Hans Olde
Hans Olde, właściwie Johannes Wilhelm Olde (ur. 27 kwietnia 1855 w Süderau (Holsztyn); zm. 25 października 1917 w Kassel) – niemiecki malarz impresjonista. (wyznanie ewangelickie)
 |
| Hans Olde (1903). Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
- Ojciec: Joachim Wilhelm (1822–1904), rolnik.
- Matka: Auguste z domu Wriedt (1830–1914).
- Ożenił się: w Bremie w 1889 z Margarethe z domu Schellhass (1865/66-1928), córka właściciela fabryki papierosów.
- Dzieci: 3 synów i córka.
Życiorys
Po maturze w 1876, Hans Olde uczył się zawodu rolnika, po czym wbrew woli ojca rozpoczął w 1879 studia u Ludwiga von Löfftza (1845–1910) w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Razem z rzeźbiarzem Adolfem Brüttem (1855–1939) udał się w 1883 do Włoch. Podczas nauki w paryskiej Académie Julian brał udział w 1886 w Salonie Paryskim (Salon de Paris). Tam odkrył impresjonistów. W 1888 prezentował swoje prace na wystawie w Berlinie, a rok później na światowej wystawie w Paryżu. W 1892 założył razem z Maxem Liebermannem (1847–1935), Hugo von Habermannem (1849–1929), Reinholdem Lepsiusem (1857–1922), Wilhelmem Trübnerem (1851–1917), Lovisem Corinthem (1858–1925), Walterem Leistikowem (1865–1908), Josefem Blockiem (1863–1943), Adolfem Brüttem, Ludwigiem Dillem (1848–1940) i innymi „Secesję Monachijską”. W 1894 razem z Wilhelmem Trübnerem (1851–1917), Lovisem Corinthem (1858–1925), Peterem Behrensem (1868–1940), Maxem Slevogtem (1868–1932) i innymi założył stowarzyszenie artystów „Freie Vereinigung Münchner Künstler”. Był współzałożycielem towarzystwa artystów „Schleswig-Holsteinische Künstlergenossenschaft”, dla którego organizował też wystawy. W 1898 był współzałożycielem „Secesji Berlińskiej”.
Hans Olde został w 1902 profesorem i dyrektorem w Arcyksiążęcej Szkole Sztuk Pięknych w Weimarze, gdzie spotykał się z Harrym Grafem Kesslerem (1868–1937). Jako nauczyciel zostawiał uczniom dużą swobodę artystyczną. Jego reforma Szkoły Sztuk Pięknych (m.in. dopuszczenie kobiet do studiów), w której dążył do praktycznego kształcenia, stała się podstawą do powstania Bauhausu. W 1903 należał do założycieli powstałego w Weimarze Niemieckiego Związku Artystów (Deutscher Künstlerbund). W 1911 powołano go na profesora i dyrektora Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Kassel, którą również zreformował.
Dla artystycznej twórczości Hansa Olde ważna była druga podróż do Paryża i spotkanie z Claudem Monetem (1840–1926). Jego styl malowania stał się luźniejszy i impastowy. Oprócz pejzaży (Zimowe słońce, 1892; Czerwony dom w śniegu, 1893; Pole rzepaku nad Morzem Bałtyckim, 1895) powstały obrazy rodzajowe (Żniwiarz, 1893), które wykazywały już typowe cechy impresjonizmu. Dodatkowych inspiracji dostarczały mu podróże do Londynu (1895), Francji, Hiszpanii i Włoch (1897), Holandii i Belgii (1899). Jego pejzaże w późniejszym okresie mają tendencje ekspresjonistyczne. Hans Olde malował także zwierzęta o czym świadczą m.in. obrazy Krowy (1888) i Mężczyzna z bykiem (1896). Szczególną sławę uzyskał jako portrecista, a jego modelami byli m.in. Klaus Groth (1819–1899), Detlev von Liliencron (1844–1909) oraz Fryderyk Nietzsche (1844–1900). Wykonywane przez Hansa Olde portrety rozpowszechniane były jako grafiki m.in. w czasopiśmie Pan (Nietzsche, 1899).
Obrazy (wybór)
.jpg){kind=link}
Literatura
- Hildegard Gantner-Schlee: Hans Olde : 1855–1917. Leben und Werk. Dissertation, Tübingen 1970.
- Uta Kuhl: Olde, Hans w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 19, Duncker & Humblot, Berlin 1999, ISBN 3-428-00200-8, s. 503. (online).
Linki
- Mężczyzna z bykiem w Künstler der Online Collection der Staatlichen Kunstsammlungen Dresden.
- Prace Hansa Olde i o nim w Deutsche Digitale Bibliothek.
- Rysunki, grafiki i obrazy Hansa Olde w Museen Schleswig - Holstein & Hamburg.