Robert Uhrig

Robert (Robby) Uhrig (ur. 8 marca 1903 w Lipsku; zm. 21 sierpnia 1944 w Brandenburgu) – niemiecki komunista, członek niemieckiego ruchu oporu przeciw reżimowi nazistowskiemu.

Robert Uhrig. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Żona: Charlotte Kirst Uhrig (1907–1992).

Życiorys

Robert Uhrig urodził się 8 marca 1903 roku jako syn berlińskiego ślusarza. Został narzędziowcem i uchodził za wysoko wykwalifikowanego fachowca. W 1920 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Niemiec (KPD), ukończył kilka kursów w Marksistowskiej Szkole Robotniczej i pracował jako brygadzista. W 1929 roku objął posadę w oddziale doświadczalnym lamp radiowych w firmie Osram w Berlinie-Moabit i kierował tam zakładową komórką pracowniczą.

Pierwszy raz aresztowano go w 1934 roku, ponieważ wydawał gazetę konspiracyjną i organizował zbiórkę pieniędzy dla aresztowanych członków partii. Skazano go wówczas na 21 miesięcy więzienia. Po zwolnieniu kontynuował nielegalną działalność i tworzył zakładowe grupy komunistyczne w wielu berlińskich zakładach. Do początku wojny nawiązał kontakt z grupami antyfaszystowskiego oporu w Essen, Hanowerze, Monachium, Dortmundzie i Hamburgu. Praca w tych grupach nie była uzależniona od przynależności partyjnej ani pochodzenia społecznego. Przez kontakty z Wilhelmem Guddorfem, Johnem Siegem i innymi powstała intensywna współpraca z Czerwoną Kapelą (także Czerwona Orkiestra, niem. Rote Kapelle). Od 1940/41 współpracował z Josefem Römerem, z którym wydawał podziemną gazetę „Informationsdienst”. W 1941 roku gestapo zaczęło infiltrować jego grupę, która wzywała do aktów sabotażu i zbierała informacje o położeniu gospodarczym i militarnym. Z grupą Uhriga współpracował przez pewien czas, pochodzący ze Szczecina, Werner Seelenbinder.

W lutym 1942 aresztowano Uhriga z wieloma przyjaciółmi. Po ponad dwuletnim pobycie w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen skazano go w czerwcu 1944 roku na karę śmierci i 21 sierpnia 1944 ścięto w Brandenburg-Görden.

Literatura

• Wolfgang Benz, Walter H. Pehle (Hrsg.): Lexikon des deutschen Widerstandes. Frankfurt am Main 2001, ISBN 3-596-15083-3, s. 311–313.