Louise Reichardt

Louise Caroline Reichardt (także Luise Reichardt; ur. 11 kwietnia 1779 r. w Berlinie; zm. 17 listopada 1826 r. w Hamburgu) - niemiecka sopranistka, kompozytorka, nauczycielka muzyki i założycielka chóru kobiecego. Skomponowała ponad 90 pieśni wysoko cenionych w jej czasie oraz wyśmienicie grała na harfie. (wyznania ewangelickiego)

Genealogia

Ojciec Johann Friedrich Reichardt (1752-1814), kompozytor i krytyk muzyczny; matka Juliane Benda (1752-1783), śpiewaczka i kompozytorka - zmarła przy porodzie kolejnego dziecka; przybrana matka Johanna Hensler (1755–1827), córka Juliusa Gustava Albertiego (1723–1772) diakona z Hanoweru;

Życiorys

Louise Reichardt otrzymała staranne wykształcenie muzyczne i naukowe, o które zadbał jej ojciec. Luki, które powstały w ojcowskim wykształceniu Louisy zostały uzupełnione przez wykształconych mężczyzn, którzy przebywali w domu rodzicielskim, w Herberge der Romantik zwanym także Reichardts Garten lub Giebichensteiner Dichterparadies koło Halle. Przebywali tam Goethe, Achim von Arnim, Clemens Brentano, Ludwig Tieck, Jean Paul, Johann Heinrich Voss, Henrich Steffens, Karl Ludwig Georg von Raumer brat Friedricha von Raumera, Friedrich Schleiermacher, Adam Gottlob Oehlenschläger i wielu innych. Louise zyskała ich uznanie swoim pięknym sopranem. Jednak jej ojciec nie zgadzał się na jej publiczne występy.

Pomimo twarzy oszpeconej bliznami po ospie cieszyła się powodzeniem wśród mężczyzn. Jednym z nich był Friedrich August Eschen (1776-1800), który zyskał wówczas uznanie dzięki tłumaczeniu od Horacego i własnym wierszom. Niestety podczas zdobywania szczytu w Alpach wpadł w szczelinę i zmarł. Jego śmierć wywołała melancholię u Louisy. Następnie po powrocie z podróży poznała przebywającego w ich domu Franza Gareisa. Wkrótce połączyła ich miłość. Gareis wyjechał na dalsze studia do Paryża, a następnie w 1803 r. do Rzymu, gdzie zmarł na tyfus plamisty. Wiadomość o jego śmierci wywołała rozpacz u Louisy. Nocami błądziła po ogrodzie i płakała, co spowodowało pogorszenie jej głosu.

W tym czasie, podczas wojny z Francją rodzina popadła w kłopoty finansowe. Długo jej ojciec wzbraniał się przed udzieleniem pozwolenia Louisie na udzielanie lekcji śpiewu w jakimś dużym mieście, aby pozyskać środki na utrzymanie. Wreszcie zgodził się, żeby zamieszkała w domu u pani Sillem w Hamburgu, do czasu aż znajdzie konieczną ilość uczniów, aby zamieszkać we własnym mieszkaniu. Od 1809 r. mieszkała w Hamburgu jako nauczycielka śpiewu. Ojca ostatni raz widział w 1811 roku. Poza podróżą do Londynu w 1819 i wyjazdem w 1821 r. do Giebichenstein nigdy więcej nie opuściła Hamburga.

W 1819 r. założyła w Hamburgu wespół z Johannem Hermannem Clasingiem (1779-1829) i Friedrichem Wilhelmem Grundem (1791-1874) Towarzystwo Przyjaciół Pieśni Religijnej (Die Gesellschaft der Freunde religiösen Gesanges), które od 1844 r. nosiła nazwę Hamburska Akademia Śpiewu (Hamburger Singakademie), a które wystawiało utwory Carla Heinricha Grauna, Johanna Adolfa Hassego, Georga Friedricha Händela i innych.

W tym czasie już chorowała co przypuszczalnie spowodowało, że jedynie religijne książki, pisma Marcina Lutra, Tomasza z Kempis, Johannesa Taulera, jak również Schleiermachera, Herdera, Johanna Friedricha von Meyera i Biblia stanowiły jej jedyną lekturę. Poświęciła się także muzyce kościelnej. Jej postawa znalazła duże uznanie wśród jej przyjaciół i uczniów, którzy śpiewali przy jej trumnie w kościele Johanniskirche jej wielogłosowe chorały i Vater Unser (Ojcze nasz) Clasinga.

Znane są tylko jej kompozycje pieśni, które przepełnione są uczuciem, umiarkowaną melancholią, tęsknotą i skargą. Niektóre z nich ukazały się w zbiorach jej ojca. Za wyjątkiem pierwszego zeszytu, który ukazał się w Berlinie, pozostałe wydane zostały w Hamburgu. 12 deutsche und italienische romantische Gesänge (12 niemieckich i włoskich pieśni romantycznych) zadedykowała w 1806 r. księżnej Annie Amalii von Sachsen-Weimar. Wśród nich były Ruhe süß Liebchen, Wenn ich gestorben bin, Dicht von Felsen eingeschlossen. 12 Gesänge zadedykowała siostrze Friederike wśród nich Nach Sevilla.

Dzieła (wybór)

  • Des Schäfers Klage, V, guit - BSB 4 Mus.pr. 11178#Beibd.12. 1800.
  • 12 deutsche und italiänische romantische Gesänge mit Begleitung des Pianoforte. 1810.
  • Sieben romantische Gesänge von Ludwig Tieck. 1820.
  • Sechs Lieder von Novalis. 1820.
  • Zwoelf Gesänge mit Begleitung des Piano-Forte. 1820.

Literatura

  • Hans Michael Schletterer: Reichardt, Luise. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 27, Duncker & Humblot, Leipzig 1888, s. 648-651.
  • Brandt, Martin: Leben der Luise Reichardt / nach Quellen dargestellt von M. G. W. Brandt, Basel : Bahnmeier, 1865.

Linki

Nowości

Popularne artykuły

Tematy pokrewne