Heinrich Rose

Heinrich Rose (ur. 6 sierpnia 1795 w Berlinie; zm. 27 stycznia 1864 tamże) – niemiecki mineralog, chemik analityczny, ponowny odkrywca pierwiastka niob (Nb). Razem z młodszym bratem Gustavem Rose (1798–1873), Eilhardem Mitscherlichem (1794–1863) i Friedrichem Wöhlerem (1800–1882) należał do grona najwybitniejszych uczniów Jönsa Jacoba Berzeliusa (1779–1848). (wyznanie ewangelickie)

Heinrich Rose
Heinrich Rose.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec : Valentin (1762–1807), aptekarz i chemik.
  • Matka : Marie Rose.
  • Brat : Gustav (1798–1873), mineralog i chemik.
  • Ożenił się : 1) N. N., 2) N. N.
  • Dzieci : 1 córka.

Życiorys

Po śmieci ojca w 1807 wychowaniem Heinricha Rose i jego brata Gustava zajmował się przyjaciel rodziny, chemik Martin Heinrich Klaproth (1743–1817). Heinrich Rose zaczął w 1812 uczyć się aptekarstwa w Gdańsku. Jednak w czasie wojny wyzwoleńczej przeciwko Francuzom wstąpił do armii pruskiej, z którą w 1815 dotarł do Paryża, gdzie poznał wybitnych chemików francuskich. Po powrocie do Berlina w 1816 uczył się analizy chemicznej u Klaprotha, po czym jako aptekarz wyjechał do Mitawy (obecnie Jełgawa). Od 1819 do 1821 uczył się w Sztokholmie u Jönsa Jacoba Berzeliusa (1779–1848). W 1821 doktoryzował się w Kilonii. W następnym roku został docentem chemii na uniwersytecie w Berlinie, gdzie w 1823 awansował na profesora nadzwyczajnego, a w 1835 razem z Eilhardem Mitscherlichem (1794–1863) został profesorem chemii. W 1848 należał do założycieli Niemieckiego Towarzystwa Geologicznego (Deutsche Geologische Gesellschaft, DGG).

Większość prac Heinricha Rose dotyczyła tematów chemii nieorganicznej. Jego analizy mineralne opierały się często na próbkach, które dostarczał mu brat, ale także na kawałkach, które posyłano mu z całego świata. W 1856 zidentyfikował i opisał karnalit. W trakcie analiz mineralnych zaproponował metody do rozdzielenia antymonu i cyny, kobaltu i niklu, jak również tytanu i żelaza. Duży nacisk w swojej pracy kładł na badanie dalszych połączeń tytanu, fosforu i kwasu fosforowego. Rose znany stał się przede wszystkim dzięki badaniu kolumbitu, które doprowadziło w 1844 do odkrycia niobu. Dalsze badania Heinricha Rose związane były z tematami organicznymi, np. fermentacją różnych cukrów i nieorganicznych części składowych w żywych organizmach (żelazo we krwi), którym w latach 1848–50 poświęcił szereg publikacji.

Heinrich Rose był członkiem Rosyjskiej Akademii Nauk w Sankt Petersburgu (od 1829), Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie (od 1832), Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium (os 1835), American Academy of Arts and Sciences (od 1849), Akademii Nauk w Getyndze (od 1856) i Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina (od 1860).

Jego uczniem był Karl Rammelsberg (1813–1899).

Dzieła (wybór)

  • Handbuch der analytischen Chemie, 1829/
  • Zusammensetzung des Columbits & Samarskits in Akademische Monatsberichte, Berlin 1862.

Literatura

  • Richard Anschütz: Rose, Heinrich w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 29, Duncker & Humblot, Leipzig 1889, s. 177–181.
  • Hans-Werner Schütt: Rose, Heinrich w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 22, Duncker & Humblot, Berlin 2005, ISBN 3-428-11203-2, s. 44 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała