Julius Hart

Julius Hart (ur. 9 kwietnia 1859 w Münster (Westfalia); zm. 7 lipca 1930 w Berlinie) - niemiecki poeta i krytyk literatury naturalizmu. (wyznania ewangelickiego)

Julius Hart
Julius Hart.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Heinrich (1827-1907), radca obrachunkowy, syn mistrza krawieckiego Heinricha Ferdinanda w Münster i Friederike Charlotte Mieling; matka Elise Bruch (1825-1900); brat Heinrich; - ożenił się z Marthą Hart (zm. 1910); mia 4 córki.

Życiorys

W życiu i działaniu bracia byli ściśle ze sobą połączeni. Uczęszczali razem do gimnazjum, byli w Münsterze współzałożycielami towarzystwa »Westfälischer Verein für Literatur«. W 1877 r. zaczęli wspólną działalność w Berlinie. Julius Hart zaczął tam studia prawnicze i po okresie pracy jako krytyk teatralny w Bremie (1878) i redaktor w Bydgoszczy (niem. Bromberg) i Głogowie (niem. Glogau) osiadł ostatecznie w 1882 r. w Berlinie.

Heinrich rozpoznał jako pierwszy z nich nowe idee w zmieniającym się politycznie i społecznie świecie. Obaj bracia dawali impuls w każdym proteście przeciw skostniałym, pseudo-klasycystycznym epigonom mijającego XIX stulecia, z którego wyrósł w latach 80-tych i 90-tych nurt naturalizmu. Zwrócili się przeciw klasycznemu ideałowi piękna panującemu w czasie silnej walki społecznej i przeciw ich zdaniem płytkiej poezji francuskiej i wskazywali na Skandynawów (Bjørnstjerne Bjørnson, Henrik Ibsen) oraz Rosjan (Iwan Turgieniew, Lew Tołstoj, Fiodor Dostojewski).

Dzięki czołowej roli w literackim towarzystwie »Durch«, do którego należeli Arno Holz, Johannes Schlaf, Gerhart Hauptmann i później »Friedrichshagener Kreis« myśli ich zyskały szerokie oddziaływanie, do czego przyczyniły się także wydawane przez nich publikacje »Deutsche Monatsblätter« (1878-1879) i szczególnie »Kritische Waffengänge« (1882-1884). Od 1887 r. pracowali jako krytycy w »Tägliche Rundschau«, a od 1900 (Heinrich od 1901) w »Tag«. W 1900 r. pod wpływem Bruno Willego (1860-1928) założyli socjalno-religijną sektę »Die Neue Gemeinschaft«, którego organ prasowy wydawał od 1902 r. Heinrich.

Podczas gdy obaj bracia przyczynili się zasadniczo do utorowania drogi naturalizmowi literackiemu w Niemczech to ich poezja znalazła małe zainteresowanie.

Do lat 20-tych wyżej ceniono Heinricha jako poetę, krytyka i polityka kulturowego, a obecnie sytuacja jest odwrotna i wyżej stawiany jest Julius Hart. W swojej liryce Julius daje wyraz panteizmowi natury, a jego nowele »Stimmen in der Nacht« (1898) i »Träume der Mitsommernacht« (1905) poprzedzają ekspresjonizm. Jego główne dzieło filozoficzne z ostatnich lat  życia, »Die Vernunft als Quelle des Übels« nie zostało wydrukowane. Bardziej jako kaznodzieja niż poeta walczył o idealne, obyczajowo-religijne, ale nie chrześcijańsko związane człowieczeństwo.

Dzieła (wybór)

  • Sansara. Ein Gedichtbuch, 1879.
  • Der Sumpf. Ein Schauspiel in fünf Aufzügen, 1886.
  • Stimmen in der Nacht, 1898.
  • Triumph des Lebens. Gedichte, 1898.
  • Revolution der Ästhetik als Einleitung zu einer Revolution der Wissenschaft, 1908.

Literatura

  • Dietmar N. Schmidt: „Hart, Julius”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 7, Duncker & Humblot, Berlin 1966, ISBN 3-428-00188-5, s. 706.

Linki

Nowości

Popularne artykuły