Ottokar Lorenz

Ottokar Lorenz (ur. 17 września 1832 r. w Igławie na Morawach; zm. 13 maja 1904 r. w Jenie) – austriacki historyk i genealog. (wyznanie katolickie, potem ewangelickie)

Ottokar Lorenz
Ottokar Lorenz.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Anton (1788–1870), dr filozofii, dyrektor gimnazjum w Ołomuńcu, syn zegarmistrza Sebastiana w Chomutovie; matka Bernardine (1796–1881), nauczycielka, córka badeńskiego porucznika Ferdinanda Gilma von Rosenegga; – ożenił się w Wiedniu w 1862 z Marią (1839–1917), córką profesora filozofii Franza Lotta (1807–74) i Marii Bujatti; dzieci 3 synów m.in. chemik Richard Lorenz (1863–1929) i muzykolog Alfred Ottokar Lorenz (1868–1939) oraz córka.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum w Ołomuńcu Ottokar Lorenz studiował od 1851 r. filologię na uniwersytecie w Wiedniu, gdzie jego nauczycielami byli filolog klasyczny Hermann Bonitz (1814–1888), filozof Franz Lott (1807–1874), historycy Albert Jäger (1801-1891) i Josef von Aschbach (1801-1882). W 1854 r. zdał egzamin dla nauczycieli historii i geografii i dzięki stypendium przyznanemu na lata 1855/56 brał udział w zajęciach Instytutu Austriackich Badań Historycznych (niem. Institut für österreichische Geschichtsforschung). W 1856 r. mógł prowadzić wykłady jako Privatdozent na uniwersytecie w Wiedniu, co umożliwiło mu orzeczenie Aschbacha i Jägera. Potem pracował w Wiedeńskiej Bibliotece Dworskiej, a w 1857 został urzędnikiem w archiwum państwowym. W 1860 r. powołano go na profesora nadzwyczajnego, w 1861 na profesora zwyczajnego historii powszechnej i austriackiej. W 1860 został korespondencyjnym członkiem, 2 sierpnia 1877 zwykłym członkiem, a w 1885 r. ponownie korespondencyjnym członkiem Wiedeńskiej Akademii Nauk. W 1880 r. był rektorem uniwersytetu w Wiedniu. W 1885 r. przyjął powołanie na uniwersytet do Jeny, gdzie był rektorem w semestrze zimowym w 1892 roku.

W Jenie badania Ottokara Lorenza dotyczyły najnowszej historii, a przede wszystkim kwestii genealogii, do której rozwoju zdecydowanie się przyczynił, przez co uważany jest za "ojca nowoczesnej genealogii naukowej". W 1892 r. ukazała się jego książka Genealogische Hand- und Schulatlas i w 1898 r. podręcznik Lehrbuch der gesamten wissenschaftlichen Genealogie. W dwutomowym dziele Die Geschichtswissenschaft in Hauptrichtungen und Aufgaben próbował uporządkować historyczny przebieg niezależnie od zwykłej periodyzacji i innych teoretycznych uprzedzeń.

Dzieła (wybór)

  • Ueber das Consulartribunat. Wien 1855.
  • Die Erwerbung Oesterreichs durch Ottokar von Böhmen. Ein Beitrag zur österreichischen Geschichte. Wien 1857.
  • Die österreichische Regentenhalle. Wien 1857.
  • Oesterreichs Stellung in Deutschland während der ersten Hälfte des dreissigjährigen Krieges. Wien 1858.
  • Leopold III. und die Schweizer Bünde. Wien 1860.
  • Ottokar II. von Böhmen und das Erzbistum Salzburg. Wien 1860.
  • Die Sempacher Schlachtenlieder. Wien 1861.
  • Joseph II. und die belgische Revolution, nach den Papieren des General-Gouvaneurs Grafen Murray 1787. Wien 1862.
  • Deutsche Geschichte im 13. und 14. Jahrhundert. 2 tomy, 1863/67.
  • Geschichte König Ottokars II. von Böhmen und seiner Zeit. Wien 1866.
  • Über die Wahl des Königs Adolf von Nassau. Wien 1867.
  • Geschichte des Elsasses von den ältesten Zeiten bis auf die Gegenwart. Bilder aus dem politischen und geistigen Leben der deutschen Westmark. Berlin 1871.
  • Zur Geschichte der Päpste. 1871.
  • Papstwahl und Kaiserthum, eine historische Studie aus dem Staats- und Kirchenrecht. Berlin 1874.
  • Drei Bücher Geschichte und Politik. Berlin 1876.
  • Die Geschichtswissenschaft in Hauptrichtungen und Aufgaben. Berlin 1886.
  • Zum Gedächtnis von Schillers historischem Lehramt in Jena. Berlin 1889.
  • Genealogisches Handbuch der europäischen Staatengeschichte. 1892.
  • Genealogischer Hand- und Schul-Atlas. Hertz, Berlin 1892.
  • Goethes politischen Jahre. Berlin 1893.
  • Lehrbuch der gesammten wissenschaftlichen Genealogie. Stammbaum und Ahnentafel in ihrer geschichtlichen, sociologischen, und naturwissenschaftlichen Bedeutung. Berlin 1898.
  • Kaiser Wilhelm und die Begründung des Reiches 1866 bis 1871. 1902.

Literatura

  • Silvia Backs: Lorenz Ottokar Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 15, Duncker & Humblot, Berlin 1987, s. 170–172.

Linki

Autor: Roman Penkała