Justus Olshausen

Justus Olshausen (ur. 9 maja 1800 r. w Hohenfelde (Steinburg); zm. 28 grudnia 1882 r. w Berlinie) - niemiecki orientalista i nauczyciel akademicki. (wyznania ewangelicki)

Olshausen Justus 1
Justus Olshausen.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Detlef Johannes Wilhelm Olshausen (1766-1823), teolog ewangelicki, superintendent; matka Ida Gabriele Friederikke Hoyer (1771-1804); bracia Hermann (1796-1839) i Theodor (1802-1869); - ożenił się z Marią Michaelis (1805-1874), wnuczką teologa ewangelickiego i orientalisty Johanna Davida Michaelisa ; miał syna.

Życiorys

Justus Olshausen uczył się w gimnazjach w Glückstadt i Eutin, po czym studiował teologię i języki orientalne na uniwersytetach w Kilonii (1816-1819), Berlinie (1820) i dzięki wsparciu króla duńskiego od 1820 do 1823 r. w Paryżu na Sorbonie u Antoine'a-Isaaca Silvestre'a de Sacy. Podczas studiów w Kilonii był członkiem tamtejszej korporacji studenckiej Teutonia i brał udział w pierwszym zjeździe korporacji studenckich w 1817 r. na Wartburgu koło Eisenach. W Paryżu poznał Alexandra von Humboldta, który zainteresował się młodym uczonym i jak sam Olshausen przyznawał pomógł mu w jego karierze.

Po tym jak w 1823 r. w Kilonii otrzymał tytuł doktora filozofii po obronie dysertacji Dissertatio inaug. de linguae Persicae verbo został zaraz profesorem nadzwyczajnym języków orientalnych na tamtejszym uniwersytecie. W 1830 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W czasie pracy na uniwersytecie był pięć razy rektorem (1836/37, 1839/40, 1840/41, 1845/46 i 1846/47).

W 1840 r. Justus Olshausen rozpoczął podróż, której celem była Syria i Egipt. Jednak panująca w Azji dżuma skłoniła go do zawrócenia w Konstantynopolu. W 1841 r. rząd duński powołał go do Kopenhagi, aby przeprowadził kontrolę krytyczno-historyczną rękopisów znajdujących się w Królewskiej Bibliotece oraz skompletował rzeczywisty katalog i ewentualne wydanie ważniejszych i bardziej interesujących manuskryptów. W 1848 r. przedłożył manuskrypt katalogu arabskich rękopisów, który z powodu wojennych utrudnień ukazał się drukiem w 1851 roku. Jego wykłady dotyczące Starego Testamentu cieszyły się dużym powodzeniem i były odwiedzane przez liczne grono studentów. W przeciwieństwie do tego zajęcia z języków orientalnych na małych uniwersytetach ściągały małe grono uczniów. Oprócz tych głównych dziedzin wykładał także geografię i jako pierwszy w Kilonii robił to zgodnie z ideą Carla Rittera. W 1852 r. z powodu udziału w politycznym ruchu Szlezwik-Holsztynu zmierzającym do oderwania od Królestwa Danii zwolniono go z uniwersytetu razem z kilkoma kolegami.

W 1853 r. został powołany jako profesor języków orientalnych i nadbibliotekarz na uniwersytet do Królewca. Stamtąd w 1858 r. przeniósł się do Berlina jako radca w Preußisches Ministerium der geistlichen, Unterrichts- und Medizinalangelegenheiten i tajny radca rządu. Od 1860 r. był członkiem Królewsko-Pruskiej Akademii Nauk (Kgl. Preußische Akademie der Wissenschaften). 4 listopada 1873 r. Justus Olshausen obchodził jubileusz 50-cio lecia pracy i na własną prośbę 27 lutego 1874 r. przeszedł na emeryturę.

Dzieła (wybór)

  • Emendationen Zum Alten Testamente : Mit Grammatischen Und Historischen Erörterungen. 1826.
  • Zur Topographie des alten Jerusalem. 1833.
  • Observationes Criticae Ad Vetus Testamentum. 1836.
  • Ueber den Ursprung des Alphabetes und über die Vocalbezeichnung im alten Testamente : Eine Abhandlung. 1841.
  • Katalog der arabischen und persischen Handschriften der königlichen Bibliothek in Kopenhagen. 1851.
  • Erklärung der Psalmen. 1853.
  • Lehrbuch der hebräischen Sprache. 1861.
  • Prüfung des Charakters der in den assyrischen Keilinschriften enthaltenen semitischen Sprache. 1864.
  • Prüfung des Charakters der in den assyrischen Keilschriften enthaltenen semitischen Sprache. 1865.

Literatura

  • Carsten Erich Carstens: „Olshausen, Justus”. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 24, Duncker & Humblot, Leipzig 1887, s. 328-330.

Linki