Johann Adolf Schlegel

Johann Adolf Schlegel (ur. 17 września 1721 r. w Miśni; zm. 16 września 1793 r. w Hanowerze) - niemiecki poeta i duchowny ewangelicki.

Johann Adolf Schlegel
Johann Adolf Schlegel.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Johann Friedrich Schlegel (1689-1748), doktor prawa i poeta; matka Rebekka Wilke (1695-1735); bracia m.in. Johann Elias Schlegel; - ożenił się w Schulpforta w 1752 r. z Johanną Christiane Erdmuthe Hübsch (1735-1811); miał 8 synów (3 wcześnie zmarło) m.in. Johann Karl Fürchtegott (1758-1831, ożenił się z Julie, zm. 1836, córką Johanna Christiana Polykarpa Erxlebena), radca konsystorza w Hanowerze oraz Augusta Wilhelma von Schlegela i Friedricha Schlegela, współzałożycieli romantyzmu i 2 córki .

Życiorys

Johann Adolf Schlegel do 14 roku życia uczył się w rodzinnym domu. Od 1735 r. uczęszczał do szkoły książęcej w Schulpforta, po czym od 1741 r. studiował teologię na uniwersytecie w Lipsku. Podobnie jak w Schulpforta tak i na studiach przez pewien czas przebywał razem ze starszym bratem Eliasem, który poznał go z Christianem Fürchtegottem Gellertem, Johannem Andreasem Cramerem, Friedrichem Gottliebem Klopstockiem, Karlem Christianem Gärtnerem, Johannem Arnoldem Ebertem, Nikolausem Dietrichem Giseke i Gottliebem Wilhelmem Rabenerem. Razem z nimi pracował przy redagowaniu czasopisma Neue Beyträge zum Vergnügen des Verstandes und Witzes nazywanego krótko Bremer Beiträge. Schlegel dostarczył do niego ody, opowiadania i bajki. W tych ostatnich przedstawił jasność etycznej wypowiedzi w przeciwieństwie do uwydatnionej alegorii Jean'a de La Fontaine'a i utorował drogę Lessingowi. Inne jego pisma ukazały się w tygodnikach Vermischten Schriften von den Verfassern der Brem. Beyträge (1748-51) i Der Jüngling (1747-48). W latach 1746-51 był guwernerem w Strehla, w Lipsku współpracował ze swoim nauczycielem Johannem Christophem Gottschedem przy niemieckim wydaniu słownika Dictionnaire historique et critique Pierre'a Bayle'a, a później u przyjaciela Cramera w Kröllwitz.

W 1751 r. został diakonem i kaznodzieją popołudniowym w Schulpforta, w 1754 r. proboszczem i profesorem w gimnazjum w Zerbst, w 1759 pastorem w kościele Marktkirche w Hanowerze, a od 1775 r. był radcą konsystorza i superintendentem Hanoweru. W 1782 r. został generalnym superintendentem Hrabstwa Hoya i w 1787 r. Księstwa Calenberg.

Johann Adolf Schlegel osiągnął uznanie przede wszystkim dzięki tłumaczeniu i skomentowaniu dzieła Le beaux arts réduits à un même princip Charles'a Batteux. W wydaniach w latach 1751, 1759 i 1770 Schlegel dołączył rozprawy dotyczące estetyki literatury, które podkreślają prostotę w rozwoju osobowości jak również jednakową wartość poezji i prozy w gatunkach literackich. W zbiorze Geistliche Lieder (I-III, 1766–72) z 49 własnymi i 78 pieśniami innych autorów znajduje się podobnie jak u jego przyjaciela Gellerta wyraz rzetelnej wiary w objawienie.

Dzieła (wybór)

  • Anton Baniers Erläuterung der Götterlehre und Fabeln aus der Geschichte, 1754.
  • Moralische Beobachtungen und Urtheile, 1757.
  • Sammlung einiger Predigten, 1757.
  • Batteux, Professors der Redekunst an dem königlichen Collegio von Navarra, Einschränkung der schönen Künste auf einen einzigen Grundsatz, 1759.
  • Fabeln und Erzählungen, 1769.
  • Predigten über die lebendige Erkenntniß in der Religion, 1771.
  • Johann Adolf Schlegels Vermischte Gedichte, 1778.

Literatura

  • Carl Bertheau: Schlegel, Johann Adolf. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 31, Duncker & Humblot, Leipzig 1890, s. 385-387.
  • Wolfdietrich von Kloeden: Schlegel, Johann Adolph. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 23, Duncker & Humblot, Berlin 2007, ISBN 978-3-428-11204-3, s. 37.