniela Raucha (1777–1857), który wrócił do Niemiec. Później dzielił je z Rauchem i Friedrichem Tieckiem (1776–1851). Jego pierwszym samodzielnym dziełem była statua Parysa, która wystawiona została w 1812 w Akademii w Berlinie. Rzeźba ta wykazuje wpływ Bertela Thorvaldsena (1770–1844).

Na krótki czas wrócił do Berlina, ale już w styczniu 1812 udał się w towarzystwie Christiana Daniela Raucha ponownie do Rzymu. Pod wpływem Bertela Thorvaldsena, którego można uznać za jego nauczyciela, zwrócił się ku klasycyzmowi i odszedł od kierunku realistycznego i nauki ojca. Jego konwersja na katolicyzm w 1814 nie wywarła wpływu na jego twórczość. Sławę uzyskał dzięki rzeźbom z marmuru Kobieta wiążąca sandał (Sandalenbinderin, 1817) i Prządka (Spinnerin, 1816). Oprócz tego wykonał grupę tancerek, statuę Diany i Dziewczynę z gołębiem (Mädchen mit der Taube, 1820). Bardzo rzadko wykonywał religijne postacie, czego przykładem są Jan Chrzciciel (Johannes der Täufer) i Maria z dzieciątkiem Jezus (Jungfrau mit dem Jesuskinde).

Kobieta wiążąca sandał, Neue Pinakothek, Monachium. Źródło: Wikimedia Commons

Od 1816 był członkiem Pruskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. W 1818 odrzucił stanowisko profesora w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, które zaproponowano mu na prośbę Petera von Corneliusa (1783–1867). W 1819 ponownie odwiedził ojca w Berlinie, po czym wkrótce wrócił do Rzymu, gdzie zmarł 31 stycznia 1822.

Literatura ↑

Linki ↑