Hans Huber
Hans Huber, właściwie Johann Alexander Huber (ur. 28 czerwca 1852 r. w Eppenberg-Wöschnau; zm. 25 grudnia 1921 r. w Minusio koło Locarno) był szwajcarskim kompozytorem, pianistą i nauczycielem muzyki. (wyznanie katolickie)
 |
| Hans Huber. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia ↑
Ojciec Johann (1817–1902), nauczyciel, od 1854 r. księgowy w fabryce w Schönenwert; matka Maria Peyer (1818–1904) z Lostorf; – ożenił się w 1880 r. z Idą Angeliką (ur. 1857), córką dyrektora muzycznego i organisty w Zolingen, Eugena Petzolda (1813–89) z Ronneburg/Thür i Juli Wilhelminy Matter.
Życiorys ↑
Hans Huber jako dziesięciolatek uczył się śpiewu w Partisteninstitut przy katedrze w Solothurn. Po nauce gry na fortepianie u Karla Munzingera w Solothurn i za jego radą przeniósł się w 1870 r. do Lipska, gdzie został uczniem Carla Reinecke i Ernsta Friedricha Richtera. Po ukończeniu studiów uczył od 1874 r. jako prywatny nauczyciel muzyki i organista w Wesserling (Alzacja). W 1877 r. przeprowadził się do Bazylei, gdzie uczył gry na fortepianie. Od 1889 r. uczył w Bazylei w Allgemeine Musikschule, którą kierował w latach 1896–1918. Po przyłączeniu jej do konserwatorium w 1905 r. był dyrektorem obu placówek, które dzięki pedagogicznej zręczności szybko doprowadził do rozkwitu. W 1892 r. uniwersytet w Bazylei nadał mu tytuł doctora honoris causa. W latach 1899–1902 kierował Bazylejskim Stowarzyszeniem Śpiewaczym (niem. Basler Gesangverein) i przy tej okazji często występował jako pianista. W 1900 r. razem z Friedrichem Hegarem przyczynił się do założenia Szwajcarskiego Stowarzyszenia Muzyków (niem. Schweizerischer Tonkünstlervereins (STV)).
W czasie studiów Hans Huber przyłączył się do nurtu reprezentowanego przez Roberta Schumanna i Felixa Mendelssohna-Bartholdy'ego. Razem z Hegarem był czołowym następcą niemieckiego romantyzmu z silnymi narodowymi elementami szwajcarskimi. Jego dzieła obejmują obok tradycyjnych kompozycji chórowych i instrumentalnych (9 symfonii, 5 koncertów) także cztery opery i muzykę kameralną. Napisał muzykę m.in. do wierszy Eduarda Mörike.
Literatura ↑
- Jürg Stenzl: „Huber, Hans” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 694.
- Ingrid Bigler-Marschall: „Hans Huber” w Andreas Kotte (Hrsg.): Theaterlexikon der Schweiz. Tom 2, Chronos, Zürich 2005, ISBN 3-0340-0715-9, s. 880.
Linki ↑
- Biografia i wykaz dzieł Hansa Hubera w Klassika – Die deutschsprachigen Klassikseiten.
- Utwory Hansa Hubera w Deutsche Digitale Bibliothek.
- Wykaz kompozycji Hansa Hubera w Internationales Quellenlexikon der Musik (RISM).