Otto Weinreich

Otto (Karl) Weinreich (ur. 13 marca 1886 w Karlsruhe; zm. 26 marca 1972 w Tybindze) – niemiecki filolog klasyczny. (wyznanie katolickie)

Życiorys

Otto Weinreich był synem muzyka dworskiego. Po ukończeniu gimnazjum w 1904 roku studiował filologię klasyczną na uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie jego nauczycielami byli Albrecht Dieterich i Friedrich von Duhn. W 1908 roku doktoryzował się w Heidelbergu dysertacją Antike Heilungswunder (Starożytne cuda lecznicze). W 1909 roku zdał egzamin dla nauczycieli szkół wyższych z zakresu greki, łaciny i języka niemieckiego. Roczny staż nauczycielski ukończył w gimnazjum w Heidelbergu. Od 1908 roku był jednocześnie asystentem w instytucie archeologicznym. Od jesieni 1911 do grudnia 1913 roku odbył podróż naukową do Grecji, Azji Mniejszej i Włoch. W lecie 1912 był bibliotekarzem Niemieckiego Instytutu Archeologicznego (Deutsches Archäologisches Institut) w Atenach. Od styczni 1914 roku wydawał na zlecenie Pruskiej Akademii Nauk greckie inskrypcje.

W kwietniu 1914 roku otrzymał posadę asystenta w seminarium filologicznym na uniwersytecie w Halle. Tutaj jeszcze w tym samym roku habilitował się pismem De dis ignotis observationes selectae.. W 1916 roku został profesorem nadzwyczajnym filologii klasycznej na uniwersytecie w Tybindze, w 1918 profesorem zwyczajnym w Jenie i jeszcze w tym samym roku przeniósł się na uniwersytet w Heidelbergu. W 1921 roku Otto Weinreich ponownie był profesorem zwyczajnym na uniwersytecie w Tybindze. W 1931 roku odrzucił powołanie na uniwersytet w Halle. W 1954 roku przeszedł na emeryturę.

Otto Weinreich badał przede wszystkim starożytną religijność, czerpiąc z pozornie nieistotnych źródeł. Dążył do połączenia etnologii i filologii klasycznej. Uznanie w kręgu fachowców znalazły jego badania związane z grecką i łacińską literaturą (Die Distichen des Catull (Dystychy Katullusa), 1926; Der griechische Liebesroman (Grecka powieść miłosna), 1962). Między 1916 a 1938 wydał tomy od 16 do 27 Religionsgeschichtliche Versuche und Vorarbeiten. Od 1927 do 1961 roku był współwydawcą Tübinger Beiträge zur Altertumswissenschaft. Od 1916 do 1938 był wydawcą Archiv für Religionswissenschaft, do 1922 sam, od 1923 do 1935 razem z Martinem Persson Nilssonem i od 1936 do 1938 razem z Friedrichem Pfisterem. Jego tłumaczenia rzymskich satyr, jak również wszystkie pisma Katullusa ukazały się w serii Bibliothek der Alten Welt.

Dzieła (wybór)

  • Antike Heilungswunder: Untersuchungen zum Wunderglauben der Griechen und Römer, Gießen, 1909
  • Der Trug des Nektanebos: Wandlungen eines Novellenstoffs, Leipzig, 1911
  • Triskaidekadische Studien: Beiträge zur Geschichte der Zahlen, Giessen, 1916
  • Neue Urkunden zur Sarapis-Religion, Tübingen, 1919
  • Die Distichen des Catull, Tübingen, 1926
  • Studien zu Martial: literarhistorische und religionsgeschichtliche Untersuchungen, Stuttgart, 1928
  • Fabel, Aretalogie, Novelle: Beiträge zu Phädrus, Petron, Martial und Apuleius, Heidelberg, 1931
  • Menekrates Zeus und Salmoneus: religionsgeschichtliche Studien zur Psychopathologie des Gottmenschentums in Antike und Neuzeit, Stuttgart, 1933
  • Phöbus, Aurora, Kalender und Uhr: über eine Doppelform der epischen Zeitbestimmung in der Erzählkunst der Antike und Neuzeit, Stuttgart, 1937

Literatura

  • Kay Ehling: Weinreich, Otto w Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 37, Bautz, Nordhausen 2016, ISBN 978-3-95948-142-7, sp. 1424–1434.

Linki