Karl Friedrich Hermann
Karl Friedrich Hermann. Źródło: Wikimedia Commons |
Karl Friedrich Hermann (ur. 4 sierpnia 1804 w Frankfurcie nad Menem; zm. 31 grudnia 1855 w Getyndze) - niemiecki filolog klasyczny. (wyznania luterańskiego)
Genealogia ↑
Ojciec Johann Christian (1751-1827), księgarz, w 1787 przejął wydawnictwo Johanna Philippa Reiffensteina i prowadził je do 1810; matka Rosina Margarethe z domu Finger (1776-1851); - ożenił się 1) we Frankfurcie nad Menem w 1833 z Heleną Rebekką z domu Claus (1810-34), 2) w Marburgu w 1835 z Christiane Friedericke z domu Finger (1812-55, kuzynka); z pierwszego małżeństwa miał córkę, z drugiego syna i 2 córki.
Życiorys ↑
Karl Friedrich Hermann, po ukończeniu gimnazjum w Weilburgu, studiował filologię klasyczną w Heidelbergu (1820-22) u Friedricha Creuzera, w Lipsku (od 1822) u Gottfrieda Hermanna i Friedricha Augusta Wilhelma Spohna. W 1824 r. otrzymał w Lipsku tytuł doktora filozofii na podstawie dysertacji »Specimen commentarii critici in Plutarchi de superstitione libellum« i w 1826 r. habilitował się w Heidelbergu. W międzyczasie odbył podróż do Austrii i Włoch. W 1832 r., gdy został profesorem zwyczajnym w Marburgu, uniwersytet w Heidelbergu zaproponował mu stanowisko profesora nadzwyczajnego, ale bez pensji. Po 10 latach w Marburgu przeniósł się w 1842 r. do Getyngi jako profesor filologii klasycznej i archeologii.
Praca naukowa Hermanna obejmowała całą filologię klasyczną oraz historię antyczną. Jego badania dotyczyły prawa karnego, przepisów i prawodawstwa greckiego, kultu i historii greckiej. Jednak najwybitniejsze jego dokonania leżą w obszarze greckiej i łacińskiej literatury. Podjął nie tylko rewizję tekstów Platona w sześciotomowym wydaniu z 1851 r., lecz praca »Geschichte und System der platonischen Philosophie I« (1839) przedstawia w porównaniu z Schleiermacherem i Friedrichem Astem pierwszą próbą zrozumienia istoty Platona. Oprócz innych prac dotyczących filozofii greckiej wymienić należy pisma dotyczące Arystofanesa i wydanie Lukiana »Über die Geschichtsschreibung« (1828). Na płaszczyźnie literatury łacińskiej wykazał prawdziwość korespondencji między Cyceronem i Marcusem Brutusem. Karl Friedrich Hermann wydał satyry Persjusza i Juwenalisa. Wgląd w ogólną historię świata antycznego przedstawił w piśmie »Kulturgeschichte der Griechen und Römer«, które pośmiertnie wydał jego uczeń Schmidt w 1857 roku.
Dzieła (wybór) ↑
- Specimen commentarii critici ad Plutarchi de superstitione libellum. 1824.
- Luciani Samosatensis libellus quomodo historiam conscribi oporteat. 1827.
- Lehrbuch der griechischen Staatsalterthümer. 1831.
- Prolegomena in Platonis Phaedanem. 1835.
- De Socratis magistris et disciplina iuvenili. 1837.
- Geschichte und System der Platonischen Philosophie. 1839.
- De Iuvenalis satirae septimae temporibus disputatio. 1843.
- Die Hypäthraltempel des Alterthums. 1844.
- Lehrbuch der gottesdienstlichen Alterthümer der Griechen. 1846.
- Die Sophistik der Gegenwart. 1850.
Literatura ↑
- Karl Felix Halm: „Hermann, Karl Friedrich”. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 12, Duncker & Humblot, Leipzig 1880, s. 182-188.
- Gerhard Baader: „Hermann, Carl Friedrich”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 8, Duncker & Humblot, Berlin 1969, ISBN 3-428-00189-3, s. 661.
Linki ↑
- Pisma Karla Friedricha Hermanna w Deutsche Digitale Bibliothek.
- „Hermann, Karl Friedrich” w Hessische Biografie.