Karl von Prantl

Genealogia ↑

Syn Karl (1849–1893), profesor botaniki we Wrocławiu.

Życiorys ↑

Karl von Prantl ukończył gimnazjum w Monachium, gdzie przeprowadził się jego ojciec, po czym rozpoczął w 1837 r. studia filologiczne u Friedricha Thierscha i Leonharda Spengela oraz filozoficzne na tamtejszym uniwersytecie. W sierpniu 1841 r. otrzymał tytuł doktora filozofii po przedłożeniu pracy »De Solonis legibus«. Po zdanym egzaminie państwowym przez krótki okres uczył w szkole. Dzięki stypendium, które otrzymał za wstawiennictwem Friedricha Thierscha studiował przez jeden rok akademicki 1842/43 w Berlinie, gdzie był uczniem Augusta Boeckha i Friedricha Adolfa Trendelenburga. Uczęszczanie na wykłady prawnicze skierowało jego zainteresowanie na kwestie filozoficzno–prawne, którym dał wyraz w rozprawie »Zur Causalitätsfrage« (1883).

Prantl habilitował się 18 listopada 1843 r. rozprawą »De Aristotelis librorum ad historiam animalium pertinentium ordine atque dispositione« (Monachium 1843). Po habilitacji został Privatdozentem na uniwersytecie w Monachium. 14 kwietnia 1849 r. został tam profesorem nadzwyczajnym, od 26 lipca 1859 r. profesorem zwyczajnym filologii i od 26 kwietnia 1864 r. profesorem filozofii. W 1848 r. został nadzwyczajnym członkiem Bawarskiej Akademii Nauk, a w 1857 r. członkiem zwyczajnym. Ponadto był członkiem Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie. W 1872 r. był odznaczony orderem Ritterkreuz des Verdienstordens der Bayrischen Krone i w związku z tym otrzymał niedziedziczny tytuł szlachecki. W roku akademickim 1879/80 był rektorem uniwersytetu w Monachium.

Prantl opublikował liczne pisma dotyczące historii filozofii, o filozofii prawa i logice (Die Bedeutung der Logik für den jetzigen Standpunkt der Philosophie, 1849; Ueber die Entwicklung der aristotelischen Logik aus der platonischen Philosophie, 1853). Jego głównym dziełem jest czterotomowa historia logiki na Zachodzie »Geschichte der Logik im Abendland« (1855–70). W poglądach filozoficznych Prantla widać duży wpływ filozofii Hegla.

Jego uczniami byli m.in. Felix Dahn, Wilhelm von Christ i Martin Schanz (1842–1914).

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑