Hermann Kutter

Hermann Kutter (ur. 12 września 1863 r. w Bernie; zm. 22 marca 1931 r. w St. Gallen) - szwajcarski teolog ewangelicki. Razem z Leonhardem Ragazem i Howardem Eugsterem należał do czołowych przedstawicieli socjalizmu religijnego w Szwajcarii.

Genealogia

Ojciec Wilhelm Rudolf (1818-88), inżynier i sekretarz w dyrekcji budownictwa publicznego w kantonie Bern; matka Marie Albertina König (1833-1923), córka pastora, nauczycielka; - ożenił się w 1892 r. z Lydią Rohner (1868-1936); miał 2 synów i 2 córki.

Życiorys

Kutter, który pochodził z rodziny pietystycznej, studiował teologię w Bazylei, Bernie i Berlinie. W 1886 r. był ordynowany, a w 1887 r. został pastorem w Vinelz nad jeziorem Bielersee. Jednocześnie pracował także naukowo (Clemens Alexandrinus und das Neue Testament, 1897; Wilhelm von St. Thierry, ein Repräsentant der mittelalterlichen Frömmigkeit, 1898). Najważniejsze znaczenie dla jego dalszej drogi życiowej miało spotkanie z Christophem Blumhardtem, którego od 1889 r. odwiedzał regularnie w Bad Boll. W 1896r. otrzymał stopień licencjata teologii, a w 1898 r. powołano Kuttera jako proboszcza do kościoła Neumünster w Zurychu, gdzie pracował do emerytury, do 1926 roku. Tutaj powstały w szybkim czasie książki, które zjednały mu liczne grono czytelników.

Książka Das Unmittelbare (1902), którą poświęcił myślom Fichtego i Schellinga, była porywającym przyznaniem do »prawdziwego życia« w Bogu. Zwrócił się w niej przeciw intelektualizmowi teologicznemu i żądał bezpośredniego przeżycia Boga. W historii ludzkości dokonuje się według Kuttera »powrót do bezpośredniego życia«. Oznaką tego jest jego zdaniem socjalizm. Dzieło to było systematycznym fundamentem dla kolejnych książek. Najbardziej znana stała się Sie müssen! (1903), w której postawił tezę, że socjaldemokraci są nieświadomie narzędziem żyjącego Boga. Gerechtigkeit (1905) okazuje się na podstawie 8 pierwszych rozdziałów Listu do Rzymian ostrą krytyką tradycyjnego kościelnictwa. Koncentracja wszystkich zwiastowań na »żywym Bogu« jest postulatem Wir Pfarrer (1907) i Die Revolution des Christentums (1908).

W tych latach utworzył się, jako wspólnota walki o kompleksowe odnowienie Kościoła i społeczeństwa, ruch religijno-socjalistyczny, którego ważnymi przywódcami byli Kutter i Leonhard Ragaz. Ruch ten znalazł oddźwięk w Szwajcarii zwłaszcza wśród młodzieży. W ten sposób mocny impuls od Kuttera i socjalizmu religijnego otrzymali Karl Barth, Eduard Thurneysen i Emil Brunner. Jednak już wkrótce przyszło do różnic między Kutterem a Ragazem z powodu jego politycznej aktywności i różnicy w ocenie stosunku Kościoła i klasy robotniczej. Podczas pierwszej wojny światowej ich dyskusje jeszcze bardziej się zaostrzyły ponieważ Kutter opowiadał się po stronie Niemców. Sympatie te wyraził w książce Reden an die deutsche Nation (1916).

Kutter szedł także własną drogą w praktyce kościelnej. Rozwój teologi dialektycznej śledził z wewnętrznym zainteresowaniem, ale także z wielką troską. W ostatnich latach troszczył się przede wszystkim o uświadomienie klasycznej filozoficznej myśli. Jego ostatnia książka Mein Volk (1929) dotyczy proroka Jeremiasza.

W 1923 r. uniwersytet w Zurychu nadał mu tytuł doctora honoris causa teologii.

Dzieła (wybór)

  • Das Unmittelbare , 1902.
  • Sie müssen , 1904.
  • Gerechtigkeit, 1905.
  • Wir Pfarrer, 1907.
  • Die Revolution des Christentums, 1908.
  • Jesus, 1910.
  • Was sollen wir tun?, 1913.
  • "Ihr seid alle Brüder" , 1914.
  • Reden an die deutsche Nation, 1916.
  • Im Anfang war die Tat, 1924.
  • Plato und wir , 1927.
  • Mein Volk, 1929.

Literatura

  • Hermann Kutter (jun.): Hermann Kutters Lebenswerk, 1965.
  • Andreas Lindt: Kutter, Hermann. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 13, Duncker & Humblot, Berlin 1982, ISBN 3-428-00194-X, s. 350.
  • Karl Dienst: Kutter, Hermann. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 4, Bautz, Herzberg 1992, ISBN 3-88309-038-7, s. 842–843.

Linki

Autor: Roman Penkała