Peter Hille
Peter Hille (ur. 11 września 1854 w Erwitzen koło Nieheim, Nadrenia Północna-Westfalia; zm. 7 maja 1904 w Berlinie) - niemiecki pisarz. (wyznanie katolickie)
 |
| Peter Hille, obraz Lovisa Corintha, 1902, Kunsthalle Bremen. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
Ojciec Friedrich (ur. 1827), nauczyciel i urzędnik finansowy w Erwitzen; matka Helene Fuest (ur. 1828) z Germete; kawaler.
Życiorys
Peter Hille uczył się od 1869 do 1872 r. w gimnazjum »Marianum« w Warburgu, potem w gimnazjum »Paulinum« w Münster, gdzie zaprzyjaźnił się z braćmi Heinrichem i Juliusem Hart oraz został członkiem tajnej organizacji uczniowskiej »Satrebil«. Grupa ta czytała pisma Karola Marksa, Augusta Bebela, Johanna Georga Hamanna, Karla Gutzkowa, Charlesa Darwina, Pierre'a-Josepha Proudhona i Ludwiga Büchnera. W 1874 r. musiał opuścić gimnazjum z powodu braku postępów w nauce. Przez krótki czas pracował jako protokolant u prokuratora w Höxter. Pod wpływem braci Hart i ich ideałów socjalistycznych przeprowadził się do Bremy, gdzie był współpracownikiem »Deutschen Monatsblättern« i »Bremer Tagblatt« (1878/79). Stamtąd udał się do Berlina i po nieudanej próbie zostania korektorem w lipskiej drukarni przebywał w latach 1880-82 w Londynie, w dzielnicy biedoty, Whitechapel.
Podróże, przeważnie piechotą, zaprowadziły go na Węgry, do Włoch i Holandii, gdzie w 1884 r. Peter Hille stracił resztę odziedziczonego po matce spadku finansując grupę teatralną. Przez jakiś czas żył jak bezdomny, ale pomimo tego odgrywał ważną rolę w ruchu naturalistycznym.
W 1888 r. pojawiła się u niego gruźlica. Pisarz Karl Henckell (1864-1929) uratował go przed śmiercią głodową i zabrał do Zurychu. W 1891 r. znalazł schronienie u przyjaciela Juliusa Harta. Policja prześladowała go jako prawdopodobnego socjaldemokratę, uciekał przez całe Niemcy, aż w 1895 r. wrócił do Berlina. Pomagali mu przyjaciele m.in. Peter Baum, Otto Julius Bierbaum, Erich Mühsam i Johannes Schlaf. Tam też pomagała mu od 1899 r. poetka Else Lasker-Schüler.
Hille założył czasopismo »Völkermuse, ein kritisches Scheidemühl« (1888), którego jedynym abonentem był Detlev von Liliencron, jak również kabaret w restauracji »Vesuvio« (1902/03).
Peter Hille zmarł 7 maja 1904 r. na skutek krwotoku.
Sława Petera Hilla wcześnie urosła do legendy. Uważany był za poetyckiego waganta.
Jako autor mało publikował. W 1886 r. wydał powieść autobiograficzną »Die Sozialisten«, zawierającą także refleksje z odbytych podróży. Tragedia edukacyjna »Des Platonikers Sohn« (1896) opisuje jego napięte stosunki z ojcem. Po śmierci pisarza, Else Lasker-Schüler zebrała i wydała jego pisma w 4 tomach w latach 1904-05.
Dzieła (wybór)
- Die Sozialisten. 1886 (powieść).
- Des Platonikers Sohn. 1896 (tragedia).
- Semiramis. 1902 (powieść).
- Gesammelte Werke. 4 tomy, 1904-1905.
- Die Hassenburg – Roman aus dem Teutoburger Wald. 1905 (powieść).
- Cleopatra : ein egyptischer Roman. 1905.
Literatura
- Auf das Grab Peter Hille’s. Leipzig 1904.
- Dietmar N. Schmidt: „Hille, Peter”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 146.
Linki
- Pisma Petera Hille i o nim w Katalog der Deutschen Nationalbibliothek.
- Pisma Petera Hille w Deutschee Digitale Bibliothek.
- Peter-Hille-Gesellschaft.