Otto von Loeben

Otto Heinrich Graf von Loeben (pseudonim Isidorus Orientalis; ur. 18 sierpnia 1786 w Dreźnie; zm. 3 kwietnia 1825 w Dreźnie) - niemiecki poeta w dobie romantyzmu, przyjaciel Josepha von Eichendorffa i członek kręgu poetyckiego skupionego wokół Ludwiga Tiecka. (wyznanie ewangelickie)

Otto von Loeben
Otto von Loeben.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Otto Ferdinand (1741-1804), saksoński minister, poseł do Reichstagu w Ratyzbonie; matka Marianne Caroline von Greifenheim (1760–1825); - ożenił się w 1817 z Johanną Victorią Gottliebe von Breßler (1784–1829); bezdzietny.

Życiorys

Otto von Loeben wcześnie został zapoznany przez nauczyciela domowego z tragediami francuskiego klasycyzmu oraz łacińskimi i greckimi klasykami. W 1804 r. rozpoczął studia prawnicze w Wittenberdze, które wkrótce przerwał i poświęcił się zupełnie literaturze. Z czasopism poznał teorię sztuki ruchu romantycznego. We wrześniu 1806 r. opuścił Wittenbergę, po czym przebywał kilka miesięcy w Dreźnie i Górnych Łużycach. W tym czasie czytał intensywnie pisma Novalisa, którego odbierał jako wieszcza "poetyckiej religii". Jako oznakę nowego życia przybrał pseudonim Isidorus Orientalis. W maju 1807 r. zamieszkał w Heidelbergu jako wolny pisarz.

Tam przyłączyli się do niego studenci teologii Gerhard Friedrich Abraham Strauß (1786-1863) i Wilhelm Budde (1786-1860), późną jesienią bracia Wilhelm i Joseph von Eichendorff, z którym połączyła go długotrwała przyjaźń. Wspólnie stworzyli krąg poetycki "Eleusischer Bund". Nie nawiązali jednak ścisłego kontaktu z heidelberskimi romantykami skupionymi wokół Josepha Görresa, Achima von Arnima i Clemensa Brentano.

W grudniu 1809 r. spotkał w Berlinie ponownie braci Eichendorff. Nawiązał tam też bliskie kontakty z Adamem Heinrichem Müllerem i Friedrichem de la Motte Fouqué. Otto von Loeben wysoko był ceniony jako rozmówca, nie znajdował jednak uznania jako autor wśród innych poetów. W latach 1808-12 poszukiwał innego wzoru romantycznej poezji. Czytał pisma Ludwiga Tiecka i zajmował się włoską i hiszpańską literaturą XVI i XVII wieku. Romantyzm stał się teraz dla niego nie tylko połączeniem poezji antycznej i nowoczesnej, lecz uosobieniem chrześcijańskiej i europejskiej tradycji literackiej. Jego powieść pasterska Arkadien (2 tomy, 1811/12) została skrytykowana przez Fouqué i jego przyjaciół co spowodowało, że część końcową nie wydrukował, a znajdujące się w księgarniach egzemplarze wykupił i zniszczył.

W grudniu 1813 r. wstąpił do saksońskiego korpusu ochotników "Banner der freiwilligen Sachsen" i brał udział w walkach przeciw Francuzom. W lecie 1814 r. spędził kilka tygodni w Heidelbergu u nowej znajomej Wilhelmine von Chézy, skąd wrócił w lipcu do Radmeritz. W następnych latach mieszkał w Joachimstein i Dreźnie, gdzie od 1819 r. należał do kręgu skupionego wokół Ludwiga Tiecka. Końcem 1822 r. doznał udaru mózgu, z którego następstw nigdy się nie wyleczył. W 1824 r. udał się na leczenie do Weinsberg do Justinusa Kernera, które nie przyniosło żadnej poprawy. W tych latach opublikował w różnych czasopismach nowele i wiersze. Od 1820 r. pracował jako krytyk w czasopiśmie "Literarisches Conversationsblatt".

Otto von Loeben zmarł 3 kwietnia 1825 w Dreźnie.

Dzieła (wybór)

  • Guido, (powieść), 1808.
  • Arkadien, (powieść), 2 części, 1811/1812.
  • Rosengarten, (wiersze), 2 tomy, 1817.
  • Die Irrsale Klotars und der Gräfin Sigismunda. Eine romantische Geschichte, 1821.
  • Erzählungen, 2 tomy, 1822 i 1824.
  • Morgensterns Seelenkämpfe, (powieść), 1824.
  • Der Pilger und die Pfalzgräfin. Ein Ritterlied, 1825.

Literatura

Linki

Nowości

Popularne artykuły