Hermann Oncken

Karl Hermann Gerhard Oncken (ur. 16 listopada 1869 w Oldenburgu; zm. 28 grudnia 1945 w Getyndze) – niemiecki historyk, publicysta i polityk.

Bundesarchiv Bild 183-2006-1027-500, Hermann Oncken
Hermann Oncken (1933).
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Carl Gerhard (1839–1925), kupiec i handlarz dziełami sztuki w Oldenburgu;
  • Matka: Friederike Catharine Hermine z domu Krüger (1848–1903) z Osternburga;
  • Ożenił się: w Hanowerze w 1902 z Margarethe z domu Weber (1876–1954);
  • Dzieci: 2 synów: Onno (ur. 1914), doktor prawa i Dirk (ur. 1919), doktor filozofii, 1952-84 pracownik służby zagranicznej Republiki Federalnej Niemiec oraz córka Alste (1910–91), doktor filozofii, historyk sztuki.

Życiorys

Hermann Oncken wstąpił w semestrze zimowym 1887/88 na uniwersytet w Berlinie, aby studiować historię, germanistykę i ekonomię. W 1891 r. doktoryzował się u Maxa Lenza (1850–1932). Następnie pracował w archiwum w Oldenburgu razem z Georgiem Sello (1850–1926), z którym w 1892 r. wydał Jahrbuch für die Geschichte des Herzogtums Oldenburg. W 1898 r. habilitował się w Berlinie. W semestrze zimowym 1905/06 wykładał gościnnie w Chicago, w 1906 r. został profesorem historii średniowiecznej i nowożytnej na uniwersytecie w Gießen, a od 1907 r. był profesorem w Heidelbergu, gdzie pracował 16 lat. W latach 1915–18 reprezentował narodowych liberałów w badeńskim Landtagu. Od rozpoczęcia I wojny światowej dążył do „polityzacji narodu poprzez edukację historyczną”. Od 1923 r. pracował na uniwersytecie w Monachium i w 1928 r. powołano go na uniwersytet do Berlina.

Hermann Oncken historię interpretował jako ciągłą walkę państw o władzę. Dlatego wspierał przed 1914 r. integrację robotników w państwie. Odrzucał narodowo-rasistowską koncepcję historii i razem z Erichem Marcksem (1861–1938), Maxem Lehmannem (1845–1929) oraz Maxem Lenzem (1850–1932) był czołowym przedstawicielem generacji historyków określanych jako tzw. »Neorankeaner«, którzy kontynuowali postulat obiektywności w badaniu historycznym Leopolda von Ranke (1795–1886). Jego mowa akademicka o „Zmianach obrazu historii w epokach rewolucyjnych” (opublikowana 13.01.1935 r. w Deutsche Allgemeine Zeitung) sprowokowała kampanię przeciw niemu i 7 lutego musiał przejść na emeryturę.

Dzieła (wybór)

  • Lamprechts Verteidigung, 1898.
  • Lassalle. Zwischen Marx und Bismarck, 1904.
  • Rudolf von Bennigsen. Ein deutscher liberaler Politiker, 2 tomy, 1910.
  • Das alte und das neue Mitteleuropa: Historisch-politische Betrachtungen über deutsche Bündnispolitik im Zeitalter Bismarcks und im Zeitalter des Weltkrieges, 1917.
  • Aus Rankes Frühzeit, 1922.
  • Die Utopie des Thomas Morus und das Machtproblem in der Staatslehre, 1922.
  • Die Rheinpolitik Kaiser Napoleons III. von 1863-1870 und der Ursprung des Krieges von 1870/1871, 3 tomy, 1926.
  • Großherzog Friedrich I. von Baden und die deutsche Politik von 1854–1871, 2 tomy, 1927.
  • Das Deutsche Reich und die Vorgeschichte des Weltkrieges, 2 tomy, 1933.
  • Vorgeschichte und Begründung des Zollvereins, 3 tomy, 1934.
  • Cromwell. Vier Essays über die Führung einer Nation, 1935.
  • Nation und Geschichte. Reden und Aufsätze 1919–1935, 1935.
  • Die Sicherheit Indiens. Ein Jahrhundert englischer Weltpolitik, 1937.

Literatura

Linki

Autor: Roman Penkała