Nicolas Guibal


Nicolas Guibal (ur. 29 listopada 1725 w Lunéville; zm. 3 listopada 1784 w Stuttgarcie) – pochodzenia francuskiego wirtemberski malarz nadworny zaliczany do przedstawicieli późnego baroku. Jego główne dzieła to malowidła sufitowe w zamku Solitude (Schloss Solitude) i Monrepos w Ludwigsburgu oraz w łaźniach w Schwetzingen.

Nicolas Guibal, Porträt
Nicolas Guibal, 1750.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec : Barthelémy (1699–1757), rzeźbiarz i architekt na dworze Leopolda Józefa Lotaryńskiego (1679–1729) i od 1733 r. pracował dla króla Polski Stanisława Leszczyńskiego (1677–1766) w Nancy.
  • Ożenił się : w 1759 z Reginą Christiane Jul Gröber (zm. 1799)
  • Dzieci : 3 synów i 3 córki

Życiorys

W 1749 r. książę wirtemberski powołał Nicolasa Guibala na malarza nadwornego, gdzie aranżował dworskie święta i tworzył dekoracje teatralne. W 1750 r. książę zapewnił mu 200 guldenów na podróż do Rzymu. Podczas pobytu w Rzymie w latach 1750–52 był uczniem Antona Raphaela Mengsa (1728–1779). Po powrocie do Wirtembergii w 1755 r. został I malarzem nadwornym. W 1758 r. ukończył malowidła sufitowe na klatce schodowej w nowym zamku, które uległy zniszczeniu w trakcie II wojny światowej. W tym samym roku został członkiem cesarskiej akademii w Augsburgu.

SchlossSolitudeDeckengemaeldeHauptsaal
Malowidło sufitowe w głównej sali w zamku Solitude.
Źródło: Wikimedia Commons

W 1760 r. Nicolas Guibal otrzymał nominację na dyrektora galerii i radcę kamery dworskiej. Od 1763 r. wykonywał malowidła w zamku Monrepos w Ludwigsburgu. W salonie namalował sceny z Metamorfozy Owidiusza. W tym samym roku zaczął budowę zamku Solitude. Od początku tworzył tam liczne projekty fresków, sztukaterii ściennej i drzwiowej. W 1766 i 1767 ukończył dwa duże malowidła sufitowe w zamku Solitude: scenę zmartwychwstania w kaplicy i w głównej sali alegorię panującego za rządów księcia dobrobytu w kraju. W pracach tych pomagał mu malarz pejzażysta Adolf Friedrich Harper (1725–1806).

Ok. 1770 r. wykonał malowidło sufitowe Jutrzenka pokonuje noc w zamku w Schwetzingen. W latach 1774–76 namalował dwa obrazy do ołtarza w katedrze św. Ursusa w Solothurn. W 1778 r. przebywał w Mannheim. gdzie w domu barona Josepha Sebastiana von Castella namalował Apoteozę elektora Palatynatu. Ten obraz również padł ofiarą II wojny światowej. Kolejną jego pracą było pięć dekoracji sufitowych w Hohe Karlsschule, które wykonał w latach 1780–1782.

Od 1761 był profesorem w Akademii Sztuk Pięknych, od 1774 wykładał w Hohe Karlsschule. Jego uczniami byli Johann Heinrich von Dannecker (1758–1841), Heinrich Friedrich Füger (1751–1818) i Philipp Friedrich von Hetsch (1758–1838).

Już od końca lat 70–tych zaczął pogarszać się stan zdrowia Nicolasa Guibala. W 1781 r. musiał często przebywać na leczeniu w Strasburgu. Lekarze zdiagnozowali u niego silne zatrucie farbami zawierającymi metale ciężkie. Nicolas Guibal zmarł 3 listopada 1784 r. i został pochowany na cmentarzu katolickim w Hofen (część Stuttgartu).


Literatura

  • August Wintterlin: „Guibal, Nicolas” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 10, Duncker & Humblot, Leipzig 1879, s. 102–104.
  • Max Schefold: Guibal, Nicolas w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 7, Duncker & Humblot, Berlin 1966, ISBN 3-428-00188-5, s. 296 f. (online).

Linki