Hermann Goetz

Hermann Gustav Goetz (ur. 7 grudnia 1840 w Królewcu; zm. 3 grudnia 1876 w Hottingen koło Zurychu) był niemieckim kompozytorem. (wyznanie ewangelickie)

Hermann goetz
Hermann Goetz.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Friedrich Leopold (1801–83), browarnik w Królewcu, syn kupca Johanna Gottfrieda i Susanne Pohse; matka Marianne Luise (1813–84), córka kowala miedzi Storcha w Królewcu; brat Johann Karl Leopold (1833–1903), pastor i kierownik Diakonissenmutterhaus w Królewcu; – ożenił się w Veltheim w 1868 z Laurą Wirth (ur. 1845) z Winterthur; miał córkę Margarethę (ur. 1869) – rysowniczka i autorka książek obrazkowych.

Życiorys

Już w czasie nauki szkolnej w Królewcu Hermann Goetz otrzymał lekcje muzyki u naczyciela gry na fortepianie Louisa Köhlera. Wcześnie zaczął już komponować. Od 1858 r. studiował matematykę i fizykę w rodzinnym mieście oraz dalej kontynuował naukę muzyki. W 1860 r. postanowił całkowicie poświęcić się muzyce i przeniósł się do Berlina, aby tam studiować muzykę w Stern'sches Konservatorium u Hansa von Bülowa, Hugo Ulricha i Juliusa Sterna.

Po ukończeniu studiów został w 1862 r. organistą w Winterthur jako następca Theodora Kirchnera. Pracował tam przez kilka lat jako organista, pianista, pedagog i kierownik chóru. W tym czasie zaprzyjaźnił się z Johannesem Brahmsem. W 1867 r. rozszerzył działalność także na Zurych, ale ze względu na chorobę płuc (suchoty) musiał pracę bardzo ograniczyć. 22 września 1868 r. ożenił się z Laurą Wirth, a ślubu im udzielił ich wspólny znajomy Joseph Victor Widmann.

W 1870 r. Hermann Goetz przeprowadził się do Zurychu, gdzie całkowicie poświęcił się komponowaniu. Stworzył tu operę »Der Widerspenstigen Zähmung«, do której libretto napisał Joseph Victor Widmann na podstawie komedii Szekspira, a której prapremiera odbyła się w 1874 r. w Mannheim i odniosła nieoczekiwany sukces. Goetz zmarł podczas pisania drugiej opery »Francesca von Rimini«. Dokończył ją, według jego szkiców, jego przyjaciel Ernst Frank (prapremiera w Mannheim w 1877).

Pozostał prawie niewzruszony na nurty nowej szkoły niemieckiej i tworzył swoje dzieła, które znajdowały się między twórczością klasyczno-romantyczną Felixa Mendelssohna i neoklasycyzmem Brahmsa. Zamknięta forma kompozycji była jego estetyczną, wewnętrzną potrzebą. W klasycznej formie umieszczał barwne, romantyczne bogactwo melodyjne, co nadawało jego muzyce skoczności i utrzymywało z dala od tragicznego patosu wagnerowskiego dramatu muzycznego. Jego pieśni i chorały stoją blisko dzieł Brahmsa, ale i Brahms inspirowany był jego twórczością, a zwłaszcza utworem »Nenie« do tekstu Fryderyka Schillera. Hermann Goetz skomponował m.in. także symfonię F-dur (1873), koncert fortepianowy B-dur (1867), muzykę kameralną i kawałki fortepianowe.

Literatura

  • Verena Naegele: Hermann Goetz Andreas Kotte (Hrsg.): Theaterlexikon der Schweiz. Tom 1, Chronos, Zürich 2005, ISBN 3-0340-0715-9, s. 731.
  • Christiane Engelbrecht: „Goetz Hermann” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 6, Duncker & Humblot, Berlin 1964, ISBN 3-428-00187-7, s. 586.
  • Moritz Fürstenau: „Goetz, Hermann” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 9 (1879), s. 509-510.

Linki

Autor: Roman Penkała