Johann Christian Friedrich Steudel

Johann Christian Friedrich Steudel (ur. 25 października 1779 r. w Esslingen am Neckar; zm. 24 października 1837 r. w Tybindze) był niemieckim teologiem luterańskim.

 Johann Christian Friedrich Steudel
Johann Christian Friedrich Steudel.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Przodkiem jego był reformator Johannes Brenz; ojciec Johann Samson (1747–96), członek rady Esslingen am Neckar; matka Regine Katharine Bruk (1754–1814); dziadek Johann Albrecht Bengel, teolog luterański; – ożenił się 1) w Tybindze w 1810 r. z Henrike Charlotte Flatt (1786–1816), 2) w Tybindze w 1817 r. z Luise Gottliebin Liesching (1796–1864); miał 3 dzieci z pierwszego i 13 z drugiego małżeństwa.

Życiorys

Po nauce w pedagogium w Esslingen i gimnazjum w Stuttgarcie Johann Christian Friedrich Steudel studiował w latach 1797–1803 teologię ewangelicką w Tübinger Stift w Tybindze. Następnie po wikariacie w Oberesslingen został w 1805 r. repetentem (wówczas docent na wydziałach teologicznych) w Tübinger Stift. Rozpoczęta już w gimnazjum w Stuttgarcie nauka języka hebrajskiego i wpływ Christiana Friedricha von Schnurrera skłoniły go do studiowania w 1808 r. orientalistyki w Paryżu, gdzie poznał Antoine'a-Isaaca Silvestre'a de Sacy. W 1810 r. był diakonem w Cannstatt, a w latach 1812–22 w Tybindze. Oprócz tego od 1815 r. piastował w Tybindze funkcję profesora teologii na tamtejszym uniwersytecie, gdzie w 1819 r. był dziekanem i w roku akademickim 1822/23 rektorem. W 1826 r. awansował na seniora wydziału. Jego wykłady obejmowały egzegezę, przede wszystkim Starego Testamentu, przez pewien czas języki orientalne i od 1826 r. dogmatykę i moralność.

Steudel uważany jest za ostatniego przedstawiciela »starszej szkoły tybińskiej« zwanej też »szkołą Gottloba Christiana Storra«, której reprezentanci działali w latach 1786–1826 i przeciwstawiali się neologii teologicznej i racjonalizmowi teologicznemu oraz popierali supranaturalizm. W wielu pismach bronił »czystego« objawienia teologicznego przed filozoficznymi i teologicznymi nowościami oraz polemizował z Friedrichem Heinrichem Jacobim, Jakobem Friedrichem Friesem, Juliusem Augustem Ludwigiem Wegscheiderem, Wilhelmem Martinem Leberechtem de Wette, Friedrichem Schleiermacherem, Georgiem Wilhelmem Friedrichem Heglem i »młodszą szkołą tybińską«. Steudel był zagorzałym przeciwnikiem Davida Friedricha Straussa i ostro krytykował jego książkę »Leben Jesu« (Życie Jezusa, tom 1 ukazał się w 1835 r.).

Johann Christian Friedrich Steudel swoje myśli zawarł w pismach »Glaubenslehre der ev.-prot. Kirche« (1834) i »Theologie des Alten Testaments« (1840) i był zdecydowanym przeciwnikiem unii kościelnej (Ueber die Vereinigung beider ev. Kirchen, 1822). W 1828 r. założył działające do 1840 r. czasopismo »Tübinger Zeitschrift für Theologie«.

Jego uczniem był m.in. Eduard Mörike.

Dzieła (wybór)

  • Über Religions-Vereinigung. 1811.
  • Ueber die Haltbarkeit des Glaubens an geschichtliche, höhere Offenbarung Gottes, in Bezug auf neuere Angriffe dieses Glaubens, zur Beleuchtung der Consequenz, des Sinnes, der Möglichkeit und des Bedürfnisses desselben : Einige Abhandlungen. 1814.
  • Reden über Religion und Christentum, mit besonderer Hinsicht auf die Bedürfnisse der Zeit. 1820.
  • Neuere Vorträge über Religion und Christenthum. 1825.
  • Grundzüge einer Apologetik für das Christenthum : Auch als Nachtrag zu den dogmatischen Vorlesungen. 1830.
  • Die Glaubenslehre der evangelisch-protestantischen Kirche. 1834.
  • Vorlesungen über die Theologie des Alten Testamentes. 1840.

Literatura

  • Theodor Schott: "Steudel, Johann Christian Friedrich" w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 36, Duncker & Humblot, Leipzig 1893, s. 152–155, online.
  • Raupp, Werner: "Steudel, Johann Christian" w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 25 (2013), s. 309-310, online.

Linki