Johann Christian Konrad von Hofmann

Johann Christian Konrad von Hofmann (bawarski tytuł szlachecki od 1855; ur. 21 grudnia 1810 w Norymberdze; zm. 20 grudnia 1877 w Erlangen) - niemiecki teolog luterański i historyk.

Johann Christian Konrad Hofmann
Johann Christian Konrad von Hofmann.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Lorenz (zm. 1812), wytwórca puszek pochodzący z rodziny rolniczej z Gostenhof; matka Eva Dorothea Buchner (1777-1859) z Wendelstein; ojczym (od 1816) Johann Andreas Rutz (zm. 1829), wytwórca makaronu;brat przyrodni Johann Andreas Rutz, radca konsystorza; - ożenił się w 1835 z Charlotte Lameyer (zm. 1883) z Bremy; bezdzietny.

Życiorys

Hofmann ukończył gimnazjum »Melanchthongymnasium« w rodzinnym mieście, po czym od 1827 r. studiował teologię w Erlangen. Od 1829 r. kontynuował studia w Berlinie, gdzie zainteresowały go wykłady z historii prowadzone przez Leopolda von Ranke. Słuchał także wykładów filozofa Georga Wilhelma Friedrich Hegla, teologów Augusta Neandera, Ernsta Wilhelma Hengstenberga i Friedricha Schleiermachera W 1832 r. zdał egzamin teologiczny, od Wielkanocy 1833 r. był nauczycielem historii, religii i języka hebrajskiego w gimnazjum w Erlangen, w 1835 r. został doktorem filozofii i repetentem teologii na uniwersytecie. W 1838 r. habilitował się na wydziale teologicznym, w 1841 r. został profesorem nadzwyczajnym w Erlangen i w 1842 r. profesorem zwyczajnym egzegezy Starego i Nowego Testamentu w Rostocku. Od 1845 r. pracował jako wybitny egzegeta i systematyk w Erlangen. W latach 1863-69 był deputowanym do Landtagu w Monachium z ramienia »Bawarskiej Partii Postępowej« (niem. Bayerischen Fortschrittspartei).

Hofmann był wybitnym uczonym i jako myśliciel teologiczny zyskał uznanie także w nieluterańskich kręgach. Jedyne znaczenie dla niego miało Pismo Święte. Interesowało go przede wszystkim pytanie, jak dalece Biblia może okazać się podstawą teologii. Wbrew luterańskiej ortodoksji próbował prawdę Pisma Świętego uzasadnić w oparciu o wypracowaną duchowo wiarę i podarowane doświadczenie boskiej społeczności. Teologia stała się teologią doświadczenia.

W »Weissagung und Erfüllung …« (1841) i swojej całej interpretacji biblijnej pokazywał jednolitość Biblii, jednocześnie troszczył się jako teolog doświadczenia, żeby wykazać, że w fakcie ponownego narodzenia zawarta jest cała święta historia jej istotnych rezultatów. Historyczne i systematyczne zagadnienia są zatem nierozłącznie ze sobą powiązane i wskazywał, że Stary i Nowy Testament są częścią tej samej historii zbawienia. Jako polityk odrzucał »politykę chrześcijańską«, ale jako deputowany prowadził politykę z chrześcijańską odpowiedzialnością. Jego główne dzieło teologiczne »Die heilige Schrift neuen Testaments zusammenhängend untersucht« (I-VIII, 1862-78, IX-XI wydane przez W. Volck, 1881-86) zostało niedokończone. Jako teolog historii zbawienia, ale także w koncepcji stosunku między wiarą i historycznym przekazem wywarł wpływ na teologów takich jak: Karl Barth, Rudolf Bultmann i Gerhard von Rad. Hofmann osiągnął duże znaczenie jako ponowny odkrywca pierwotnego Marcina Lutra (w odgraniczeniu od XVI- i XVII-wiecznej ortodoksji). Odrzucał doktrynę zadośćuczynienia, według której zbawienne działanie śmierci Jezusa opiera się na zastępczym karnym cierpieniu i tłumaczył ją zamiast tego jako wejście (wstąpienie) do społeczność z Bogiem, przez co zostanie zrealizowane pierwotne przeznaczenie człowieka.

Dzieła (wybór)

  • Die siebzig Jahre des Jeremias und die siebzig Jahrwochen des Daniel. 1836.
  • Geschichte des Aufruhrs in den Sevennen. 1837.
  • Weltgeschichte fur Gymnasien. 1839.
  • Weissagung und Erfüllung im Alten und Neuen Testament. 2 części, 1841-1844.
  • Schutzschriften. 5 części, 1856-1859.
  • Die heiligen Schriften des Neuen Testaments. 9 części, 1862-1881.
  • Biblische Hermeneutik. 1880.

Literatura

  • Karl Buchrucker: "Hofmann, Johann Christian Konrad von." W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 12, Duncker & Humblot, Leipzig 1880, s. 631-634 (online).
  • Friedrich Wilhelm Kantzenbach: "Hofmann, Johann von." W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 454 (online).

Linki

Artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Autor: Roman Penkała