Max Slevogt

Max Slevogt (ur. 8 października 1868 w Landshut; zm. 20 września 1932 w Leinsweiler-Neukastel) – niemiecki impresjonista, grafik, ilustrator i scenograf. Najbardziej znany był z malowanych pejzaży. Wraz z Lovisem Corinthem (1858–1925) i Maxem Liebermannem (1847–1935) należał do reprezentantów niemieckiego malarstwa plenerowego.

Genealogia

  • Ojciec: Friedrich Ritter von Slevogt (1832–70), bawarski oficer, poległ w czasie wojny niemiecko-francuskiej 1870–71.
  • Matka: Caroline Lucas (1840–1913) z Brebach koło Saarbrücken.
  • Brat: Marquard (1859–1940), żołnierz.
  • Ożenił się: w 1898 (?) z Antonie (Nini) z domu Finkler (1864–1932).
  • Dzieci: syn Wolfgang (1908–46) i córka Nina (Chiquita) Edith (1907–87).

Życiorys

Po rozstaniu rodziców w 1869, Max Slevogt razem z matką zamieszkał w 1875 w Würzburgu, gdzie otrzymał lekcje rysunku. Od 1884 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Wilhelma von Dieza (1839–1907), Gabriela von Hackla (1843–1926) i Karla Rauppa (1837–1918). W kwietniu 1889 wyjechał do Paryża, gdzie przez jeden semestr kontynuował naukę w Académie Julian. Następnie od marca do lipca 1890 podróżował po Włoszech. Od lata 1890 pracował w Monachium jako malarz niezależny. Tutaj został członkiem „Secesji Monachijskiej” i w 1894 razem z Wilhelmem Trübnerem (1851–1917), Lovisem Corinthem (1858–1925) i Peterem Behrensem (1868–1940) założył stowarzyszenie artystów „Freie Vereinigung“.

W odniesieniu do symbolicznych tendencji tego okresu powstały pierwsze obrazy Maxa Slevogta, wśród nich Ecce Homo (1894, Städtliche Galerie Würzburg) i Szeherezada (1897, Nowa Pinakoteka, Monachium), które w Monachium przez większość zostały źle przyjęte. Kiedy na wystawie „Secesji Monachijskiej” zaprezentował w czerwcu 1899 obraz Danae (Lenbachhaus, Monachium), otrzymał zaproszenie od galerysty i wydawcy Bruno Cassirera (1872–1941), aby w Berlinie pokazał obraz Zagubiony syn (1899, Staatsgalerie, Stuttgart).

Od kwietnia do maja 1901 przebywał we Frankfurcie nad Menem, gdzie w tamtejszym ogrodzie zoologicznym stworzył serię 29 obrazów, rysunków i akwareli zwierząt drapieżnych i papug. Jeszcze przed bezpośrednim zetknięciem się z impresjonizmem francuskim i przed drugą podróżą do Paryża w 1900 pojawiła się w tych pracach jego nowa stylistyczna orientacja artystyczna. Początkiem listopada 1901 Max Slevogt przeprowadził się do Berlina. W Berlinie zadebiutował w 1902 na wystawie „Secesji Berlińskiej” portretem śpiewaka Francisco d'Andrade jako Don Giovanniego w operze Wolfganga Amadeusa Mozarta (1756–1791). Obraz ten stanowił jego przełom artystyczny. W następnym roku powstała jego kolejna wersja Czarny d'Andrade (Kunsthalle, Hamburg), a w 1904 portret tancerki Marietty di Rigardo (Galeria Nowych Mistrzów, Drezno), który ugruntował sławę Maxa Slevogta w Berlinie.

Od 1909 Max Slevogt spędzał miesiące letnie w willi teściów w Godramstein w Palatynacie. Tam rozwinął swoje malarstwo pejzażowe, które inspirowane było twórczością francuskich impresjonistów, a zwłaszcza Édouarda Maneta (1832–83). Wiosną 1914 odbył podróż do Egiptu, czego wynikiem oprócz licznych rysunków i akwareli była seria 21 pejzaży, które należą do najwybitniejszych przykładów impresjonizmu niemieckiego. Po jej sprzedaniu do galerii w Dreźnie kupił w 1914 majątek teściów w Neukastel w Palatynacie, gdzie mieszkał do śmierci i stworzył późniejsze pejzaże.

Po wybuchu I wojny światowej został oficjalnym malarzem wojennym na froncie zachodnim. W wyniku szokujących przeżyć wojennych szukał nowych form wyrazu. Również w 1914 został członkiem Pruskiej Akademii Sztuki w Berlinie. Od 1917 prowadził klasę mistrzowską malarstwa w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1924 zaprojektował w operze w Dreźnie scenografię do opery Mozarta Don Giovanni.

Max Slevogt stworzył także ważne cykle graficzne, wśród nich ilustracje do Ali Baby i 40 rozbójników (1903), Czarodziejskiego fleta (1918) Mozarta i do Fausta II (1924) Johanna Wolfganga von Goethego (1749–1832). Dzięki połączeniu ryciny i litografii stanowią one mistrzowskie prace nowoczesnej grafiki.

Literatura

  • Hans-Jürgen Imiela: Max Slevogt: eine Monographie. Karlsruhe 1968.
  • Nicole Hartje-Grave: Slevogt, Franz Theodor Max w: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 24, Duncker & Humblot, Berlin 2010, ISBN 978-3-428-11205-0, s. 501. (online).

Linki