Philipp Veit

Philipp Veit (ur. 13 lutego 1793 r. w Berlinie; zm. 18 grudnia 1877 r. w Moguncji (niem. Mainz)) - niemiecki malarz należący do grupy nazareńczyków. (wyznania mojżeszowego, od 9.06.1809 r. katolickiego)

Philipp Veit autoportret
Philipp Veit, autoportret, 1816, Landesmuseum w Moguncji.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Życiorys

Po rozwodzie rodziców w 1799 r. Philipp Veit został z matką, a jego brat Jonas (Johannes) u ojca. Philipp mieszkał z matką i z jej przyszłym mężem, Friedrichem Schlegelem (1772-1829) w Jenie (od 1799 do początku 1802) i Paryżu (1802-1804). W Paryżu w 1803 r. Philipp uczęszczał do szkoły Ecole polymathique, gdzie zdał egzamin z wyróżnieniem. W 1804 r. podążył z rodzicami do Kolonii, gdzie do 1806 r. uczęszczał do tamtejszego gimnazjum. Od 1806 do 1808 r. uczył się w Berlinie w  Köllnisches Gymnasium. Od 1808 r. studiował malarstwo w Dreźnie w Allgemeine Kunst-Akademie der Malerei, Bildhauer-Kunst, Kupferstecher- und Baukunst u Friedricha Matthäi (1777-1845).

Za namową matki przestąpił 9 czerwca 1809 r. w Wiedniu na katolicyzm. W 1811 r. zamieszkał w Wiedniu, gdzie zaprzyjaźnił się z Josephem von Eichendorffem (1788-1857). Razem z Eichendorffem podążył w 1813 r. do Wrocławia, aby wziąć udział w walce przeciw Francuzom. Wstąpił tam jako ochotnik do korpusu majora Adolfa von Lützowa (1782-1834), ale podczas zawieszenia broni przeszedł do szwadronu dowodzonego przez poetę Friedricha de la Motte Fouqué (1777-1843), z którym się zaprzyjaźnił. Brał udział w bitwach pod Dreznem, Kulm i Lipskiem. W starciu pod Wachau tak się wyróżnił, że został zgłoszony do odznaczenia Krzyżem Żelaznym, ale zamiast tego awansował na porucznika, a odznaczenie otrzymał wiele lat później, bo dopiero w 1838 roku. Po wkroczeniu do Paryża 2 maja 1814 r. zrezygnował z dalszej służby i wrócił do Berlina. W Berlinie namalował portret księżniczki Wilhelminy.

Końcem roku wrócił do Wiednia, gdzie namalował portret hrabiny Zichy, obraz dla kościoła w Heiligenstadt koło Wiednia (obecnie część Wiednia). W 1815 r. podążył za swoim bratem do Rzymu i przyłączył się tam do grupy niemieckich romantyków zwanej nazareńczykami lub Bractwem św. Łukasza (niem. Lukasbund). Tutaj uczestniczył razem z Peterem von Corneliusem (1783-1867), Wilhelmem von Schadowem (1788-1862) i Friedrichem Overbeckem (1789-1869) w wykonaniu fresków w siedzibie generalnego konsula pruskiego Jakoba Salomona Bartholdiego (1779-1825), w Casa Bartholdy. W willi Villa Massimo namalował przedstawienia z »Boskiej komedii« Dantego Alighieri (1265-1321). Na zlecenie kanonika Immanuela Christiana Leberechta von Ampacha (1772-1831) namalował w 1820 r. obraz »Chrystus na Górze Oliwnej«. W 1830 r. został powołany do Frankfurtu nad Menem jako dyrektor do instytutu sztuki Städelsches Kunstinstitut założonego przez bankiera Johanna Friedricha Städela (1728-1816). Tam też czekała na niego owdowiała matka, która mieszkała razem z nim, aż do śmierci w 1839 roku. Veit stworzył tu liczne obrazy kościelne m.in. w 1833 r. obraz »św. Jerzego« na ołtarz w kościele St.Georg w Bensheim i »Symeon w świątyni«, które obecnie znajdują się w Nationalgalerie w Berlinie oraz liczne portrety np. Felixa Mendelssohna Bartholdy (1809-1847).

Jego uczniami byli August Gustav Lasinsky (1811-1870), Eduard Wilhelm Pose (1812-1878), Johann Eduard Ihlée (1812-1885) i Alfred Rethel (1816-1859).

W 1853 r. zamieszkał w Moguncji, gdzie został dyrektorem Städtische Gemäldegalerie. W Moguncji zrealizował m.in. cykl obrazów dla tamtejszej katedry. Philipp Veit zmarł 18 grudnia 1877 r. w Moguncji i został pochowany na cmentarzu Hauptfriedhof.

Obrazy (wybór)

 

 

Philipp Veit Cykl fresków w Casa Bartholdy w Rzymie, scena: Józef i żona Potyfara, 1816-1817

 

Cykl fresków w Casa Bartholdy w Rzymie, scena: Józef i żona Potyfara, 1816-1817.
Źródło: Wikimedia Commons

Philipp Veit Wprowadzenie sztuki w Niemczech przez religię

 

Wprowadzenie sztuki w Niemczech przez religię, 1834–1836.
Źródło: Wikimedia Commons

Philipp Veit Cykl fresków w Casino Massimo w Rzymie

 

Cykl fresków w Casino Massimo w Rzymie, 1817-1827.
Źródło: Wikimedia Commons

Philipp Veit Alegoryczna postać Germanii, 1834–1836

 

Alegoryczna postać Germanii, 1834–1836.
Źródło: Wikimedia Commons

1819 Veit Religia, 1819

 

Religia, 1819.
Źródło: Wikimedia Commons

 

 

  • Siedem lat tłustych, 1816–1817, Stara Galeria Narodowa, Berlin.
  • Józef i żona Potyfara, 1816-1817, Stara Galeria Narodowa, Berlin.
  • Cykl fresków w Casino Massimo w Rzymie, 1817-1827.
  • Religia, 1819, Stara Galeria Narodowa, Berlin.
  • Alegoryczna postać Włoch, 1834–1836, Städelsches Kunstinstitut, Frankfurt nad Menem.
  • Wprowadzenie sztuki w Niemczech przez religię, 1834–1836, Städelsches Kunstinstitut, Frankfurt nad Menem.
  • Alegoryczna postać Germanii, 1834–1836, Frankfurt a.M., Städelsches Kunstinstitut, Frankfurt nad Menem.
  • Alegoria Rosji, ok. 1840, Ermitaż, Sankt Petersburg.

Literatura

  • Veit Valentin: Veit, Philipp. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 39, Duncker & Humblot, Leipzig 1895, s. 546-551.

Linki