Johann Gottfried Schicht


Johann Gottfried Schicht (ur. 29 września 1753 w Reichenau (Saksonia); zm. 16 lutego 1823 w Lipsku) był niemieckim kompozytorem, kapelmistrzem orkiestry Gewandhausorchester i kantorem w kościele Tomasza (niem. Thomaskirche) w Lipsku.

Genealogia


Ożenił się w 1786 r. ze śpiewaczką Constanzą Alessandrą Oktavią Valdesturia (zm. 19.07.1809) z Pizzy; miał 4 córki z czego 3 wcześnie zmarły.

Życiorys


Schicht studiował od 1776 r. prawoznawstwo na uniwersytecie w Lipsku. Pracował jako akompaniator i skrzypek w organizowanych koncertach przez Johanna Adama Hillera, później współpracował z orkiestrą Gewandhausorchester Leipzig, której został w 1786 r. kapelmistrzem. Ponieważ nie mógł się utrzymać z niskiej pensji (300 talarów) ubiegał się w 1790 r. o posadę organisty w kościele Neukirche, którą otrzymał. Tutaj i w Gewandhausie działał do 1810 r., kiedy to został następcą Hillera jako kantor i dyrektor muzyczny w kościele Tomasza (niem. Thomaskirche). W 1802 r. razem z kupcem i śpiewakiem Jacobem Bernhardem Limburgerem (1770–1847) założył Lipską Akademię Śpiewaczą (niem. Leipziger Singakademie), którą kierował w latach 1802–1804 i 1812–1816. Lipska Akademia Śpiewacza była pierwszym mieszanym chórem w mieście.

Jego uczniem był organista i kompozytor Carl Gottlieb Hering (1766–1853).

Twórczość


Jako kompozytor nie osiągnął znaczenia. Tylko kompozycje do pieśni kościelnych przez długi czas zachowały się w śpiewnikach kościelnych. Napisał oratoria, msze, kantaty, psalmy, Te Deum. Jedynie choralnik Allgemeines Choral-Buch für Kirchen, Schulen, Gesangvereine, Orgel- und Pianoforte-Spieler vierstimmig gesetzt wydany w 1819 r. znalazł powszechne zastosowanie. W 1812 r. opublikował pismo Grundregeln der Harmonie, nach dem Verwechslungs-System entworfen und mit Beispielen erläutert. Najlepszymi jego utworami były czterogłosowe motety wydane w 11 zeszytach i śpiewane przez liczne chóry.

Literatura


  • Robert Eitner: Schicht, Johann Gottfried w: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 31, Duncker & Humblot, Leipzig 1890, s. 159–161.

Linki