Otto Knille
Otto Knille (ur. 10 września 1832 w Osnabrücku; zm. 7 kwietnia 1898 w Untermais (wł. Maia Bassa, obecnie dzielnica Merano)) – niemiecki malarz, twórca obrazów historyczny i przedstawiciel »szkoły düsseldorfskiej«. (wyznanie ewangelickie)
 |
| Otto Knille. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
- Ojciec: Georg (1803–81), doktor prawa, sekretarz w sądzie wyższym w Lehe;
- Matka: Auguste z domu Hesse (1806–89);
- Żona: od 1873 Marie Elisabeth Kuhtz (1847–1921);
- Dzieci: syn i córka (oboje wcześnie zmarli).
Życiorys i twórczość
Otto Knille studiował od 1848 roku u Karla Sohna, Theodora Hildebrandta i Wilhelma von Schadowa w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie. W 1854 przebywał przez pół roku w Paryżu, gdzie kontynuował naukę w atelier Thomasa Couture. Przez kolejne cztery lata żył w Monachium i uczył się u Karla von Piloty. Podczas trzyletniego pobytu w Rzymie (1860–62) kopiował obrazy starych mistrzów, szczególnie Tycjana. W 1866 roku Otto Knille osiadł w Berlinie. Od 1875 roku uczył w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, gdzie w 1877 otrzymał tytuł profesora. W 1885 roku został następcą Ludwiga Knausa w klasie mistrzowskiej malarstwa historycznego. Otto Knille zorganizował w 1889 roku w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie kurs aktu, podczas którego studenci rysowali akty według antycznych odlewów gipsowych.
 |
| Tannhäuser i Wenus (1873). Źródło: Wikimedia Commons |
Obrazy Otto Knille z motywami historycznymi z okresu monachijskiego, które wykazują wpływ Karla von Piloty, świadczą o szczegółowych badaniach antykwarycznych i oddziałują dzięki żywej kolorystyce i poprawnemu rysunkowi. Najwybitniejsze wczesne obrazy Otto Knille takie jak Śmierć króla Gotów Totila (Der Tod des Gotenkönigs Totila, 1855) i Nawet jak trup Cid Campeador zwycięża nad wrogami (Cid Campeador siegt noch als Leiche über seine Feinde, 1858) wskazują jeszcze wyraźnie na wpływ romantycznej szkoły düsseldorfskiej. Z okazji wkroczenia zwycięskich oddziałów pruskich 16 czerwca 1871 roku ozdabiał ulicę Unter den Linden, przy czym wzbudziło sensację jego „wezwanie synów Germanii do walki”. Wielki podziw zyskał powstały w 1873 obraz Tannhäuser i Wenus (Tannhäuser und Venus (Berlin, Nationalgalerie), nawiązujący do opery Tannhäuser) Ryszarda Wagnera. Również uznanie zyskały malowidła ścienne dla biblioteki uniwersyteckiej w Berlinie, które alegorycznie przedstawiają średniowieczną, humanistyczną i nowoczesną kulturę (1873–84). W tych freskach ukazuje się przejście od idealistyczno-klasycystycznego malarstwa historycznego do malarstwa rodzajowego, które często pojawiało się w późniejszych pracach Otto Knille, m.in. Stary rolnik z Engandin (Alter Engadiner Bauer, 1880). Jednocześnie w późniejszych pracach Otto Knille na pierwszy plan wysuwa się pejzaż np. w Drewniana chata w lesie (Holzhütte im Wald) i Plaża na Sylt (Strand auf Sylt). Jednakże, pomimo chwalonej przez jemu współczesnych szerokiej palety kolorystycznej, Otto Knille zaliczał się do pierwszych reprezentantów berlińskiego idealistycznego malarstwa historycznego.
Otto Knille pracował także jako ilustrator (Jakob von Falke Hellas und Rom, 1880; Johannes Scherr Germania, 1885). Krótko przed śmiercią ukazała się jego książka Wollen und Können in der Malerei (1897, Chcieć i móc w malarstwie).
Jego uczniem był Erich Kubierschky.
