Hugo von Habermann
Hugo Joseph Anton Freiherr von Habermann (ur. 14 czerwcu 1849 w Dillingen; zm. 27 lutego 1929 w Monachium) – niemiecki malarz i rysownik. Malował sceny historyczne, rodzajowe i portrety. (wyznanie katolickie)
 |
| Autoportret, 1914. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
- Ojciec: Philipp (1814–63).
- Matka: Pauline von Ertingen (1820–1910, wyznanie ewangelickie).
Życiorys
Hugo von Habermann uczył się od 1858 r. w Gimnazjum im. Ludwika (Ludwigsgymnasium), następnie od 1862 r. w Gimnazjum im. Wilhelma (Wilhelmsgymnasiums) w Monachium i jednocześnie brał lekcje rysunku i malarstwa. Rozpoczęte w 1868 r. studia prawnicze nie interesowały go. W 1870/71 brał udział jako oficer w wojnie z Francją, a potem był adiutantem gubernatora w Ingolstadt. W 1871 r. przerwał studia prawnicze i rozpoczął naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie w latach 1873-79 był uczniem Carla von Pilotyego (1826–1886). W 1880 razem z Bruno Piglheinem (1848–1894) i Fritzem von Uhde (1848–1911) założył szkołę malarską. W 1892 należał razem z Maxem Liebermannem (1847–1935), Reinholdem Lepsiusem (1857–1922), Wilhelmem Trübnerem (1851–1917), Lovisem Corinthem (1858–1925), Walterem Leistikowem (1865–1908), Peterem Behrensem (1868–1940), Hansem Olde (1855–1917), Josefem Blockiem (1863–1943), Adolfem Brüttem (1855–1939), Franzem von Stuckiem (1863–1928) i Ludwigiem Dillem (1848–1940) do założycieli „Secesji Monachijskiej” i został jej drugim przewodniczącym, a w 1904 r. pierwszym przewodniczącym. W 1905 Hugo von Habermann został profesorem w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium.
 |
| Konsultacja, 1886. Źródło: Wikimedia Commons |
Hugo von Habermann odgrywał czołową rolę w modernizmie monachijskim na przełomie wieków. Jednak zajmował szczególną pozycję, gdy trzymał się z dala od naturalizmu. Wyszedłszy z malarstwa historycznego Carla von Pilotyego, inspirował się tonacją barw Wilhelma von Dieza (1839–1907) i Wilhelma Leibla (1844–1900) (obrazy Dziewczyna z goździkiem, 1874; Czarna dama, 1878). Oprócz tego w tym okresie zauważalne są echa malarzy francuskich Edgara Degas (1834–1917) i Édouarda Manet (1832–1883). W kolejnych latach zajmował się malarstwem rodzajowym czego efektem były obrazy Konsultacja (1886, Berlin, Nationalgalerie) i Izba chorych (1886). Następnie portretował wyłącznie interesujące kobiety i odkrywał techniki starych mistrzów np. flamandzkiego malarza Petera Paula Rubensa (1577-1640), które starał się zastosować we współczesnym malarstwie. W wyniku tego zarzucano mu też powrót do manieryzmu.
Dzieła (wybór)
 |
| Młoda dama, ok. 1889. Źródło: Wikimedia Commons |
- Judyta i Holofernes (Judith und Holofernes), 1873.
- Rajca (Ratsherr), 1874.
- Dziewczyna z goździkiem (Das Mädchen mit der Nelke), 1874.
- Czarna dama (Die schwarze Dame), 1878.
- Konsultacja lub Bolączka dziecka (Konsultation lub Ein Sorgenkind), 1886.
- Izba chorych (Krankenstube), 1886.
- Salome, 1897.
- Eugenie Knorr, 1897.
- Olga Hess, 1897.
- Półakt w pozycji siedzącej, 1910, 1914.
- Pejzaż w Unsleben, 1924.
Literatura
- Hans Detlev Henningen: Habermann, Hugo Freiherr von w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 7, Duncker & Humblot, Berlin 1966, ISBN 3-428-00188-5, s. 396 (online).